Τὸ 1505 μ.Χ. ὁ μαΐστωρ Ἰωάννης Μπελλίνης, ἱστορεῖ τὸν Λεονάρδον Λορεντανόν, δόγην τῆς Ἑνετίας.
Πρόκειται διὰ μιὰν προσωπογραφίαν ἡ ὁποία θὰ μὲ ἐπηρρεάσῃ ποικιλοτρόπως αἰσθητικῶς. Διατί;
Διότι εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ γέρου, ὄπισθεν τῶν βαρυτίμων συμβόλων τῆς δουκικῆς ἐξουσίας, τοῦ πολυτελοῦς σινικοῦ – βυζαντινορωμαϊκοῦ μπροκάρ, τοῦ «κορνέτου» ποὺ δὲν εἶναι, οὔτε στέμμα, οὔτε περικεφαλαία, δεσπόζει τὸ ἡγετικὸν βλέμμα.
Δὲν εἶναι «ἀρειμάνειον», οὔτε θριαμβικόν! Δὲν εἶναι πονηρόν, οὔτε ῥεμβῶδες!
Εἶναι τὸ βλέμμα τοῦ σώφρονος ἡγέτου μιᾶς νοικοκυρεμένης αὐτοκρατορίας. Ὁλίγον δημοκρατίας, ὁλίγον μοναρχίας, ὁλίγον ἀριστοκρατίας καὶ ἀρκετὰ ΤΙΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Τὸ βλέμμα τοῦ Συντηρητοῦ. Τοῦ Πατρός τῆς Πατρίδος.
Τοῦ Μακρὰν Ἀτενίζοντος καὶ πρὸ αὐτοῦ Ἐνσκήπτοντος.
Τοῦ Προβλεπτοῦ τῶν προβλεπτῶν.
Ἕνα βλέμμα ποὺ ἡ Πατρὶς μας ἔχει νὰ ἀντικρύσῃ τοὐλάχιστον ἐπὶ ἑπτὰ δεκαετίας…

Φρεάντλης