Ὅταν ἕνα κύτταρον πεθαίνῃ, τότε τὰ διπλανά του μεριμνοῦν γιὰ τὴν φαγοκυττάρωσιν. Τίποτα στὴν φύσιν δὲν πάει χαμένο…
Τίποτα δὲν περισσεύει…

Ἔτσι καὶ ἐδῶ. Ἀπὸ τὴν μικροτέρα μονάδα ζωῆς, ποὺ λέγεται κύτταρον, ἔως τὶς κοινωνίες μας, τὸ κομμάτιασμα, ἡ διάσπασις, ἡ ἀποσύνθεσις εἶναι γεγονός.

Καί ποιός «τρώει» τά διασπασμένα κομμάτια;
Δυστυχῶς, κι ἄς ἀκούγεται λίγο …κανιβαλικό, ἡ ἴδια ἡ κοινωνία.
Δέν βλέπουμε τόν τρόπο πού ἡ πολιτεία μας ἀντιμετωπίζει κι ἐμᾶς ἀλλά καί κάθε κοινωνικά ὁμάδα; Τρέφεται ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς σάρκες της αὐτὴν τὴν στιγμή…

Καί εἶναι καλό αὐτό;
Φυσικὰ εἶναι καλό… Δὲν ὑπάρχει κάτι στὴν Φύσιν ποὺ νὰ γίνεται στὴν τύχη ἤ γιὰ κακό.
Ὅλα ἀναγκαῖα, ἄν καὶ κάποιες φορὲς ὄχι κατανοητά…

Ἡ φαγοκυττάρωσις εἶναι μία φυσικὴ λειτουργία ποὺ καταλήγει στὴν ἀνανέωσιν τοῦ κυτταρικοῦ ἱστοῦ.
Δῆλα δὴ στὴν ἀνανέωσιν τοῦ σώματος.
Δῆλα δὴ στὴν διατήρησιν τῆς ζωῆς.

Φιλονόη

φωτογραφία