Αὔγουστος…
Ὁ τελευταῖος μήνας τοῦ καλοκαιριοῦ…
Ὁ μήνας ποὺ τὸν ζοῦμε κυρίως στὶς …παραλίες!!! Ἤ τοὐλάχιστον τὸν …ζούσαμε, ἔως προσφάτως.
Μὰ τὰ δεδομένα ἀλλάζουν διαρκῶς… Κι ἐμεῖς πασχίζουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ποῦ ἀκριβῶς στεκόμαστε… Ἐὰν στεκόμαστε κάπου καὶ δὲν εἴμαστε …μετέωροι!!!

Αὔγουστος λοιπὸν ἀπὸ σήμερα…
Πρὸ δύο ἡμερῶν εἴχαμε δημοσιεύσει ᾷὐτὴν τὴν φωτογραφία:

Λουτρίς.

Εἴχαμε λοιπὸν καταθέσει πὼς ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν οἱ Ἕλληνες ἐχαίροντο τὸ θέρος καὶ τὶς ὀμορφιές του, σὲ ὅλο τους τὸ μεγαλεῖο, δίχως νὰ ἀγνοοῦν ἤ νὰ ἀφήνουν κατὰ μέρος τὶς ἐργασίες τους ἤ τοὺς κόπους τους.
Καὶ ἐθέριζαν… καὶ ἁλώνιζαν… καὶ προετοιμάζοντο γιὰ τὴν βαρυχειμωνιά…
Ἀλλὰ ΠΑΝΤΑ διατηροῦσαν τὴν ἐπαφή τους μὲ τὸ περιβάλλον καὶ τοὺς Φυσικοὺς Νόμους.
Πάντα πατοῦσαν στὴν Γῆ, βάσει τῶν ἀνθρωπίνων ἀναγκῶν τους, ἀλλὰ καὶ πάντα ἀπελάμβαναν τὶς χαρὲς τῆς ζωῆς… Ὅπου, ὅπως, ὅταν μποροῦσαν…

Οὐδέποτε σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη ὀ ἄνθρωπος κατάφερε νὰ διαβιῇ δίχως κόπο. (Ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ τὴν Κρόνιο περίοδο!!!)
Σὲ ὅλην τὴν γνωστὴ (κι ἄγνωστο) ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ὁ ἄνθρωπος ἐκοπίαζε, πονοῦσε, κατέβαλε ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ τιμήματα πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσῃ. Ἐὰν γιὰ κάποιον λόγο κατάφερνε κάποτε νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τοὺς κόπους, ἐπιτρέποντας στὴν ἀπόλαυσιν νὰ τὸν γεμίσῃ, δίχως ὁ ἴδιος νὰ μπορῇ νὰ συνειδητοποιήσῃ πὼς ἡ ὅποια ἀπόλαυσις εἶναι καὶ ὁ …τάφος του, ὁ ἄνθρωπος ἐτελείωσε.
Τὸ πᾶν μέτρον ἄριστον ὅποτε κι ὅταν ἐλησμονήθη, αὐτομάτως ἐλησμονήθη καὶ ὁ ὁποιοσδήποτε τὸ  ἐλησμόνησε!!!

Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται
ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι
μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους.
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ
ἦταν μιὰ ἑλληνικὴ γιορτή, μὲ τελετὲς ὡραῖες,
μὲ λύρες καὶ μὲ αὐλούς, μὲ ἀγῶνας καὶ στεφάνους.
Κ᾿ εἶχαν συνήθειο πρὸς τὸ τέλος τῆς γιορτῆς
τὰ παλαιά τους ἔθιμα νὰ διηγοῦνται,
καὶ τὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα νὰ ξαναλένε,
ποὺ μόλις πιὰ τὰ καταλάμβαναν ὀλίγοι.
Καὶ πάντα μελαγχολικὰ τελείων᾿ ἡ γιορτή τους.
Γιατί θυμοῦνταν ποὺ κι αὐτοὶ ἦσαν Ἕλληνες –
Ἰταλιῶται ἕναν καιρὸ κι αὐτοί·
καὶ τώρα πῶς ἐξέπεσαν, πῶς ἔγιναν,
νὰ ζοῦν καὶ νὰ ὁμιλοῦν βαρβαρικὰ
βγαλμένοι – ὢ συμφορά! – ἀπ᾿ τὸν Ἑλληνισμό.

Κωνσταντῖνος Καβάφης

Αὔγουστος λοιπόν…
Ὁ μῆνας τῆς ἀναπαύσεως… Ἀλλὰ ἡ ἀνάπαυσις σημαίνει πὼς ἔχουμε κοπιάσει… Σημαίνει πὼς ἔχουμε καταθέσει τὰ τιμήματά μας… Σημαίνει πὼς ἔχουμε σὲ κάθε εὐκαιρία ἀγωνισθεῖ… Σημαίνει πὼς δὲν ἔχουμε παραιτηθεῖ… Σημαίνει πὼς ἁπλῶς ἀναζωογονόμεθα… Σημαίνει πὼς ἀνανεωνόμεθα…
Ὄχι γιὰ νὰ ἐξακολουθήσουμε τὴν πορεία πρὸς τὸ νὰ γίνουμε Ποσειδωνιᾶται ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναλάβουμε ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ τὴν ζωή μας ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ!!!

Καλὸν μῆνα νὰ ἔχουμε λοιπόν.
Ὅσοι μποροῦν, ὅπου μποροῦν, ὅπως μποροῦν ἄς ἀνανεωθοῦν.
Δύσκολοι χειμῶνες ἔρχονται… Μὲ πολλὲς ἀπώλειες καὶ πολὺ πόνο.
Θὰ χρειασθοῦμε πολλὰ ἀποθέματα δυνάμεων γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ παραμείνουμε ζωντανοὶ κι ἀνθρώπινοι.
Θὰ ἀπαιτηθοῦν πολλῶν εἰδῶν ἐλιγμοὶ γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὴν ἐπιβίωσίν μας καὶ τὴν ἐπικράτησιν τοῦ Ἀνθρώπου ἐπὶ τοῦ πλανήτου…
Θὰ δαπανηθοῦν ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ πόλεμοι καὶ θὰ συμβοῦν μάχες ἐπὶ μαχῶν, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ κι αὐτὸς ὁ κύκλος…
Μὰ φθάνουμε στὸ πέρας τῆς διαδρομῆς κι αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς δίδῃ ἐπὶ πλέον κουράγιο…

Ἄς ἀναζωογονηθοῦμε λοιπόν…
Ἀπαιτεῖται…
Σκληροὶ χειμῶνες, καυτὰ καλοκαίρια, ἄγονες κοινωνίες ἔρχονται… Ἐμεῖς πρέπει νὰ σπείρουμε, ἐμεῖς νὰ θερίσουμε, ἐμεῖς νὰ ζυμώσουμε…

Προχωροῦμε…
Καὶ ἀγωνιζόμεθα νὰ μὴν ἔχουμε τὴν κατάληξιν τῆς Συβάρεως.

Φιλονόη