Ὁ θεὸς ΔΙΟΝΥΣΟΣ κρατῶν ΑΛΕΚΤΟΡΑ καὶ ΑΥΓΟ, τὰ σύμβολα τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ἀναγεννήσεως.

Καὶ ἐπειδὴ πλησιάζουμε στὶς ἡμέρες τῶν κοκκίνων αὐγῶν….

Ὅταν ἡ εἰσαγωγὴ μιᾶς νέας σκέψεως ἢ ἐνὸς νέου καὶ ἀγνώστου ἀντικειμένου γίνεται ἀπότομα, ὁ εἰσηγητὴς ἢ ὁ «εἰσαγωγεὺς» συνήθως τὴν πατᾶ (βλέπε Σωκράτης καὶ καινὰ δαιμόνια ἢ Καποδίστριας καὶ γεώμηλα). Τὴν μεγαλυτέρα «μαγκιὰ» τὴν ἔκανε ὁ Χριστιανισμός, ποὺ σταδιακῶς πῆρε θέσι στὴν ζωὴ καὶ στὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων, ἐνσωματώνοντας ἀργὰ καὶ σταθερά, πανάρχαια ἑλληνικὰ ἔθιμα υἱοθετῶντας τα καὶ ταξινομῶντας τὰ κατὰ εἶδος καὶ κατὰ ἐποχή.

Δύναμαι νὰ πῶ πὼς αὐτὴ ἡ ἐνσωμάτωσις ἔγινε τόσο ἐπιτυχημένα, ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα παρὰ πολλοὶ Ἕλληνες, ἀγνοοῦν τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ὑπάρχει χριστιανικὸ ἔθιμο ποὺ νὰ μὴν ἔχει τὴν βάσιν του σὲ κάποιο ἀρχαιοελληνικό.

Ἕνα λοιπὸν ἀπὸ τὰ ἔθιμα εἶναι καὶ τὸ ἔθιμο τῶν αὐγῶν.
Τὸ αὐγὸ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκευτική-μυστικιστικὴ ζωὴ καὶ παράδοσι εἶχε μία πολὺ σημαίνουσα θέσι.
Ὑπῆρξε πάντοτε σύμβολο ζωῆς καὶ ἀναγεννήσεως.
  Εὑρέθησαν σὲ παναρχαίους τάφους αὐγά, ἀκόμη καὶ αὐγὰ στρουθοκαμήλου, τεράστια καὶ σκαλισμένα μὲ τέχνη περισσή. Ἀγγεῖα, νεκρικὲς στῆλες, ὅπου εἰκονίζεται ὁ Ἀλέκτωρ τῆς Περσεφόνης (θεὰ τῆς Κρίσεως) ποὺ θὰ λαλήσῃ καὶ θὰ ἀναστήσῃ τὸν «κοιμώμενο».

Ἐπίσης τὸ αὐγὸ ἀναφέρεται στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεῖα ὡς σύμβολον τῆς δημιουργίας καὶ τοῦ σύμπαντος.

Φυλλίτσα Ἀθηναΐς Ἀναπνιώτου
μὲ πληροφορίες ἀπὸ ἐδῶ