Σε ομιλία του στο σεμινάριο της εταιρείας “Λέγειν και Πράττειν”, που οργανώθηκε πριν λίγες μέρες στην Αθήνα , ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, έκανε μια πολύ σημαντική επισήμανση, που θα έπρεπε να τύχει περισσότερης προσοχής. Δήλωσε ο πρώην υπουργός :

“Χρειάζεται κατάργηση των γραφειοκρατικών µηχανισµών µε επανέλεγχο και των κοινοτικών οδηγιών, που έχουν ενσωµατωθεί στην εσωτερική νοµοθεσία. Το βιβλίο των κοινοτικών οδηγιών είναι 15.000 σελίδες! Όταν ήµουν υπουργός Βιοµηχανίας, στις αρχές του ’90, υπήρχαν 6 διαδικασίες για να ιδρύσει κάποιος µια εταιρεία. Όταν ξαναµπήκα στη Βουλή το 2004 είχαν γίνει 37 και µου είπαν ότι οι µισές από αυτές ήταν κοινοτικές οδηγίες. Η Ε.Ε. δεν είναι πάντα Άγιος Βασίλης.”

Συνηθίζουμε, και σωστά, να καταδικάζουμε τις υπερβολικές κρατικές ρυθμίσεις, την πολυνομία και τη γραφειοκρατία σαν μια από τις βασικές αιτίες της ελληνικής κρίσης. Ξεχνάμε όμως να τονίσουμε πως μεγάλο μέρος της νομοθεσίας μας προέρχεται πια από την Ευρωπαϊκή Ένωση . Αν λάβουμε υπόψη μας πως η Ε.Ε. είναι ένας πραγματικός γραφειοκρατικός Λεβιάθαν, με ιδιαίτερη εμμονή στο να ρυθμίζει κάθε λεπτομέρεια της ζωής των πολιτών, ποιό είναι άραγε το κόστος της ακατάσχετης ευρωπαϊκής νομοθετικής παραγωγής στην ελληνική οικονομία και στις επιχειρήσεις ; Δυστυχώς, στο διαδίκτυο, δεν μπόρεσα να ανακαλύψω ούτε μια σχετική έρευνα που να απαντάει σε αυτό το ερώτημα. Βέβαια, κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη. Τα περισσότερα ελληνικά ερευνητικά ινστιτούτα χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε., οπότε για ποιό λόγο να στεναχωρήσουν τον χρηματοδότη τους; Οι Έλληνες φιλελεύθεροι πάλι, αντί να ασκούν κριτική σε κάθε παράγοντα που ενδυναμώνει τον καταστροφικό ελληνικό κρατισμό, προτιμούν να διοργανώνουν σεμινάρια με τη χρηματοδότηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου…(για τις αιτίες της ευρωλαγνείας των Ελλήνων φιλελεύθερων , διαβάστε εδώ]

Διαφωτιστικές όμως είναι κάποιες έρευνες που έγιναν σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Σύμφωνα, με το think tank “Open Europe”, υπολογίζεται πως η πολυνομία και οι κρατικές ρυθμίσεις στοίχισαν στη βρετανική οικονομία , από το 1998 μέχρι το 2010, το ιλιγγιώδες ποσό των 176 δισεκατομμυρίων λιρών. Από αυτό το ποσό, τα 124 δισεκατομμύρια (το 71%!) , οφείλεται στη νομοθεσία που πηγάζει από την Ε.Ε. Επίσης, όπως διαβάζω στο βιβλίο “The Great European Rip-off” των David Graig και Matthew Elliott, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνωρίζει πως το συνολικό κόστος της γραφειοκρατίας και της πολυνομίας για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις φτάνει τα 600 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Αν είμαστε επιεικείς και υποθέσουμε πως μόνο η μισή νομοθετική παραγωγή των κρατών-μελών προέρχεται από την Ε.Ε. (στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο πάνω) , η τελευταία ευθύνεται κάθε χρόνο για 300 δισεκατομμύρια χαμένα κέρδη για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις . Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα νούμερα, μπορούμε να καταλάβουμε ποιό είναι το τεράστιο κόστος και για την Ελλάδα.

Όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν πολλοί, η Ε.Ε. υπήρξε το πιο βασικό στήριγμα του ελληνικού μεταπολιτευτικού κρατικίστικου μοντέλου. Τώρα όμως που αυτό το μοντέλο έχει καταρρεύσει, με τον πιο επώδυνο τρόπο για όλους μας, δεν πρέπει να υπάρχουν ιερές αγελάδες υπεράνω κριτικής. Μήπως λοιπόν, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε επιτέλους τη συζήτηση για το αν η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έβλαψε ή ωφέλησε την ελληνική οικονομία;

Τηλέμαχος Χορμοβίτης

ἀπὸ μπλὲ μῆλο