Πόσο δύσκολο ἀλήθεια εἶναι νά ἀποδεκτοῦμε πώς τά παιδιά μας μεγαλώνουν καί πώς πρέπει νά μάθουν νά πετοῦν μέ τά δικά τους φτερά;
Δύσκολο… Πολὺ δύσκολο…
Τὸ παιδὶ γιὰ τὸν γονέα εἶναι πάντα μικρό, εὐάλωτο, ἀνυπεράσπιστο καὶ πρέπει νὰ προστατευθῇ καὶ νὰ περιφρουρηθῇ… Καὶ νὰ ἀπὸ ἐδῶ νὰ τοῦ πετσοκόβουμε τὰ φτεράκια τους… Καὶ νὰ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ τὰ τρομοκρατοῦμε… Καὶ νὰ λίγο παρὰ κάτω νὰ διαπιστώνουμε πὼς ναί, τὰ καταφέραμε, τὰ καταντήσαμε …φυτά!!!
Διότι αὐτὸ ποὺ ἐπιτυγχάνουμε τελικῶς εἶναι νὰ τὰ καθιστοῦμε ὅλο καὶ πιὸ ἀνίκανα νὰ ἀντιμετωπίσουν μόνα τους τὴν ζωή τους…

Κι ὅμως…
Ὅσο κι ἐὰν πεταρίζῃ τὸ φυλλοκάρδι μας πρέπει νὰ τολμήσουμε καὶ νὰ ἐπιτρέψουμε στὸ κάθε παιδὶ νὰ μάθῃ νὰ κάνῃ τὰ δικά του βήματα. Εἶναι σκληρό, ἰδίως γιὰ αὐτοὺς ποὺ παρὰ εἶναι εὐαίσθητοι κι ἐξηρτημένοι ἀπὸ αὐτὲς τὶς σχέσεις, ἀλλὰ εἶναι κι ἀναγκαῖον. Ἐὰν δὲν πετάξουν μόνα τους τὰ παιδιὰ τότε θὰ καταντήσουν μία ἀκόμη δόσις ἐξηρτημένων θνητῶν, εὐκόλως χειραγωγουμένων καὶ ἐλεγχομένων.

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Μήπως στά παιδιά μας ἐμεῖς ἀναπαράγουμε τό ἴδιο ἀκριβῶς μοντέλο πού ἐδομήσαμε γιά τούς ἑαυτούς μας;
Κι ἐὰν ναί, τότε μήπως τό πρῶτο πρᾶγμα πού πρέπει νά ἀπελευθερώσουμε εἴμαστε ἐμεῖς;

Φιλονόη

φωτογραφία