Ὅταν ἡ ζωὴ ὁμοιάζῃ νὰ ἔχει βαλτώσῃ…
Ὅταν ἡ ἀπάθεια καὶ ἡ κατάθλιψις εἶναι μιὰ καθημερινότης…
… τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσῃ ὤθηση εἶναι ἡ δράσις.

Πολλοὶ ἄνθρωποι περιμένουν νὰ ἐμπνευσθοῦν ἀπὸ κάτι ἤ νὰ ἀνακτήσουν τὴν χαμένη τους ἐνέργεια,  πρὸ κειμένου νὰ κάνουν κάποια πράγματα.
Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ, γιατὶ ἡ αὐξανομένη ἀπάθεια γεννᾶ κάθε ἡμέρα μιὰ καινούργια ἀπελπισία καὶ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὁμοιάζουν σὰν πεζοπόροι, ποὺ σὲ κάθε τους βῆμα ἀνάβουν μιὰ νέα πυρκαϊά.

Σ΄  αὐτὴ τὴν κατάστασι εἷναι ἀναγκαῖο νὰ μπῇ κάποιος στὴν δράσι, ἀκόμη κι ἂν δεν ἔχῃ τὴν διάθεσι νὰ τὸ κάνῃ.
 Καὶ τότε κάτι ἐξαιρετικὸ θὰ συμβῇ.
Ἡ δράσις θὰ δημιουργήσῃ τὴν ἐμπειρία καὶ ἡ ἐμπειρία θὰ ἀφήσῃ ἔνα ἀποτύπωμα μνήμης, ἔτσι ὥστε νὰ γεννηθῇ ἡ ἐπιθυμία γιὰ νὰ ξανὰ – θελήσῃ νὰ  μπῇ στὴν δράσι.

Καὶ ἔτσι κάποιος μὲ μικρὰ βήματα μπορεῖ νὰ φέρῃ κορυφαία ἀποτελέσματα στὴν ζωή του. Μὰ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὸ μεγαλύτερο ὄφελος εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμις ποὺ αἰσθανόμαστε σὲ σχέσι μὲ τὸν ἑαυτό μας, ὅταν καταφέρνουμε νὰ ἀλλάζουμε μὲ τὶς πράξεις μας τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα μας…

Γιῶτα Σούσουλα