Ἐάν δέν μάθω νά θαυμάζω κάτι, πῶς θά τό ἀγαπήσω;

Μεγάλη ὑπόθεσις ὁ θαυμασμός. Ἀπὸ τὸν θαυμασμὸ πηγάζει ὁ σεβασμός. Σεβόμαστε αὐτὸ ποὺ θαυμάζουμε κι ὄχι αὐτὸ ποὺ σκέτο ἀγαποῦμε. Τὸ παιδί μας, ἡ τὸν πατέρα μας ἤ τὸν ἀδελφό μας, ἴσως καὶ νὰ τοὺς ἀγαποῦμε, ἐὰν εἶναι ἐγκληματίες. Ἀλλὰ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ καὶ δὲν τους ΣΕΒΟΜΕΘΑ!!!
Ἡ ἀγάπη πηγάζει ἀπὸ τὸν θαυμασμό, γιὰ τὰ  μικρά, τὰ καθημερινά, τὰ ἀσήμαντα, τὰ σπουδαῖα, τὰ μεγάλα καὶ τὰ σημαντικά.
Τὸ παιδὶ ἀγαπᾶ τὴν μητέρα του διότι πρῶτα, καὶ μετὰ τὴν ὁποίαν ἐξάρτησιν ἀπὸ αὐτήν, τὴν θαυμάζει.
Καὶ ἡ μάννα, γιὰ ὅλους μας, (πλὴν ἴσως ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) στέκεται πάντα μέσα μας σημεῖον ἀναφορᾶς.
Θά ἀφήναμε κάποιον νά πειράξῃ τήν μάννα μας;

Ὁ ἄνθρωπος μόνον ὅταν ἀγαπᾷ ἀποφασίζει νὰ ὑπερασπισθῇ τὸ ὁ,τιδήποτε.

Ἀγαπῶ τὴν οἰκογένειά μου, διότι μοῦ ἀρέσει καὶ θαυμάζω κάτι σὲ αὐτήν.
Θὰ τὴν προστατεύσω μὲ ΟΛΕΣ μου τὶς δυνάμεις.

Ἀγαπῶ τὴν μικρή μου, τοπικὴ κοινωνία*, διότι κάτι μοῦ ἀρέσει καὶ θαυμάζω σὲ αὐτήν.
Θὰ τὴν προστατεύσω μὲ ΟΛΕΣ μου τὶς δυνάμεις.

Ἀγαπῶ τὴν Πατρίδα μου, διότι κάτι μοῦ ἀρέσει καὶ θαυμάζω σὲ αὐτήν.
Θὰ τὴν προστατεύσω μὲ ΟΛΕΣ μου τὶς δυνάμεις.

Γιὰ νὰ ἀγαπήσω ὅμως κάτι πρέπει νὰ μπορῶ νὰ βλέπω ἐπάνω του τὰ ὄμορφα.
Πρέπει νὰ τὸ θαυμάζω!!! Νὰ αἰσθάνομαι διαρκῶς ὑπερηφάνια γιὰ αὐτό. Νὰ τὸ τιμῶ μὲ κάθε μου πράξιν, κίνησιν, σκέψιν…
Καὶ τελικῶς, ἐὰν τὸ θαυμάζω, νὰ ἀποφασίζω γιὰ τὸ ἐὰν εἶμαι, ἤ ὄχι ἕτοιμη, νὰ θυσιάσω τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸ προστατεύσω.

Γιατί ἄρα γέ ὑπερασπίζομαι ΜΕ ΟΛΕΣ μου τίς δυνάμεις τό σπίτι μου;
Γιατί το σπίτι μου εἶναι σημαντικότερον ἀπό τήν κοινωνία μου ἤ τήν Πατρίδα μου;
Δέν ἀντιλαμβάνομαι πώς αὐτό εἶναι μόνον ἕνα μικρό ὑποσύνολον αὐτοῦ πού θά ἔπρεπε νά μοῦ συμβαίνῃ καί νά μέ ἀπασχολῇ;

Δέν συνειδητοποιῶ πώς τό σπίτι μου ἐκπροσωπεῖ μόνον τόν δικό μου κόπο γιά τήν δημιουργία του  καί ἀφήνει ἔξω ἀπό τήν μέριμνά μου τόν κοινό κόπο ἐκατοντάδων ἄλλων ἀνθρώπων, πού ἔζησαν πρίν ἀπό ἐμέναν;
Δέν κατανοῶ πώς ἐάν δέν ὑπῆρχε ὁ εὑρύτερος κοινωνικός μου περίγυρος, πού προασπίζει τό δικαίωμα τῆς ἰδιοκτησίας μου, οὔτε κι ἐγώ θά εἶχα σπίτι;
Δέν καταλαβαίνω πώς ἐάν ἡ Πατρίς (Πατρίς, ὄχι κράτος!!!) μου δέν μεριμνοῦσε γιά τήν συνοχή τῶν πολιτῶν της, δέν θά ὑπῆρχαν τοπικές κοινωνίες καί τελικῶς ἰδιοκτησίες;

Εἶναι τόσο δύσκολο νά δῶ τό τί συμβαίνει στήν Συρία ἤ στήν Οὐκρανία ἤ στήν Λιβύη;
Δίχως Πατρίδα ποῦ καταλήγουν οἱ ἄνθρωποι;

Ὅπως γιὰ παράδειγμα ἀφοσιωνόμεθα στὰ παιδιά μας, ποὺ τὰ θεωροῦμε καὶ μοναδικὰ τῆς Φύσεως θαύματα, (ὅπως φυσικὰ θαῦμα εἶναι ΚΑΙ κάθε ἄλλο παιδὶ στὸν πλανήτη), ἔτσι ἀκριβῶς πρέπει κι ὀφείλω νὰ ἀντιμετωπίζω κάθε τί ποὺ μὲ ἀφορᾶ.
Ὅταν λοιπόν μία κοινωνία μεγαλώνῃ μέ ἐθνοαποδομητικές καὶ ἐθνομηδενιστικὲς ἀντιλήψεις, πῶς θά καταφέρη νά θαυμάσῃ, νά ἀγαπήσῃ καί τελικῶς νά προστατεύσῃ τά μεγάλα καί τά κοινά;

Τὰ μόνα πράγματα ποὺ ἔχουν ἀξία στὶς ἡμέρες μας εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀφοροῦν στὰ ἐπὶ μέρους «μαγαζάκια».
Αὐτὰ τὰ «μαγαζάκια» μπορεῖ νὰ εἶναι κόμματα, ἐπιχειρήσεις, συντεχνίες, ΜΚΟ, ὁμάδες κάθε εἴδους.
Ὁπωσδήποτε ὅμως δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ κοινὸ καλό, παρὰ μόνον μὲ τὸ πῶς θὰ καταφέρουν νὰ ἐπιβιώσουν, μὲ τὸ λιγότερο δυνατὸν κόστος, οἱ ἐμπλεκόμενοι.

Βλέπουμε λοιπὸν πὼς ὄχι μόνον κομματιάζεται ἡ κοινωνία μας σὲ ἀσύνδετες μεταξύ τους ὁμάδες, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον αὐτὲς οἱ ὁμάδες ἀπομονώνονται ὅλο καὶ περισσότερο, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίσουν τὴν ἐπιβίωσίν τους, καὶ ἀπομακρύνονται διαρκῶς ἀπὸ τὸ ὡραῖον καὶ τὸ θαυμαστόν.
Ἀν τί δῆλα δὴ νὰ στραφοῦν στὰ εὔμορφα, στὰ σπουδαῖα καὶ στὰ σημαντικά, τὰ ἀποδομοῦν μὲ κάθε δυνατὸν μέσον, πρὸς ἴδιον ὄφελος, ὑποσκάπτοντας τὸ καλὸ τοῦ συνόλου.
Διότι τὸ σύνολον, γιὰ νὰ εἶναι σύνολον, πρέπει νὰ ἔχῃ κοινὲς ἀρχές, ἦθος καὶ στοχεύσεις.
Ἐμεῖς ἔχουμε;

 

Φιλονόη

Υ.Γ. 1.Βέβαια αὐτὰ ποὺ γράφω εἶναι λίγο …θεωρία.
Στὴν πράξιν μετρᾶ ἡ …ἐπιβίωσις.
Ὄχι λογικῶς ὅμως, παρὰ μόνον συναισθηματικῶς.
Διότι οἱ περισσότεροι γύρω μας κρίνουν βάσει συναισθηματικῆς ὀπτικῆς τους τὰ γεγονότα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ἐπιτρέπουν στὴν λογική τους νὰ ἐργασθῇ πρὸς τὸ ὄφελός τους.
Κι ἔτσι, φοβούμενοι γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν τους, καὶ ὑπερασπιζόμενοι ΜΟΝΟΝ τὸ σπίτι τους, ἀποκόβονται ἀπὸ τὸ σύνολον καὶ στρέφονται πρὸς κάθε μορφῆς ὑποομάδα, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίσουν κάτι… Ὅ,τι δήποτε…
Μὰ αὐτὸ τὸ κάτι δὲν πρόκειται νὰ διασωθῇ, διότι δὲν στοχεύει στὸ κοινὸ καλὸ ἀλλὰ στὴν ἐξυπηρέτησιν τοῦ ὅποιου μικροσυμφέροντος.

Υ.Γ.2. Ἴσως νὰ φαντάζῃ κάπως …ῥομαντικὴ ὁ θεώρησίς μου. Ἴσως κι ἐκτὸς …πραγματικότητος. Ἴσως ἀκόμη καὶ …παράλογη, ἰδίως μετὰ τὴν κοινὴ πλέον διαπίστωσιν πὼς αὐτοὶ ποὺ «ὁρίζουν» τὴν τύχες τῆς ἀνθρωπότητος σήμερα δὲν εἶναι καὶ πολὺ …σόι στὰ μυαλά τους.
Ναί… Σωστά… Παράλογες σκέψεις…
Βέβαια τὸ σύμπαν ἔχει ἄλλες …θέσεις περὶ αὐτοῦ… Τὸ σῦμπαν ἔχει ἐγγεγραμμένες στὰ παλαιότερα τῶν …ὑποδημάτων του τέτοιες μεθοδεύσεις. Καὶ τὸ σῦμπαν ἔχει τοὺς δικούς του νόμους, ποὺ ὁρίζουν διαφορετικῶς τὰ ὅρια, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα μὲ τὸ μικρό μας, γήινο μυαλό. Τὰ πάντα στὸ σῦμπαν δουλεύουν «ῥολόι» καὶ ὁδηγοῦν τὰ ἐπὶ μέρους στὸ Ὅλον.
Τί σημαίνει αὐτό;
Πάντως σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων δὲν σημαίνει …ἰσοπέδωσις καὶ ὁμογενοποίησις.
Αὐτὰ γενικῶς…

Υ.Γ.3.  Γιὰ τὴν ὥρα στὸν πλανήτη ἐπικρατοῦν αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ δυνάμεις:

Ὅμως τὰ πράγματα …ἀλλάζουν ῥαγδαῖα!!!
Γιὰ νὰ καταλήξουν κάπως ἔτσι:

 

*Σήμερα οἱ τοπικὲς κοινωνίες ἔχουν ἀναβαπτισθεῖ σὲ …κομματομάγαζα!!! Καμμία σχέσις!!!

φωτογραφίες ἀπὸ τὸν Μιχάλη καὶ ἀπό:
ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ κι ἐδῶ.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply