Ἔβλεπα ἐχθὲς τὸ βράδυ τὴν ταινία «μία μοντέρνα στακτοπούτα» καὶ μὲ ἔπιασαν οἱ νοσταλγίες μου…
Ἐνεθυμήθην τὰ παιδικά μου χρόνια, τότε ποὺ αὐτὰ ποὺ βλέπαμε στὶς ἀσπρόμαυρες ταινίες ἐκαθρέπτιζαν τὴν καθημερινότητά μας.
Ἐνεθυμήθην ποὺ κι ἐμεῖς, ὡς παιδιά, ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς μας, οἱ φίλοι τους, τὰ παιδιά τους ἦσαν σὰν νὰ βγῆκαν ἀπὸ σκηνὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ κινηματογράφου… Τόση ἀθωότης…

Χαμόγελα, ἐμπιστοσύνη, ἀνθρώπινες σχέσεις… Εἰλικρινεῖς… Καὶ μόνιμες…
Δὲν εἴχαμε τηλεοράσεις τότε… Ἤ ὀρθότερα, δὲν εἴχαμε ὅλοι στὰ σπίτια μας τηλεοράσεις…
Τὰ παιδιὰ παίζαμε σὲ ἀλάνες ἤ στὶς πλατεῖες τῶν χωριῶν μας…
Οἱ γονεῖς μας μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία, γιὰ πλάκα σχεδόν, ἔστηναν γλεντάκια, ἀκούγοντας Καζαντζίδη καὶ Μπιθικώτση.
Κι ὁ χορός, τὸ παιχνίδι, τὸ γέλιο παντοῦ…
Καὶ οἱ διαφωνίες δὲν ἔλειπαν, ἀλλὰ ἦσαν διαφορετικές… Κάποιος στὸ τέλος ἔδιδε τόπο στὴν ὀργὴ καὶ ὅλα ἐπανήρχοντο ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου ἐξεκίνησαν..

Μοῦ λείπει ἐκείνη ἡ ἐποχή…
Καὶ δὲν αἰσθάνομαι ὀπισθοδρομική…
Τὴν ζωή μου θέλω μόνον πίσω…
Τὴν ζωή μου…
Καὶ ἡ ζωή μου, μέσα σὲ αὐτὴν τὴν κατάντια, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀθωότητα καὶ τὴν ποιότητα, λίγο ἔλειψε νὰ χάσῃ καὶ τὸ νόημά της…
Ἀλλὰ γιὰ νὰ εὕρουμε τὸ ποῦ κάναμε τὸ λάθος, τὸ εἴπαμε…. Στὸ σταυροδρόμι ποὺ ἐχαθήκαμε πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε…
…Καὶ μὲ τὴν ἀθωότητα στὴν καρδιά μας πάλι πρέπει νὰ πορευθοῦμε…

Φιλονόη

φωτογραφία