(καὶ λοιπαὶ ἀνοησίαι μονομανῶν γλωσσολόγων).

«…ὃταν μὴ ρητινοῦχα δένδρα πυκνὸν ὀπὸν
ἀπ’ τοὺς κορμούς των βγάζουν καὶ ἀστραπιαίως ὡριμάζουν οἱ
νεαροὶ λωτοὶ ὃταν χωρὶς καθόλου νὰ ἒχῃ βρέξει, τὰ χώματα τριγύρω μας μουσκεύουν,
ὡσὰν νὰ ἐπίκειται ξεπήδημα φουντάνας, ἢ ἂν, ξαφνικά, ἓνας κρατήρας ἀνοίγοντας μπροστά μας
μᾶς δείχνει ὣς μέσα – μέσα τὰ κόκκινα ἒγκατα τῆς γῆς καὶ ἀκόμη,
ἂν εἶναι νύκτα καὶ τριπλοσελαγίζουν στὸν θόλο τοῦ οὐρανοῦ τ’ ἀστέρια καὶ οἱ στήμονες ὂρθιοι
πάρα πολὺ δονοῦνται καὶ ὃλα τὰ πέταλα τῶν λουλουδιῶν,
ἀκόμη καὶ τῶν μπουμπουκιῶν διάπλατα διαμιᾶς ἀνοίγουν…»
Ἐμπειρῖκος.

Φρεάντλης