Ἠσίοδος (α)

Ἠσίοδος. Ἔργα καί Ἡμέραι (730 πΧ).
(ἀπόσπασμα)

Μηκέτ᾽ ἔπειτ᾽ ὤφελλον ἐγὼ πέμπτοισι μετεῖναι ἀνδράσιν, ἀλλ᾽ ἢ πρόσθε θανεῖν ἢ ἔπειτα γενέσθαι. νῦν γὰρ δὴ γένος ἐστὶ σιδήρεον· οὐδέ ποτ᾽ ἦμαρ παύσονται καμάτου καὶ ὀιζύος οὐδέ τι νύκτωρ φθειρόμενοι· χαλεπὰς δὲ θεοὶ δώσουσι μερίμνας. ἀλλ᾽ ἔμπης καὶ τοῖσι μεμείξεται ἐσθλὰ κακοῖσιν. Ζεὺς δ᾽ ὀλέσει καὶ τοῦτο γένος μερόπων ἀνθρώπων, εὖτ᾽ ἂν γεινόμενοι πολιοκρόταφοι τελέθωσιν. οὐδὲ πατὴρ παίδεσσιν ὁμοῖος οὐδέ τι παῖδες οὐδὲ ξεῖνος ξεινοδόκῳ καὶ ἑταῖρος ἑταίρῳ, οὐδὲ κασίγνητος φίλος ἔσσεται, ὡς τὸ πάρος περ. αἶψα δὲ γηράσκοντας ἀτιμήσουσι τοκῆας· μέμψονται δ᾽ ἄρα τοὺς χαλεποῖς βάζοντες ἔπεσσι, σχέτλιοι, οὐδὲ θεῶν ὄπιν εἰδότες· οὐδέ κεν οἵ γε γηράντεσσι τοκεῦσιν ἀπὸ θρεπτήρια δοῖεν· (χειροδίκαι· ἕτερος δ᾽ ἑτέρου πόλιν ἐξαλαπάξει·) οὐδέ τις εὐόρκου χάρις ἔσσεται οὐδὲ δικαίου οὐδ᾽ ἀγαθοῦ, μᾶλλον δὲ κακῶν ῥεκτῆρα καὶ ὕβριν ἀνέρα τιμήσουσι· δίκη δ᾽ ἐν χερσί· καὶ αἰδὼς οὐκ ἔσται, βλάψει δ᾽ ὁ κακὸς τὸν ἀρείονα φῶτα μύθοισι σκολιοῖς ἐνέπων, ἐπὶ δ᾽ ὅρκον ὀμεῖται. ζῆλος δ᾽ ἀνθρώποισιν ὀιζυροῖσιν ἅπασι δυσκέλαδος κακόχαρτος ὁμαρτήσει στυγερώπης. καὶ τότε δὴ πρὸς Ὄλυμπον ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης λευκοῖσιν φάρεσσι καλυψαμένω χρόα καλὸν ἀθανάτων μετὰ φῦλον ἴτον προλιπόντ᾽ ἀνθρώπους Αἰδὼς καὶ Νέμεσις· τὰ δὲ λείψεται ἄλγεα λυγρὰ θνητοῖς ἀνθρώποισι· κακοῦ δ᾽ οὐκ ἔσσεται ἀλκή.)

Εὔχομαι νὰ ὑπήρχα κι᾿ἐγὼ, ἔπειτα ἀπ᾿ αὐτούς, ἤ νὰ εἶχα πεθάνει πρὶν, διότι αὐτὸ τὸ γένος εἶναι σιδηροῦν. Δὲν θὰ πάψουν τὴν ἡμέρα νὰ κοπιάζουν καὶ νὰ βασανίζονται τὴν δὲ νύκτα νὰ φθείρονται ἀπὸ ἔγνοιες βαριὲς ποὺ θὰ τοὺς δίδουν οἱ θεοί. Ἀλλὰ ὅτι κι᾿ἄν εἶναι, τὰ κακὰ αὐτὰ θὰ ἀναμιχθοῦν μὲ καλά. Ὁ Ζεὺς θ᾿ ἀφανίσῃ καὶ τοῦτο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων τότε ποὺ θὰ ὁμοιάζει τῶν παιδιῶν του οὖτε καὶ τὰ παιδιά (τοῦ πατέρα), οὖτε ὁ ἀδελφός εἰς τὸν ἀδελφό, καθώς πρωτύτερα. Καὶ τοὺς γονεῖς, μόλις γεράσουν, θὰ τοὺς καταφρονοῦν. Θὰ τοὺς βρίζουν τότε λέγοντάς τους βαριά λόγια, οἱ κακοί, χωρίς νὰ ὑπολογίζουν τὴν τιμωρίαν τῶν θεῶν. Οὖτε καὶ θ᾿ ἀποδίδουν αὐτοί εἰς τοὺς γηρασμένους γονεῖς των ὅσα ἐξόδευσαν διὰ νὰ τοὺς μεγαλώσουν. (θα βάζουν τὸ δίκαιο εἰς τὴν δύναμή των. Κι᾿ ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου θὰ λεηλατῇ τὴν πόλιν). Οὖτε καμία τιμή θὰ ἔχῃ ὅποιος κρατῇ τὸν ὄρκον του, οὖτε ὁ δίκαιος οὖτε ὁ καλός, καὶ μᾶλλον θὰ τιμοῦν τὸν ἄνθρωπο ποὺ κάνῃ ἐγκλήματα καὶ αὐθαιρεσίες. Τὸ δίκαιο θὰ εἶναι εἰς τὴν δύναμιν καὶ σεβασμός δὲν θὰ ὑπάρχῃ. Καὶ θὰ ζημιώνῃ ὁ ἀχρεῖος τὸν εὐγενικόν ἄνθρωπον λέγοντας του λόγια ἀπατηλά ποὺ θὰ παίρνῃ ὄρκο δι᾿ αὐτά. Καὶ ὁ φθόνος ὁ πικρόγλωσσος ὁ χαιρέκακος, θὰ παρακολουθῇ ὅλους τοὺς ἀθλίους ἀνθρώπους μὲ βλέμα γεμᾶτο μῖσος. Καὶ τότε πλέον ἀπό τὴν πλατύδρομον χθόνα ἡ Αἰδώς καὶ ἡ Νέμεσις, ἀφοῦ σκεπάσουν τὸ ὡραῖο των πρόσωπο μὲ τὰ λευκά πέπλα των, θ᾿ ἀνέβουν εἰς τὸν Ὄλυμπον, κοντά εἰς τοὺς ἀθανάτους, ἐγκαταλείποντας τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ θὰ μείνουν εἰς τοὺς θνητούς οἱ βαριές θλίψεις. Καὶ τὸ κακό δὲν θὰ ἔχῃ γιατρειὰ «ἢ ἔπειτα γενέσθαι» καὶ ἡ ἀναφορά του εἰς μίαν νέαν ἀρχήν….. (ἐνδεχομένως νὰ ἀναφέρεται καὶ εἰς τὰς γεννετικὰς μεταλλάξεις τῶν ἀνθρώπων;)

…..ἀλλ’ ὥσπερ ὕει ὁ Ζεὺς οὐχ ὅπως τὸν σῖτον αὐξήσῃ, ἀλλ’ ἐξ ἀνάγκης (Αριστοτέλης, Φυσικής_Ακροάσεως, 198b) Παῦε λέγων, μὰ τὸν Δία.!

Τᾶσος Γκολέμης

One thought on “Ἠσίοδος (α)

Leave a Reply