«Μὰ ἐὰν χρεωκοπήσουμε θὰ πεθάνουν ἄνθρωποι…»

Ἐὰν πράγματι θέλουμε νὰ πάψουμε νὰ ταΐζουμε τοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους μὲ τὶς σάρκες, πρέπει νὰ σφίξουμε τὰ δόντια καὶ νὰ ἀποδεκτοῦμε τὴν νέα κατάστασι…

Ἔλεγε ὁ φίλος μου προχθές, ὁ Κωστῆς.
Ὁ Κωστῆς εἶναι γνώστης τῶν οἰκονομικῶν. Πολὺ καλὸς γνώστης. Οἰκονομολόγος ἄλλως τὲ καὶ ὁ ἴδιος…
Καὶ εἶχε πράγματι ἐκνευρισθῇ μαζύ μου καὶ μὲ τὶς ἐμμονές μου…
Διότι περὶ ἐμμονῶν πρόκειται, ἐφ΄ ὅσον, κατὰ τὸν Κωστῆ πάντα, ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐκφράζω δὲν εἶναι παρὰ ἀποτέλεσμα τῶν συναισθηματικῶν μου παρορμήσεων.

Σὰν νὰ ἔχῃ δίκαιον ὅμως ὁ Κωστῆς…
Ναί, τὸ γνωρίζω… Θὰ πεθάνουν ἄνθρωποι…
Θὰ πεθάνουν ἄνθρωποι ἀπὸ πείνα, ἀπὸ κρύο, ἀπὸ ἀπελπισία…
Μά, ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἤδη δέν πεθαίνουν ἄνθρωποί;
Ἤδη δέν ἔχουν αὐτοκτονήσῃ περισσότεροι ἀπό ὀκτώ χιλιάδες; Ἤδη δέν σβήνουν λίγο λίγο, μέ τό μαρτύριο τῆς σταγόνας, τό 97% τῶν Ἑλλήνων σήμερα; Τί χειρότερο δῆλα δή θά πάθουμε;

Κι ἐκεῖ, ἐπάνω στὴν κορύφωσι τῆς διαφωνίας, θυμήθηκα τὸν μπιμπίκι καὶ τὶς δηλώσεις του, περὶ «ἀναγκαίων ἀπωλειῶν», ἤ «παραπλεύρων ἀπωλειῶν» ἐὰν φυσικὰ θέλουμε νὰ τὰ καταφέρουμε.

Ἄς πεθάνουν ὅσοι δὲν ἀντέχουν…

Βέβαια αὐτὸς ἀναφέρεται στὸ νὰ τὰ καταφέρῃ ἡ κυβέρνησίς του κι ἐγὼ ἀναφέρομαι στὸ νὰ τὰ καταφέρουν οἱ Ἕλληνες γενικῶς. Διότι ἄλλο τὸ νὰ τὰ καταφέρῃ ὁ μπιμπίκης, καταστρέφοντας τὴν χώρα, κι ἄλλο τὸ νὰ τὰ καταφέρουν οἱ Ἕλληνες.

Ἐπὶ τῆς οὐσίας ὅμως…
Τί θά συμβῇ ἐάν μᾶς ἀνακοινωθῇ ἐπισήμως μία χρεωκοπία;
Θά πεθάνουν ἄνθρωποι; Καί πόσοι; Καί γιατί;

Ναί, θὰ πεθάνουν… Δὲν ξέρω πόσοι… Δὲν ξέρω ἐὰν θὰ πεθάνουν ἀπὸ πείνα ἤ ἀπὸ ἀπελπισία ἤ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν χρεωκοπία.
Μία χρεωκοπία ὅμως ἐκτὸς ἀπὸ τὰ κακά της, ποὺ εἶναι ὀ θάνατος γιὰ μίαν μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ, ἔχει καὶ κάποια καλά.
Κι αὐτὰ τὰ καλὰ ἀφοροῦν στὸν μηδενισμό.
Ἕνα λοιπὸν στοιχεῖον ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν κοινωνία μας πλέον εἶναι ὁ μηδενισμός.
Μηδενισμὸς στὰ πάντα…
Στὰ χρέη, στὶς ὀφειλὲς ἀλλὰ καὶ στὶς εἰσπράξεις…
Μηδενισμὸς σημαίνει νὰ τὸ πιάσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν νοιάζεται κάποιος, ἀπὸ τὴν παρούσα κι ἐπικρατοῦσα τάξι, νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν δικαιοσύνη στὴν χώρα.
Ὁ μηδενισμὸς ὅμως, ὅσο χαοτικὸς κι ἐὰν εἶναι, ἐμπεριέχῃ καὶ τὸν μηδενισμὸ τῶν πεπραγμένων ἐπὶ παντὸς ζητήματος. Αὐτὸ σημαίνει πὼς κι ἐγώ, ποὺ δὲν ἔχω, ἀλλὰ κι ἐσύ, ποὺ ἔχεις, θὰ βρεθοῦμε στὴν αὐτὴν οἰκονομικὴ κατάστασιν: δὲν θὰ ἔχουμε.
Ἀλλὰ ταὐτοχρόνως, κι ἐγὼ ποὺ δὲν ἔβλαψα, ἀλλὰ κι ἐσὺ ποὺ ἔβλαψες, πάλι στὴν αὐτὴν κατάστασιν θὰ βρεθοῦμε. Κι ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα θὰ κληθοῦμε νὰ ἀποδείξουμε ἐὰν ἀξίζουμε, ἤ ὄχι, νὰ διαβιοῦμε σὲ αὐτὴν τὴν Πατρίδα.
Τὸ ἴδιο θὰ συμβῆ καὶ μὲ αὐτὸν ποὺ βολεύτηκε ἀλλὰ καὶ μὲ αὐτὸν ποὺ δὲν βολεύτηκε…
Μηδενισμὸς σημαίνει μηδενισμός… Καὶ ὀ μηδενισμός, ἰδίως γιὰ τὴν δική μας κοινωνία εἶναι ἀνάγκη… Ὄχι κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἀποφύγουμε… Ἀνάγκη!!!

Θά πεθάνουν λοιπόν ἄνθρωποι;
Ναί, θὰ πεθάνουν… Ἴσως νὰ πεθάνω ἐγώ, τὸ παιδί μου, ὁ σύντροφός μου, ἡ μάννα μου, ἡ ἀδελφή μου, ὁ φίλος μου, τὸ παιδί του…
Τὰ γνωρίζω αὐτά… Ὅλοι μας τὰ γνωρίζουμε…
Ὅμως ἔχουμε πόλεμο… Κι αὐτὸς ὁ πόλεμος δὲν εἶναι ἀναίμακτος… Τὸ αἷμα ῥέει παντοῦ… Ὅλοι μας πληγωμένοι εἴμαστε… Ὅλοι μας τσακισμένοι… Ὅλοι μας κάθε στιγμὴ χάνουμε λίγο λίγο, κομμάτι κομμάτι, τὸ σῶμα μας, τὴν σκέψι μας, τὴν ἀντίληψί μας…
Εἶναι πόλεμος κι ἄς μὴν τολμοῦμε νὰ τὸν ἀποκαλέσουμε ἔτσι…
Τί σημασία λοιπόν ἔχει ἐάν αὔριο θά εἶμαι ἐγώ νεκρή; Ἤ ἐσύ; Ἤ ὀ ἄλλος;
Γίνεται νά ὑπάρξῃ πόλεμος δίχως νεκρούς;
Ὄχι, δὲν γίνεται… Τὸ ξέρουμε…
Ἡ δική μας ἄρνησις ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ἀνακόψῃ τὴν πορεία πρὸς τὸ ἀναγκαῖον…
Καὶ τὸ ἀναγκαῖον εἶναι ἡ συλλογικὴ ἐπιβίωσις, ὄχι ἡ ἀτομική.
Ἡ ἀτομικὴ ἐπιβίωσις, ποὺ κατήντησε βόλεμα, μᾶς ἔφερε ἐδῶ ποὺ μᾶς ἔφερε…
Ἔ, αὐτὸ λοιπόν, πάει… Τελείωσε… Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ τὰ πιάσουμε ὅλα…
Μὰ ὅλα…

Φιλονόη

φωτογραφία

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply