Ἕνας ἄρρωστος ἄνθρωπος (;;;).

Πρὸ μερικῶν ἐτῶν εἶχα ἕναν γείτονα …εἰσβολέα. 
Αὐτὸς λοιπόν, μικρούλης τότε, μόλις στὰ δέκα του χρόνια, κάθε μεσημέρι, μόλις οἱ γονεῖς του ἐξάπλωναν νὰ ξεκουρασθοῦν, ἔφευγε ἀπὸ τὸ σπίτι τους καὶ εἰσέβαλε στὸ δικό μας. (Κι ἐμεῖς ξαπλωμένοι ἤμασταν καὶ δὲν τὸν ἀντελαμβανόμεθα.)
Συνήθως ἐχώνετο στὸ …ψυγεῖο μου, πρὸ κειμένου νὰ ἀνακαλύψῃ κάποιαν λιχουδιά.
Ἐὰν τὸ ψυγεῖο δὲν τὸν ἐκάλυπτε, τότε χωνόταν στὰ ντουλάπια μου ἤ στὴν ἀποθήκη μου. Εἶχε ἕνα πάθος μὲ τὸν σοκολάτα αὐτὸ τὸ παιδί. Ἐὰν δὲν ἀνεκάλυπτε κάπου σοκολάτα, τότε ὁρμοῦσε στὸ κακάο. 
Κάποιαν στιγμὴ τὸν ἀντελήφθῃν. Ἀν τὶ ὅμως νὰ τὸν μαλώσω, πῆγα κι ἔπιασα τὸν πατέρα του καὶ τοῦ ἐξήγησα τὸ πρόβλημά μου. Ὁ πατέρας σίγουρα αἰσθάνθηκε ἄσχημα, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔδειξε στὴν μετέπειτα συμπεριφορά του. Ἡ μητέρα ὅμως ἔκανε δύο χρόνια νὰ μοῦ μιλήσῃ. 

Σήμερα ὁ τότε μικρὸς ….εἰσβολέας μου εἶναι παλληκαράκι ἀψηλό, σοβαρὸ καὶ συνεσταλμένο. Οὐδόλως θυμίζει ἐκεῖνον τὸν μικρὸ …διαρρήκτη.  
Πρὸ δύο ἐτῶν, σὲ μίαν συζήτησιν ποὺ εἶχα μὲ τὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ, ἀναφορικῶς μὲ τὴν τότε συμπεριφορά του, μοῦ ἐξήγησε πὼς τὸ παιδὶ τότε ἔπαθε σόκ. Πὼς δὲν μποροῦσε νὰ συνέλθῃ γιὰ καιρό, μετὰ τὶς ἀποκαλύψεις καὶ πὼς ἤθελε γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα νὰ μοῦ ζητήσῃ συγγνώμη, ἀλλὰ ντρεπόταν. 

Ὅμως, ἄν καὶ τὸ παιδάκι ἔγινε ἄνδρας, ἐγὼ δὲν ξέμεινα ἀπὸ …εἰσβολεῖς!
Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια ἔχω ἕναν ἄλλον εἰσβολέα, δεκάχρονο σήμερα, ποὺ  κατ’ ἐξακολούθησιν  μιμεῖται τὸν πρῶτο διδάξαντα.  (Μὲ προτιμοῦν, γιὰ κάποιον ἀνεξήγητον λόγο!!!!)
Αὐτὸς μάλιστα ὁ νέος εἰσβολέας, ἔχει τὸ θράσος νὰ μοῦ ἀδειάζῃ τὸ σπίτι ἀπὸ κάθε τὶ ποὺ τοῦ γυαλίζει, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τὸ ἀντικείμενον τοῦ εἶναι ἤ ὄχι χρήσιμο. 
Τὴν μία ἕνα διακοσμητικὸ ζωάκι, (εἶχα μπόλικα, ἀλλὰ μὲ …ξαλάφρωσε ἀπὸ ἀρκετά!!!) τὴν ἄλλην ἕνα λεύκωμα, τὴν τρίτη ἕνα  περιδέραιον ἀπὸ πλαστικὲς χάντρες… Γενικῶς, λειτουργεῖ σὰν τὶς …κίσσες! Ἁρπάζει ὅ,τι γυαλίζει! Καὶ τὸ κάνει ἐδῶ καὶ χρόνια, κατ’ ἐξακολούθησιν καὶ μὲ τὸν αὐτὸν τρόπο!

Σχεδὸν ἀμέσως ἀντελήφθην τὴν δράσιν του, ἀλλὰ ἀπεφάσισα νὰ μὴ τὸ θίξω καὶ νὰ ἀφήσω τὸ παιδὶ νὰ καταλάβῃ μόνο του πὼς ἐνοχλεῖ. Κάποιες φορὲς ἔκανα κάποιες νύξεις, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ παιδιοῦ συναντοῦσα ἕνα …ἐλαφρὺ σφύριγμα. Σὲ μίαν προσπάθειά μου νὰ τὸ συζητήσω μὲ τὴν μητέρα του, ἀντεμετώπισα θυμό, στὰ ὅρια τῆς ὀργῆς. 
Ἀπὸ τὴν ἄλλην ἐπίστευα πὼς κάποιαν στιγμὴ θὰ ξεπερασθῇ ἀπὸ μόνο του. Ἐπίστευα πὼς τὸ παιδὶ θὰ μεγαλώσῃ καὶ θὰ καταλάβῃ πὼς τὸ …ἐκατάλαβα. Ἀλλὰ τίποτα δὲν ἄλλαξε καὶ τελικῶς, ὅσο κυλοῦν τὰ χρόνια, τόσο καλλίτερος ἁρπάκτρας γίνεται.  

Τὸ πρόβλημα ὅμως εἶναι πὼς πρόκειται γιὰ παιδί. Ἕνα παιδὶ μόλις δέκα ἐτῶν, ποὺ δὲν τολμῶ πλέον νὰ τοῦ ἐπιτρέψω νὰ εἰσέλθῃ στὸν οἶκο μου, διότι γνωρίζω πὼς κάτι θὰ ἁρπάξῃ! 
Ἕνα παιδί, μοναχοπαίδι, χωρισμένων γονέων, μὲ ὅλα τὰ ἀδέλφια τῆς μητέρας καὶ τοῦ πατέρα νὰ ἔχουν κρεμασθεῖ ἐπάνω του, παρέα μὲ τοὺς παπποῦδες του. Ἕνα παιδὶ ποὺ πρέπει νὰ ἔχῃ, κατὰ πῶς ἐκτιμῶ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ βλέπω, τὴν μεγαλυτέρα περιουσία σὲ παιχνίδια, ἀπὸ ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ γνωρίζω.
Βλέπετε, μοναχοπαίδι, μικρότερο στὴν οἰκογένεια, παιδὶ χωρισμένων γονέων….

Γενικῶς δὲν τοῦ λείπει κάτι! Μὰ τίποτα!
Ὑπάρχουν στιγμὲς ποὺ πιστεύω πὼς αὐτό, καθῶς κι ἄλλα πολλὰ παιδιὰ σὰν κι αὐτό, «ἐξαγοράζονται», πρὸ κειμένου νὰ διασφαλισθῇ ἡ σιωπή τους γιὰ τὴν ούσιαστικὴ γονεϊκὴ ἀπουσία.  
Ἴσως τὸ νὰ φορτώνεται κάθε Παρασκευὴ ἕνα αὐτοκίνητο μὲ παιχνίδια, ἀπὸ τὴν μητέρα, διότι ἀπὸ Δευτέρα ἔως Παρασκεὴ τὸ παιδὶ ἔμενε στοὺς παπποῦδες του, νὰ εἶναι μία ἀνάγκη τῆς μητέρας. Ἀλλά πρός τό παιδί τί ἔχει προσφερθεῖ;

Εἶμαι βεβαία πὼς δὲν τοῦ ἔχει λείψει διόλου ἡ ἀγάπη, ἡ τρυφερότης καθῶς  ἐπίσης καὶ ἡ κατανόησις. Πῶς λοιπόν ἐν ᾦ ἔχει ὅλη τήν συναισθηματική κάλυψιν, πού ἀπαιτεῖται σέ αὐτές τίς ἡλικίες, καταλήγει νά συμπεριφέρεται μέ αὐτόν τόν τρόπο;
Εἰσβάλλει σχεδὸν καθημερινῶς στὸ σπίτι μου καὶ κάτι ἁρπάζει. Μικρὸ ἤ μεγάλο. Εἴπαμε, σὰν τὶς …κίσσες!
(Ἀναλόγως συμπεριφέρεται καὶ σὲ ἄλλων τὰ σπίτια. Μόνον ποὺ σὲ ἐμέναν συμβαίνει συχνότερα, λόγῳ ἀπουσίας ἀποστάσεως!) 

Τὸ συγκεκριμένο παιδὶ ὅμως τὸ ἀγαπῶ πάρα πολύ. Τὸ ἔχω σὰν δικό μου!
Ἀλλὰ σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων δὲν ἀνέχομαι νὰ μοῦ ξαφρίζῃ τὸ ὅ,τι δήποτε.
Θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ ζητήσῃ κάτι καὶ νὰ τὸ χαρίσω. (Ὅπως ἄλλως τὲ ἔχει συμβεῖ ἀρκετὲς φορές.)  Ἀλλά νά μοῦ τό κλέψῃ; Γιατί;

Ἐδῶ καὶ λίγες ἡμέρες λοιπὸν ἀπεφασίσαμε μὲ τὸν σύντροφό μου νὰ τὸ συζητήσουμε μὲ τὴν μητέρα τοῦ παιδιοῦ, διότι στὸ παιδάκι εἴχαμε ἤδη συζητήσει. γιὰ κάποιες ἀνησυχίες μας πρὸ καιροῦ. Μάλιστα, ὅταν ἔγινε ἡ πρώτη συζήτησις, τὸ παιδάκι ἔτρεξε στὰ τοῦ οἴκου του καὶ μᾶς ἐπέστρεψε δύο, ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα, ζωάκια ποὺ εἶχε πάρει.
Γιὰ κακήν του τύχη ὅμως, πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, εἶχε ξεχάσει ἄλλα δύο σὲ ἐμφανὲς σημεῖον, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὰ δῶ καὶ νὰ μὴ μπορῇ νὰ τὸ ἀρνηθῇ. 

Σήμερα λοιπόν, παρ’  ὅ,τι ξεκινήσαμε νὰ κουβεντιάζουμε μὲ τὸ παιδάκι, καὶ ἔν ᾦ ἀνεμέναμε τὴν μητέρα του, συνέβησαν πάρα πολλὰ …χαριτωμένα! 
Τὸ παιδάκι ἔμπηξε τὰ κλάματα, ἡ μητέρα δὲν ἦλθε διόλου καὶ …μᾶς ἔκοψαν τὴν καλημέρα!

Στὴν ἀρχὴ ἐσφίχθη τὸ στομάχι μου. Δὲν ἤθελα νὰ τὸ τραυματίσω. Οὔτε νὰ διακοπῇ ἡ ἐπικοινωνία. 

Ἤδη μὲ αὐτὴν τὴν οἰκογένεια, παρ’  ὅ,τι διατηροῦμε σχέσεις ἐδῶ καὶ περισσότερο ἀπὸ …μισὸν αἰῶνα, τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουν συμβεῖ τόσα πολλά, τὰ ὁποῖα θεωρῶ ἀνάρμοστα. (Τὸ αὐτὸ θεωροῦν, γιὰ ἄλλους λόγους, κι αὐτοὶ γιὰ ἐμέναν!!!) Ὅσες φορὲς προσεπάθησα  νὰ τὰ συζητήσω, ἀντεμετώπισα ἐκνευρισμό, θυμό, ἀκόμη καὶ διακοπὴ σχέσεων, γιὰ  σημαντικὰ χρονικὰ διαστήματα. 

Τώρα ὅμως ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἕνα παιδί. Κι ὅταν τὸ παιδὶ εἶναι δικό σου, πάει καλῶς, εὑρίσκεις τὸν τρόπο νὰ τὸ ἀντιμετωπίσῃς. Ὅταν ὅμως τό παιδί δέν εἶναι δικό σου; Τί κάνεις; Ἀναλαμβάνεις τόν ῥόλο τοῦ γονέως ἤ παρακολουθεῖς κουνῶντας τήν κεφαλή;

Μεγάλο τὸ δίλημμα. 
Καὶ γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερον ὑπὸ τὴν πίεσιν τῆς συναισθηματικῆς φορτίσεως καὶ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς ἐπιγνώσεως πὼς ἡ συμπεριφορὰ ἐξακολουθεῖ. Δὲν διακόπτεται. Οὔτε κἄν ἀναστέλλεται.
 Ἔχουμε λοιπὸν ἕναν μικρὸ εἰσβολέα, ποὺ ἄνευ λόγου κι ἀνάγκης, κάθε φορὰ ποὺ μᾶς ἐπισκέπτεται θεωρεῖ πρέπον νὰ μᾶς …ξαλαφρώνῃ ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά μας. Μὴ φαντασθεῖτε κάτι ἰδιαιτέρως ἀκριβό. Ἀντιθέτως…  
Ἀπὸ τὴν ἄλλην ἔχουμε μίαν οἰκογένεια τοῦ …εἰσβολέως, ποὺ δὲν ἀνέχεται νὰ κάνῃ ὁποιονδήποτε διάλογον, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πιὸ ἀπλᾶ!
Καὶ τέλος ἔχουμε ἐμέναν καὶ τὸν σύντροφό μου, ποὺ ἄν καὶ σεβόμεθα τὴν οἰκογενεικὴν σχέσιν τῶν ἐξήντα καὶ πλέον ἐτῶν, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς πρέπει κάποια πράγματα νὰ μποῦν σὲ ἄλλες βάσεις. Δὲν ὑπάρχει λόγος ἐξακολουθήσεως τῶν ἐπαφῶν, ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ σεβασμός. Κι ὁ σεβασμὸς κερδίζεται, δὲν ἐπιβάλλεται γιὰ ἱστορικοὺς λόγους.  

Μᾶλλον περισσότερο ὥς ἀφορμὴ στέκονται ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ γίνονται κάποιες ἀποκαλύψεις τελικῶς..
Διότι ἄλλο ἡ ἐπιλογή σου κι ἄλλο τὸ κληροδότημα.
Ἐὰν ἔχῃς ἀποφασίσει ἐσὺ γιὰ κάποιαν φιλία, ἀναλαμβάνεις καὶ τὸ κόστος τῆς καλῆς ἤ κακῆς πορείας της.
Ἐὰν ὅμως ὄχι, τότε εἶναι σίγουρο πὼς κάποιαν στιγμὴ θὰ καταῤῥιφθοῦν πάρα πολλά, καὶ ἰδίως τὰ προσχήματα.  

Καὶ φθάνω στὸ ἐρώτημα-διαπίστωσιν (;;) τοῦ τίτλου.  

Ἕνα παιδί, ἤ ἐὰν θέλετε, ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ δὲν τοῦ λείπει κάτι, γιατί συμπεριφέρεται μέ τέτοιον τρόπο;
Τί εἶναι αὐτό πού τόν κάνει νά μήν ἐκτιμᾶ τήν φιλοξενία καί τήν ἐμπιστοσύνη;
Τί εἶναι αὐτό πού ὤθεῖ  ἕναν ἄνθρωπο, πού δέν τοῦ λείπει τό ὅ,τι δήποτε, νά συμπεριφέρεται κατ’ αὐτόν τόν τρόπο; 
Τί εἶναι αὐτό πού ὁδηγεῖ αὐτό τό παιδί στήν ἐπανάληψιν μίας παραβατικῆς συμπεριφορᾶς, τήν στιγμή πού ἔχει πρό πολλοῦ ἀποκαλυφθεῖ; 
Τί εἶναι αὐτό πού δέν ἐπιτρέπει στόν γονέα νά δῇ κατάματα τό πρόβλημα;
Ποιός εἶναι ὁ λόγος πού τελικῶς συγχωροῦμε ἀδιακρίτως τά παιδιά μας, δίχως νά ἀναλογιζόμεθα τό ἐάν τούς κάνουμε καλό ἤ κακό;

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἐγώ, ἐσύ, ὁ ἄλλος….
Γιατί πρέπει νά ἀνέχομαι τέτοιες συμπεριφορές; Καί γιατί πρέπει νά μή τό καυτηριάσω; Γιατί στόν βωμό μίας παλαιοτάτης οἰκογενειακῆς σχέσεως νά θυσιάζω τήν δική μου ἰσοῤῥοπία;
Ποιό τό ἀντίκτυπον πού ἔχει ὅλο αὐτό στό σύνολον τῆς ζωῆς μας;
Μήπως ἔχουμε μάθει περισσότερο στήν σιωπή παρά στόν διάλογο;
ΚΙ ἐάν ναί, μήπως τελικῶς αὐτό ἐπί τέλους πρέπει νά ἀλλάξῃ;

Κι ὅταν κάποιος δέν άντιλαμβάνεται τήν δική μας γλῶσσα τί κάνουμε;
Γιατί δέν ἔχουμε τό θάῤῥος νά διακόψουμε σχέσεις παλαιότατες, πού ὅμως διατηρῶνται γιά τούς τύπους;
Γιατί δέν ἔχουμε μάθει νά ὑπερασπιζόμεθα τό δίκαιον καί τό ἠθικόν, ἀκόμη κι ὅταν δέν μᾶς ἀφορᾷ ἄμεσα;
Γιατί τίς περισσότερες φορές κλείνουμε τά μάτια ἀν τί νά οὐρλιάξουμε; 

Ἐπαναλαμβάνω. Δὲν ἔγινα πτωχοτέρα ἀπὸ τὶς ἀφαιρέσεις ἀντικειμένων. Ἄλλως τέ, ἀκόμη ἔχω τὴν δυνατότητα νὰ ξανὰ ἀγοράσω κάποια ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐκλάπησαν. Ἀκόμη. Ἀλλά γιατί νά τό κάνω; Δέν τά ἔχω ἤδη πληρώσει; Δέν ἔχω καταβάλει τό τίμημα σέ κόπο, πρό κειμένου νά ἔχω τό χρῆμα καί νά μπορῶ νά τό διαθέτω κατά τήν κρίσιν μου;
Μέ ποιό δικαίωμα κάποιος ἀποφασίζει νά μέ ἐξαλαφρώσῃ; Καί γιατί δέν ἀναρωτιέται πώς ἴσως θά τοῦ τά ἐχάριζα ὅλα αὐτά πού πῆρε κρυφά;
Ἐάν ὅμως ἐγώ ἔχω ἤδη πληρώσει γιά ὅσα ἀντικείμενα κατεῖχα καί μοῦ τά ἀφήρεσαν, ἀλλά δέν ἀντιδρῶ, μήπως αὐτό ἔχει προεκτάσεις καί σέ κάθε τί πού μέ ἀφορᾷ; Μήπως τελικῶς αὐτό πού δέν ἐτόλμησα νά κάνω πρό ἐνός ἔτους ἤ πρό δύο ἐτῶν, ἦταν ἁπλῶς δικό μου πρόβλημα κι ὄχι τοῦ παιδιοῦ; 

Καὶ τελικῶς, τό πρόβλημα εἶναι γενικό ἤ εἰδικό;
Εἶναι τό μοναδικό παιδί πού συμπεριφέρεται ἔτσι ἤ αὐτήν τήν συμπεριφορά τήν ἐμφανίζουν ὅλα τά παιδιά, σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τοῦ πλανήτου;
Κι ἐάν ναί, σταματᾶ κάπου αὐτό; Καί πότε;
Μήπως ἔχουμε μίαν ἀκόμη ἀσθένεια τοῦ πληθυσμοῦ μας; Μήπως στήν προσπάθειά μας νά κουκουλώσουμε τά ὅσα μᾶς ἀφοροῦν, καί δέν μᾶς ἀρέσουν, μεταμορφωνόμεθα σέ κάτι πού πρέπει ἀλλά ποτέ σέ κάτι πού θά θέλαμε;
Μήπως ἡ συμπεριφορά αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, καθῶς ἐπίσης καί τόσων ἄλλων, συμβαίνει διότι ἔχουμε μάθει πώς τά ὑλικά ἀγαθά εἶναι αὐτοσκοπός ἀντί νά μάθουμε πώς εἶναι τό μέσον γιά τόν αὐτοσκοπόν;

Δέν εἶναι περίεργον πού ἡ κοινωνία μας νοσεῖ;
Δέν εἶναι μεγάλη ἡ σύμπτωσις τοῦ ὅ,τι οἱ μεγάλοι μᾶς καταληστεύουν στά μεγάλα, οἱ μεσαῖοι στά μεσαῖα καί οἱ μικροί στά μικρά;

Θὰ μοῦ πεῖτε πὼς πρόκειται γιὰ ἕνα τόσο δὰ παιδάκι.
Δὲν νομίζω…
Δὲν εἶναι βρέφος. Ἔχει εἰκόνες, ἀπόψεις, ἐμπειρίες.
Ἔχει μίαν ζωὴ δέκα ἐτῶν πίσω του, ποὺ σαφῶς δὲν μπορεῖ νὰ κρύβῃ ὡριμότητα, ἀλλὰ δὲν εἶναι πρὸς ἀπαξίωσιν.
Καὶ δὲν εἶναι τὸ μόνον παιδί! Εἶναι πολλά, πάρα πολλὰ τὰ παιδιὰ αὐτά!  

Ξέρετε κάτι φίλοι μου;
Τὸ πρόβλημα εἶναι στὸ πῶς ἔχουμε μάθει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴν καθημερινότητά μας.
Ἴσως κάποτε νὰ ἔκανα τὸν τυφλό, ἤ τὸν μουγκό, ἤ τὸν ἄσχετον. Ἀλλά γιατί νά τό κάνω σήμερα;
Κάπως ἔτσι δέν ἔχει δομηθεῖ ὅλη μας ἡ κοινωνία; Κάπως ἔτσι δέν συμπεριφερόμεθα ὅλοι μας; Κάπως ἔτσι δέν ἔχουμε μάθει νά ἀνεχόμεθα, μόνον καί μόνον γιατί ἔτσι πρέπει;

Βαρέθηκα νὰ «πρέπῃ» γιὰ τὰ μάτια τῶν ἄλλων κι ὄχι νὰ πρέπῃ μὲ τὴν καρδιά μου. 
Βαρέθηκα νὰ ὑποκρίνομαι, νὰ πονάω καὶ νὰ σκέπτομαι διπλὰ τὸ ἐὰν ὀφείλω νὰ ἀποκαλύψω κάτι παράτυπον. 
Βαρέθηκα νὰ μὲ κυβερνοῦν οἱ δῆθεν. Χρειάζομαι ἐπὶ τέλους μόνον ἀλήθειες. 
Χρειάζομαι νὰ κυττῶ τὸν ἄλλον στὰ μάτια, νὰ μὲ πιστεύῃ καὶ νὰ τὸν πιστεύω. 

Χρειάζομαι ἐλευθερία κι ὄχι καχυποψίες, πόνους καὶ ἀνασφάλειες.

Ἐὰν ἡ μισή μας κοινωνία ἔχῃ τὴν ἀνάγκη κάτι νὰ ἁρπάξῃ, διότι ἠσθάνθη ἀδικημένη, τότε αὐτὸ εἶναι δικό της θέμα. Ὄχι δικό μου.
Κι ἐγὼ ἀδικημένη εἶμαι. Δὲν ἄνοιξα τὸ ψυγεῖον τοῦ ἄλλου γιὰ νὰ τοῦ φάω τὸ φαγητό. Καὶ πολὺ περισσότερο δὲν τὸ ἄνοιξα κρυφά.
Δὲν ἀπέκρυψα εἰσοδήματα, δὲν «ἐλησμόνησα»  ἀποδείξεις, δὲν ἐγέλασα κάποιον.
Δὲν εἰσέβαλα σὲ σπίτια, μὲ στόχον νὰ ἁρπάξω κάτι, ἀλλὰ μοῦ τὸ ἔχουν κάνει ἀρκετὲς φορές.
Δὲν μὲ ἀπησχόλησε τὸ κακὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ διαπιστώνω συχνὰ κακία στὸ βλέμμα τῶν γύρω μου, ἰδίως ἐὰν ἔχω κάνει ἕνα βῆμα ἐμπρός.
Δὲν ἠνέχθην τὸ ψέμμα, ἀλλὰ ἔχω γίνει δέκτης ψευδῶν πληροφοριῶν. Γιατί λοιπόν νά συνεργήσω σήμερα;

Δὲν εἶναι τόσο τὸ παιδί, σὰν παιδί. 
Παιδὶ εἶναι καὶ  θὰ τὰ κάνῃ κι αὐτά.
Εἶναι ἡ κατ’ ἐξακολούθησιν συμπεριφορά.
Αὐτὴ ποὺ ἔχουμε μάθει νὰ παραβλέπουμε σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπᾶμε καὶ ποὺ τελικῶς ἐπιστρέφει σὲ ἐμᾶς, ξανὰ καὶ ξανὰ καὶ ξανά, μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερον τίμημα.  Ἰδίως γιὰ ἐμάς!
Δὲν εἶναι ποὺ δὲν θέλω νὰ κατανοήσω τὴν στέρησιν ποὺ αἰσθάνεται αὐτὸ τὸ παιδί.  (Πλασματικὴ ἀλλὰ ὑπαρκτή!)
Εἶναι περισσότερο ἡ ἀγωνία μου γιὰ τὸ τὶ μέλλει γενέσθαι μὲ τὴν ζωή του.  Μὲ τὴν ζωὴ κάθε παιδιοῦ ποὺ ἔχει μάθει νὰ τὰ ἔχῃ ὅλα στὰ πόδια του, νὰ μὴ τὰ ἐκτιμᾶ καὶ νὰ πασκίζῃ νὰ  ὑπεξαιρέσῃ περισσότερα ἀπὸ ἄλλους.
Τί θά κάνῃ ὅταν θά εὑρεθῇ σέ πραγματικές συνθῆκες ζωῆς;
Ὅταν τό μεροκάματα δέν θά τοῦ φθάνῃ γιά νά ἀγοράσῃ ὅλα αὐτά πού θά ἐπιθυμῇ;
Ὅταν ὁ γκόμενος θά προτιμήσῃ τήν φίλη κι ὄχι τήν ἰδίαν; 
Ὅταν τό ἐνοίκιο καί ἡ τροφή θά ἀποῤῤοφᾶ τό μεγαλύτερον τμῆμα τῶν εἰσοδημάτων του;

Εἶναι πολὺ μεγάλος ὁ πόνος μου.
Καθῶς καὶ ἡ ἀγωνία μου.
Δὲν μπορῶ νὰ ἀντιμετωπίσω αὐτὸ τὸ παιδὶ πλέον, καθῶς καὶ τὴν συμπεριφορά του, ὥς κάτι τυχαῖον. Ἄλλως τὲ ἔχουμε γεμίσει ἀπὸ ἀχόρταγα βλέμματα καὶ ἁπλωμένα χέρια.
Τὸ αὔριο ἀξιώνει ἀπὸ ἐμὰς τοὐλάχιστον αὐστηρόν, ἀπόλυτον, ἀκέραιον ἦθος.
Κάθε ἔκπτωσις θὰ εἶναι εἰς βάρος μας καὶ εἰς βάρος τῶν ἄλλων.
Καλὰ ἐμάθαμε ἔως σήμερα στὶς ἐκπτώσεις…
Ἀλλὰ σιγὰ σιγὰ μπαίνουμε στὴν ἄλλην περίοδον…. Αὐτὴν ποὺ ἤ θὰ εἴμεθα ὅπως μᾶς πρέπει, ἤ θὰ εἴμεθα τίποτα!
Κι ἐπεὶ δὴ τὸ τίποτα στὴν Φύσιν δὲν ὑπάρχει, τότε, γιὰ νὰ τὸ θέσουμε ὀρθότερα, ἤ θὰ εἴμαστε ὅπως πρέπει, ἤ ἄς πᾶμε στὸν ἀγύριστο!
Ἡ ζωὴ θὰ ἐξακολουθήσῃ καὶ δίχως μας! 

Φιλονόη.  

πρώτη δημοσίευσις 2 Σεπτεμβρίου 2012

 φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

8 thoughts on “Ἕνας ἄρρωστος ἄνθρωπος (;;;).

  1. Αγαπητή Φιλονόη, την απάντηση πιστεύω ότι την ξέρεις ήδη.

    Έχεις ένα παιδί και αυτό «σουφρώνει» υπάρχοντα σου, το τραγικό είναι ότι είναι εις γνώση σου –στο σπίτι σου– και δεν έχεις κάνει κάτι γι’ αυτό! Μπορεί να προσπάθησες αλλά χωρίς αποτέλεσμα, που σημαίνει ότι κάτι δεν κάνεις καλά!

    Ας το πάρουμε κάπως αλλιώς, να το απλοποιήσουμε λίγο το θέμα ούτω σώστε να το δούμε σφαιρικά και χωρίς συναισθηματισμούς.

    Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος αναπτύσσεται σε περιβάλλον κομματικό. Στην πορεία του καθώς μεγαλώνει είναι και αυτός οπαδός του κόμματος της οικογενείας. Το κόμμα με την οικογένεια την συνδέει πολύχρονη «φιλία». Οπότε και ο άνθρωπος του παραδείγματος μας είναι φίλος του κόμματος και απολαμβάνει μαζί με αυτό κάποιες «χαρές» και κάποιες «λύπες».

    Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που το κόμμα του, εισβάλλει στο σπίτι του και του αφαιρεί κάποια πράγματα του. Στην αρχή κάποια «πραγματάκια» που φαινομενικά δεν έχουν αξία, πάλι θα μπορούσε να τα αποκτήσει και δεν έδινε σημασία.

    Ο άνθρωπος του παραδείγματος μας, συνέχισε την πορεία του μεγάλωσε έφτιαξε οικογένεια και διατήρησε την πολύχρονη «φιλία» της οικογένειας με το κόμμα τους.

    Ο άνθρωπος αυτός σήμερα είναι ο συνταξιούχος που παρακαλάει να μην του κόψουν την σύνταξη και να έχει την «πολυτέλεια» να προμηθεύετε τα φάρμακα του.

    Κάπως συνοπτικό το παράδειγμα μου αλλά μπορείς να καταλάβεις. Αν και σαν παράδειγμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ατυχές, μπορείς να διακρίνεις ότι το πρόβλημα μας εδώ είναι η νοοτροπία σκέψης.

    Εσύ ανέχεσαι ένα «μούλικο»… Ανέχεσαι έναν μπόμπιρα, να σε σουφρώνει, μπορεί να μην είναι μεγάλης αξίας τα κουκλάκια για παράδειγμα, αλλά το πρόβλημα μας δεν είναι η αξία, το πρόβλημα μας είναι η νοοτροπία.

    Αυτό σουφρώνει γιατί το παίρνει να τα κάνει και για όσο το νομίζει αυτό και δεν αντιμετωπίζει επιπτώσεις το ίδιο θα συνεχίσει να πράττει.

    …Και θα σε ρωτήσω κάτι απλό. Τι είναι προτιμότερο; Η ανασφάλεια και όποιος φόβος σου να μαλώσεις το παιδάκι και να μην το στεναχωρήσεις; Ή ότι επιτρέπεις την ανάπτυξη ενός παιδιού κλέφτη.

    Τα πράγματα εδώ είναι πολύ απλά. Ένας ρόλος της κάθε μάνας είναι να μαθαίνει στα παιδιά της ποιος είναι ο χώρος τους. Πόσο τους παίρνει και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αν ξεφύγουν από τα όρια τους. Από την στιγμή που η μάνα του παιδιού δεν ενδιαφέρεται, το παιδί κάνει ότι θέλει.

    Στην περίπτωση που αναφέρεσαι, όπως καταλαβαίνεις και εσύ δεν γίνεται να αντικαταστήσει κάποιος την μητέρα του παιδιού, όμως μπορεί κάποιος να επέμβει εφόσον μια κατάσταση τον επηρεάζει. Στην περίπτωση που εσύ βάλεις στη θέση του το παιδί δεν μπορεί κάποιος να πει ότι αντικαθιστάς την μάνα του, απλά του δείχνεις ποιος είναι ο χώρος του μέσα στο σπίτι σου. Απλά πράγματα.

    Αν στο μούλικο με λίγα λόγια δεν του «κόψεις τα χέρια» αυτό δεν θα σταματήσει! …Και εσύ θα αντιμετωπίσεις της συνέπειες. Συνταξιούχος εσύ να παρακαλάς για την σύνταξη και τα φάρμακα …Να παρακαλάς κάτι κακομαθημένους μπόμπιρες που έχουν μάθει να μην τους λένε όχι …Κάτι μπόμπιρες που το σπίτι του άλλου το βλέπουν για δικό τους.

    Και ο συνταξιούχος και οι μπόμπιρες είναι «καμμένα χαρτιά».

    Όταν κάποιος είναι δίκαιος, αυτό σημαίνει ότι είναι και κακός και καλός. Καλός με τους καλούς και κακός με τους κακούς. Αν η δικαιοσύνη κάνει χάρες, αυτό έχει επιπτώσεις. Πρώτα ξεκινάει μέσα από το σπίτι και την οικογένεια και μετά σε ολόκληρη την κοινωνία.

    Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα.

    • Συμφωνοῦμε.
      Δυστυχῶς ὅμως, ἐὰν αὐτὸ ἀφορᾶ σὲ ἐμέναν, κάπου θὰ μποῦν τὰ ὅρια. (Ὅπως κι ἔχουν μπεῖ.)
      Μία κι ἀνέφερες ὅμως τὸ παράδειγμα τοῦ συνταξιούχου, γιὰ σκέψου καὶ τὴν ἄλλην περίπτωσιν.
      Ἕνα μικρὸ ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ ἔχει μάθει νὰ βάζῃ ὅριο. Ἀλλὰ εἶναι μικρό. 5, 10, 15% τοῦ συνόλου;
      Ἐὰν τὸ ὑπόλοιπον ποσοστὸν δὲν βάζει ὅρια, τότε τί γίνεται; Ἐφ΄ ὅσον διβιοῦμε σὲ δημοκρατία, εἶναι δεδομένον πὼς ἀκόμη κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν βάλει ὅρια, θὰ πληρώσουν τὰ λάθη αὐτῶν ποὺ εἶναι «μπᾶτε χίλιοι κι ἁλέστε…».
      Κατ’ ἐμὲ πλέον εἶναι καμένα χαρτιὰ ὅλοι τους. Μόνον μία τελεία θὰ μᾶς σώσῃ!

      • Έτσι ακριβώς, όλοι μας είμαστε καμμένα χαρτιά!

        Εμάς δεν μας σώζει τίποτα, για τις επόμενες γενιές γίνεται η «πάλη».

        Η Ελλάδα είναι το σπίτι μας και θέλουν να το πάρουνε. Εφόσον παππούδες και γονείς άφησαν τα «κακομαθημένα μούλικα» να κάνουν ότι θέλουν, θα επηρεάσει και εμάς εφόσον αυτά γίνονται στο κοινό «σπίτι» μας.

        Τον ΟΤΕ τον ξεπούλησαν, την ΔΕΗ την σφάζουν. Αυτά είναι δικά μας «αρκουδάκια» και πολλοί έχουν την εντύπωση ότι δεν έχουν αξία. Βλέπει ο γέρος τον λογαριασμό και σου λέει καλύτερα να την πουλήσουν μήπως και κατέβει η τιμή στο ρεύμα.

        Η αλήθεια είναι ότι εδώ που έχουμε φτάσει πρέπει να μπει μια «τελεία», κοινός να «καταστραφούμε»!

        Έχουμε φτάσει στο σημείο τα κάποτε περήφανα γηρατειά να παρακαλάμε να βρούνε μια γωνιά και να «ψοφήσουν». Τζάμπα «αναπνέουν» και φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλα τα γηρατειά και μόνο σε γηρατειά, εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα, αλλά δεν θα τους κάνουμε και κανόνα.

        Χαίρομαι πραγματικά για τα νέα μέτρα, δεν λυπάμαι καθόλου και δεν λυπάμαι κανέναν. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και είναι υπεύθυνος για αυτές.

        Τα γερόντια ψηφίσαν τους προδότες και τώρα δεν έχουν φάρμακα, καλά να πάθουν… Καλά να πάθουμε όλοι μας, εφόσον επιτρέπουμε σε προδότες να κυκλοφορούν ανάμεσα μας «όρθιοι».

        Μπορεί κάποια πράγματα ή κάποιες εκφράσεις να ακούγονται σκληρές, αλλά προτιμώ κάποια πράγματα να τα λέω «ωμά» διότι η φτώχεια και η πείνα είναι «ωμές»…. ο ανθελληνισμός στους είναι «ωμός», εμείς για ποιο λόγο να είμαστε ευγενείς;

        Εν κατακλείδι όλοι μας είμαστε –όπως πολύ σωστά ανέφερες– καμένα χαρτιά, όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό θα καταλάβουμε ότι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε εδώ που φτάσαμε! Τα «τομάρια» όμως που το προκάλεσαν αυτό πρέπει να φύγουν με «κλάματα»!

        Αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη η ντροπή θα μας συντροφεύει στην αιωνιότητα.

      • Δὲν ψήφισαν μόνον τὰ γερόντια τοὺς προδότες. Γνωρίζω τοὐλάχιστον ἐκατὸ ἄτομα, μεταξὺ 30-40, ποὺ ψήφισαν τοὺς προδότες.

      • Όλες οι ηλικίες ψήφισαν προδότες… Δυστυχώς όμως στις μεγάλες ηλικίες –περίπου– το 60% ψήφισε ΠΑΣΟΚ & ΝΔ.

      • Οἱ μεγάλες ἡλικίες, ἰδίως αὐτοὶ ποὺ κατέβαιναν στὸ Σύνταγμα, πρωτοστάτησαν στὸ νὰ μὴν ψηφιστοῦν οἱ προδότες!!!
        Νὰ τὸ θέσω διαφορετικῶς.
        Ἡ χειραγώγησις εἶναι ἕνα πλεονέκτημα τῶν κρατούντων. Βᾶλε μέσα καὶ τὴν δολιοφθορά, τὴν νοθεία, τὴν ἀποχή…

Leave a Reply