Ὁ τρόπος ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα τὰ πράγματα, τὰ πρόσωπα, τὶς καταστάσεις, τὰ συναισθήματα… ὅλα εἶναι μιὰ ἰδέα…

Μιὰ ἰδέα ποὺ ἐμεῖς κατασκευάζουμε γύρω ἀπὸ αὐτά… ὅπως τὴν θέλουμε… ὅπως θὰ τὴν θέλαμε… ὅπως μᾶς ἀρέσει… ὅπως τὴν ἐπιθυμοῦμε…

Ἐξιδανικεύουμε πρόσωπα ἀφειδῶς καὶ ἐρωτοτροποῦμε ἀνηλεῶς μὲ τὴν κατασκευασμένη μας ἰδέα…

Κι ἂν τὸ καλοσκεφθῇς… στὴν ζωὴ ὅλα εἶναι μία ἰδέα… 
Καὶ ὅλα κάποτε τελειώνουν…
Καὶ ὁ ἔρωτας καὶ ἡ ἀγάπη… καὶ ἡ ἴδια ἡ ζωή…

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἀγάπης… τοῦ ἔρωτος… τῆς ἰδίας τῆς ζωῆς… εὑρίσκεται στὴν προσωρινότητα… 

Κι αὐτὴ ἡ προσωρινότης συνοψίζεται στὶς στιγμές…
Ἕνα ἐντελῶς ἀνθρώπινο μαρτύριο, ποὺ ὅμως σὲ ξεσκίζει…

Σοφία Ζήνδρου

Προσωρινότης…
Μεγάλη ὑπόθεσις…
Ἡ στιγμή… Ἡ ἀνάσα… Ὅλη ἡ ζωὴ κρύβεται σὲ στιγμές… Τόσες δά… Ἀπίστευτα μικρὲς ἀλλὰ καὶ μοναδικές…
Ἱκανὲς νὰ μᾶς σηκώσουν στὰ οὐράνια ἤ νὰ μᾶς καταβαραθρώσουν….
Ἐδῶ ὅμως, γιὰ πρώτην φορά, θὰ θέσω τὸν ὅρο «σχετικότητα».
Γιατί ὁ πόνος τραβᾶ σέ μᾶκρος ἀλλά ἡ χαρά εἶναι πάντα μικρή;
Γιατί δέν κρατοῦν τά ὄμορφα περισσότερο;
Γιατί νά μή μποροῦμε ἐμεῖς νά ἐπέμβουμε καί νά τά ἀλλάξουμε…

Μποροῦμε…. Εἶναι κάτι σὰν …χρονοκάψουλα, ἀλλὰ μποροῦμε.
Εἶναι ὁ φυσικὸς ὅρος τῶν  πιθανοτήτων κατανομῆς ἑνὸς πληθυσμοῦ….
Ἐδῶ λοιπὸν ἔχουμε πληθυσμοὺς συναισθήματων.
Κι ἐδῶ μποροῦμε, ἤ ὄχι, νὰ ἐπέμβουμε καὶ νὰ ἀλλάξουμε τὶς ἀναλογίες.

Φιλονόη.  

πρώτη δημοσίευσις 28 Ἰουλίου 2012