Επιστρέφοντας από την πόλη στο οικοσύστημα νιώθεις και καταλαβαίνεις ξεκάθαρα πόσο μάταιο και αταίριαστο σε ευφυές ον είναι όλο αυτό που κάνει ο άνθρωπος και έχει καταντήσει έτσι την ζωή του.
Στέκεσαι επιτέλους παραέξω, μεσημέρι με λιακάδα, ανάμεσα στο βουητό των μελισσών που επισκέπτονται τα κίτρινα ανθάκια της ξινίθρας και αναθυμάσαι το βουητό της πόλης, που δουλεύει με γρανάζια ανθρώπινα, μια μηχανή κυκλοφορίας του χρήματος είναι, τότε καταλαβαίνεις πόσο λάθος, πόσο ακαλαίσθητο και πόσο παρωχημένο είναι πια όλο αυτό το πράγμα που ρουφάει τις ζωές των ανθρώπων.
Ο δυτικός κόσμος “προόδευσε” και αυτοκτονεί καθημερινά με όπλα το κουστούμι και το πιρούνι. Θερίζουν οι καρκίνοι από το όξινο περιβάλλον και την υπερόξινη ζωή και διατροφή των πολιτισμένων. Ήδη άρχισαν, και σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ αισθητά τα φαινόμενα μαζικών θανάτων των ανθρώπων-καταναλωτών. Τα υλικά διατροφής και τα χημικά φάρμακα αποδεκατίζουν τους προοδευμένους, και βέβαια το άγχος τους για πρόοδο και ανάπτυξη.

Οι πολιτισμένοι καταναλωτές τη ζωή την αφηγούνται μοναχά ως ανέκδοτο. Όπως εκείνο με τον ψαρά που λιάζεται και περνάει ο γιάπις και αρχίζει να του λέει για επιχειρηματικές κινήσεις, για βάρκες, τράτες, ανεμότρατες, φαλαινοθηρικά, επιχειρήσεις, αγορές, για να καταλήξει να του πει πως στο τέλος πως θα βγάλει τόσο πολλά λεφτά και θα κάθεται αραχτός να χαίρεται τον ήλιο…

Αυτοσαρκαστικά ανέκδοτα πολιτισμένων δυτικών που θυσιάζουν μέρα με τη μέρα τις ζωές τους καταναλώνοντας ταυτόχρονα φυσικούς πόρους, απομυζώντας τον πλανήτη και γεμίζοντάς τον με χημικά και σκουπίδια, ταγμένοι σε μιαν ανάπτυξη τόσο στραβά ορισμένη.

Όποιος νιώσει και καταλάβει τι κάνει, ακόμα και εξ ανάγκης, αυτή την ύστατη ώρα, λόγω κρίσης οικονομικής και ξεκόψει από αυτό το πράγμα το μάταιο, όποιος βγάλει τις παρωπίδες και λευτερώσει τη ματιά του και τον εαυτό του στην απεραντοσύνη του οικοσυστήματος, όποιος γειωθεί ξανά και αλλάξει θεώρηση στη ζωή, δει όλα τα πλάσματα σαν συνεργάτες και όχι ως ανταγωνιστής επικυρίαρχος, τότε βλέπει πια πεντακάθαρα πως η μοναδική επένδυση που έχει κάποιο νόημα, η μοναδική ανθρώπινη επέμβαση που μπορεί να φέρει την ανάπτυξη δίχως να προκαλέσει συνέπειες και φαύλο κύκλο προβλημάτων στον πλανήτη και στην ανθρωπότητα, είναι το να κόβεις την ξινίθρα γύρω από τα φυτά σου. Όλα τα υπόλοιπα, τα δήθεν ανώτερα και προοδευμένα, τα δήθεν ψαγμένα, σπουδαγμένα, μελετημένα, είναι απλώς μάταια και καταστροφικά.

Γιάννης Μακριδάκης

*Τὸ πειρούνι κι ὄχι πιρούνι, ἐκ τοῦ πείρω: τρυπῶ.