Γιά νά ἐπαναφέρουμε τήν προτέρα οἰκονομική μας κατάστασιν;
Μήπως γιά νά ἐπανακτήσουμε τήν χαμένη μας ἐθνική κυριαρχία;
Ἤ μήπως γιά νά ἀποδείξουμε πώς οἱ δικές μας ἰδέες εἶναι καλλίτερες ἀπό τῶν ἄλλων;

Γιά ποιόν λόγο ἀγωνίζομαι; Γιατί παιδεύομαι; Γιά ποιόν λόγο δέν παραδίδω τά ὅπλα;
Μήπως διότι κάπου ἐλπίζω; Κάτι περιμένω; Κάτι θά ἤθελα νά πῶ μά δέν μπορῶ νά τό ἐκφράσω;
Ἤ μήπως ἀποτύχαμε καί δέν θέλουμε νά τό ἀποδεκτοῦμε…

Ὤ, ναί…
Ὡς ἕναν βαθμό, ἀποτύχαμε…
Ἀποτύχαμε φίλοι μου…
Ἀποτύχαμε μὲ τὶς ἰδέες, μὲ τὰ οἰκονομικὰ συστήματα, μὲ τὶς πολιτικὲς ἐπιλογές μας.
Ἀποτύχαμε μὲ τὶς δημοκρατίες, ὅπως κι ἐὰν διευκρινίζονται… (Καὶ σέρνουν πολλὲς …διευκρινήσεις πίσω τους!!!)
Ἀποτύχαμε ὡς κοινωνίες… ὥς ἀνθρώπινα ὄντα… ὥς νοικοκυραῖοι…
Ἀποτύχαμε διότι κάθε μας ἐπιλογὴ ἦταν λάθος…
Καὶ ἦταν λάθος διότι ὅ,τι ἀπεφασίσθῃ, ἀπεφασίσθῃ μὲ βἀσεις σὲ λανθασμένες ἤ ἐλλιπεῖς πληροφορίες…
Ἡ στέρησις τῆς πληροφορίας, συνειδητὴ ἤ μή,  ὁδηγεῖ ἐπιβεβαιωμένα σὲ λάθη… Κι ἐμεῖς δὲν εἴχαμε ΠΟΤΕ ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα ποὺ χρειαζόμασταν, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφασίζουμε σωστά… Μὴ ἔχοντας ὅλα τὰ δεδομένα, οἱ ἀποφάσεις μας πάντα ἦσαν λανθασμένες…
Καὶ ἰδοῦ… Τὸ σήμερα…

Καί τώρα; Τί;
Θά κλαῖμε τήν Μοίρα μας;
Ἤ μήπως εἶναι κάτι ἄλλο αὐτό πού συμβαίνει;
Μήπως δέν εἶναι αὐτό πού φαίνεται ἀλλά κάτι ἄλλο πού δέν τολμοῦμε ἀκόμη νά ὀνομάσουμε;
Μήπως τελικῶς αὐτό πού μᾶς συμβαίνει δέν εἶναι κάτι πού πρέπει νά μᾶς τρομάζῃ ἀλλά μόνον νά μᾶς προβληματίζῃ;
Καί μήπως ἀν τί νά καθόμαστε ἀδρανεῖς καί σαστισμένοι πρέπει νά ἀρχίσουμε νά δομοῦμε σιγά σιγά κάτι ἄλλο, νέο καί διαφορετικό;
Καί τί;

Ὑπάρχουν πολλὰ στοιχεῖα, πολλὲς πληροφορίες, πολλὰ δεδομένα ποὺ ἀκόμη μᾶς λείπουν, πρὸ κειμένου  νὰ καταλήξουμε σὲ συμπεράσματα καὶ νὰ χαράξουμε νέα πορεία.
Ὅμως αὐτὸ ποὺ σιγὰ σιγὰ ἀχνοφαίνεται, ὅσο κι ἐὰν κάποιοι ἀκόμη δυσκολεύονται νὰ τὸ ἀποδεκτοῦν, εἶναι πὼς αὐτὸ ποὺ χάσαμε εἶναι ἡ Πατρίς. Ἡ Πατρίς μας.
Ὄχι, ὅσο κι ἐὰν πονοῦν τὰ πλιατσικολογήματα, κατὰ βάσιν δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς τρομάζουν, ὅσο μᾶς τρομάζει ἡ ἀπώλεια τῆς ἐλευθερίας μας… Τῆς δικῆς μας καὶ τῶν παιδιῶν μας… Εἶναι ἡ ἀπώλεια τῶν ὁρίων, προσωπικῶν, οἰκογενειακῶν καὶ κοινωνικῶν.
Εἶναι ἡ ἀπώλεια τοῦ δικαίου… Εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς ἀνθρωπιᾶς μας…
Εἶναι τὸ δικαίωμα στὴν κοινὴ ζωή, μὲ τοὺς φίλους  μας καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπᾶμε, στοὺς χώρους ποὺ ἀγαπήσαμε καὶ μεγαλώσαμε.
Εἶναι ἡ ἀπώλεια μίας εἰκόνας καὶ μίας κατστάσεως, ποὺ δὲν ξέρω κατὰ πόσο ἀντιπροσώπευε πράγματι ἐμᾶς, ἀλλὰ ἦταν κληροδότημα σεβαστὸ μέσα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες…
Κι ὅλα αὐτά, μαζὺ μὲ δεκάδες ἄλλα, εἶναι στὴν πραγματικότητα ἡ Πατρίς..
Αὐτὸ χάσαμε… Ἤ ὀρθότερα, αὐτὸ χάνουμε, ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα…
Καὶ δὲν τὴν χάνουμε ἐπεὶ δὴ χάσαμε μίαν μάχη… Τὴν χάνουμε δίχως πόλεμο… Ὄχι ἐμφανὴ τοὐλάχιστον… Ὄχι ὀρατό…
Μόνον ἔτσι… ἁπλᾶ… μὲ τὸ γύρισμα ἑνὸς διακόπτου, ἀπὸ πρόσωπα ποὺ ἐμεῖς κατὰ καιροὺς ἐπιλέξαμε…
Αὐτὸ ποὺ ἀκόμη καὶ οἱ πιὸ …σκληροπυρηνικοὶ ἀρνοῦνται νὰ ἀποφασίσουν λοιπόν, εἶναι πὼς ἡ Πατρὶς καθὼς χάνεται συμπαρασύρει τὴν ὑπόστασίν μας, τὴν ταὐτότητά μας καὶ τὸ παρελθόν μας. Τὸ βαρὺ κι ἀσήκωτο παρελθόν μας. Αὐτὸ ποὺ ἀκόμη δὲν μποροῦμε νὰ χαρακτηρίσουμε… 
Κι ὅσο κατρακυλοῦν τὰ πάντα, τόσο προβάλλει πιὸ ἔντονα ἡ ἀνάγκη νὰ σώσουμε κάτι ἀπὸ αὐτὸ ποὺ χάνεται…

Καί θά σωθῇ;
Θά τά καταφέρουμε; Ἤ ὄχι;

Δὲν ξέρω…
Αὐτὸ ποὺ ξέρω σίγουρα εἶναι πὼς ὁ Ἄνθρωπος θὰ νικήσῃ τὰ θεριά…
Εἶναι Φυσικὴ Ἀνάγκη πιά… Εἶναι μονόδρομος…
Ἐὰν λοιπὸν ἐμεῖς ἐπιλέξουμε νὰ μείνουμε δίπλα στὸν Ἄνθρωπο, πιστοί του σύντροφοι, θὰ τὰ καταφέρουμε…
Τὰ θεριά, πραγματικὰ καὶ φανταστικά, ὄχι… Αὐτὴν τὴν φορά, ὄχι… δὲν θὰ τὰ καταφέρουν… Δὲν μποροῦν….
Εἶναι μόνον αὐτὸς ὁ δρόμος…
Κι ἔτσι θὰ συμβῇ…

Φιλονόη

Υ.Γ. Κι ἕνα σημεῖον κλειδί: Μόνον τότε ποὺ θὰ ξέρουμε ΟΛΟΙ μας τὸ γιατὶ ἀγωνιζόμεθα, τὸ πῶς πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ τὸ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε, μόνον τότε θὰ καταφέρουμε καὶ νὰ ἀνατρέψουμε τὰ δεδομένα καὶ νὰ παλέψουμε πραγματικὰ ἀλλὰ κυρίως νὰ νικήσουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀδρανοποίησε. Ἔχουμε λοιπὸν ἀκόμη δρόμο… Καὶ κατηφόρα ἔχουμε… 

εἰκόνα