Πῶς ἀκριβῶς ΔΟΥΛΕΥΕΙ ἡ προπαγάνδα ΕΙΣ …ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ;;;

Το TWEETER μας ενημερώνει με …εκατομμύρια email για το ποιά είναι τα πιο …δημοφιλή tweets.

Στην πραγματικότητα όμως αυτά τα εκατομμύρια email, είναι που θα κάνουν διάσημα αυτά τα tweets.
Και ΠΑΝΤΑ …«συμπτωματικά», αυτές τις ημέρες  ΟΛΑ τα …«διάσημα» tweets
είναι …φιλο-σιωνιστικά.
Μάλιστα το ένα σούπερ-ντούπερ διάσημο tweet της Ισραηλινής Πρεσβείας στην Αθήνα (!!!) μας παραπέμπει σε μεταφρασμένο «Γαλλικό» άρθρο από την «Γαλλική» Liberation,, που ως γνωστόν ανήκει στους …«Γάλλους» Rothschild.

Η γελοιότητα του Tweeter που προσπαθεί με εντολές άνωθεν να δημιουργήσει «ρεύμα» σε άρθρα που βολεύουν τους τοκογλύφους,  αποδεικνύεται και από το προτεινόμενο άρθρο της ισραηλινής Πρεσβείας, στο οποίο ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έκανε LIKE και κανένας δεν το ξαναπρότεινε στο Tweeter!!!
Παρόλα αυτά το Tweeter θέλησε να μας …«πείσει» ότι το συγκεκριμένο Tweet ήταν το πιο …δημοφιλές της εβδομάδος στην Ελλάδα…!!!

Στο συγκεκριμένο …«διάσημο» άρθρο αναλύεται η έξαρση της αντισιωνιστικής ρητορικής, ακόμα κι από την άκρα αριστερά, που κανονικά θα έπρεπε να λειτουργεί ως …24ώρου προστασίας των «αδυνάμων» επικυρίαρχων, από τους αντισιωνιστές.
Είναι απαράδεκτο για τους Σιωνιστές να υπάρχουν πιστοί της αριστεράς θρησκείας που να …τομλούν και να ξεφεύγουν από το Ευαγγέλιο της Αριστεράς, το οποίο έχουν συγγράψει αποκλειστικά σιωνιστές και άνθρωποι των Rothschild!!!

Στην πραγματικότητα,  μέσω αυτής της υποκινούμενης αντι-σιωνιστικής ρητορικής, με αφορμή την σφαγή στην Γάζα., αριστεροί και δεξιοί κολαούζοι των τοκογλύφων καταγράφουν και «καθαρίζουν» τα κόμματά τους από τις …«ακαθαρσίες»,  ..όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Καρυπίδη, κατόπιν εντολής του Λόμπι από Αμερική.

Με αφορμή την σφαγή στην Γάζα, που για πρώτη φορά προβλήθηκε εκτενώς και σκόπιμα στα μεγάλα ΜΜΕ, το σύστημα οδήγησε τους κρυφούς αντι-σιωνιστές να εκδηλωθούν ανοιχτά , να αρθρογραφήσουν , να διαδηλώσουν…
Κι αφού καταγράφηκαν από τους πράκτορες που βρίσκονται παντού, σιγά σιγά θα βρεθούν ξαφνικά στο …περιθώριο.
Οι Σιωνιστές δουλεύουν πάντα με ΔΟΛΩΜΑ.
Το τσίμπησες; Την πάτησες!

Το «γαλλικό»  άρθρο από τη Liberation των Rothschild και η απάντηση του Badiou στα Αγγλικά...

Σίγμα

«Η άκρα δεξιά το ονειρεύτηκε, η άκρα αριστερά το έκανε πράξη»

Πώς και ο Μπαντιού έγινε αντισημίτης, γιατί η παράδοση του Σαρτρ ή του Μπλανσό δεν εμπνέει τη σύγχρονη γαλλική αριστερά. Ένα σημαντικό άρθρο για την σημερινή επέλαση του αντισημιτισμού και την σύγκλιση άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς, με αφορμή την Γάζα.

Το άρθρο που ακολουθεί, γραμμένο από τον καθηγητή φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου Ζεράρ Μπενσουσάν (Gérard Bensussan), και το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» (Libération, 22/7/2014), παίρνει αφορμή από τις πρόσφατες αντισημιτικές διαδηλώσεις στο Παρίσι για να επισημάνει μία υπαρκτή πλέον πραγματικότητα, αυτήν της επανόδου του αρχαιότερου μίσους στον κόσμο, του μίσους κατά των Εβραίων, στον δημόσιο χώρο. Κατά τον συγγραφέα, η σύγκλιση της άκρας δεξιάς (τύπου Ντιεντοννέ και Σοράλ) με ένα πολύ μεγάλο τμήμα της άκρας αριστεράς φαίνεται ήδη να επιτυγχάνεται πάνω στον αντισημιτισμό, και οι δύο δυνάμεις, υπό το πρόσχημα του πολέμου στην Γάζα, συμπλέουν, επ’ αυτού του θέματος, ιδεολογικά και πολιτικά, και μάλιστα η άκρα αριστερά, επιστρέφοντας σε κάποιες αντισημιτικές πηγές της, μοιάζει να υλοποιεί το εδραίο αντισημιτικό σχέδιο της άκρας δεξιάς! Αξίζει να διαβασθεί με προσοχή και να προβληματίσει αυτό το σημαντικό άρθρο, αφού ο συγγραφέας του, προβαίνοντας σε μια νοηματικά πυκνή χαρτογράφηση του νέου ιδεολογικο-πολιτικού πεδίου και των απειλητικών δυνάμεων που το συνέχουν, μας καλεί, ταυτοχρόνως, να ξανασκεφθούμε την φύση του αντισημιτικού φαινομένου, την διάρκειά του και τις μετενσαρκώσεις του.

Ανδρέας Πανταζόπουλος

 Μετά τις βίαιες επιθέσεις της τελευταίας εβδομάδας, όπου συναγωγές έγιναν αντικείμενο επονείδιστων επιθέσεων, θα ήθελα να επανέλθω σε ό,τι μου φαίνεται ότι προέρχεται από μία γενικευμένη και βίαιη απόρριψη και να ανιχνεύσω, πολύ συνοπτικά, την γενεαλογία ενός μοναδικού φαινομένου, ανησυχητικού, λυπηρού — στο οποίο προστίθενται διάφορα στοιχεία (οι δηλώσεις ενός εκλεγμένου εκπροσώπου των Οικολόγων ή ακόμα οι πρόσφατες σχετικές δηλώσεις του [ιταλού κομμουνιστή φιλόσοφου] Τζιάννι Βάττιμο) και το καθιστούν ακόμα πιο ανάγλυφο. Είναι σαφές πλέον ότι οι ακροδεξιές τύπου Ντιεντοννέ ή Σοράλ πέτυχαν να ενσωματώσουν, στους λόγους και στις πρακτικές τους, ολόκληρα ιδεολογικά κομμάτια που προέρχονται από την άκρα αριστερά.

Ένα πρώτο σημείο: λίγο ενδιαφέρει να αγανακτούμε κατά της αντισημιτικής προέλασης και να το κάνουμε με τη συνήθη απερίσκεπτη, δηλαδή ορθοφρονούσα, ρητορική του μαχητικού «αντιφασισμού», αν δεν είμαστε ικανοί να αναστοχασθούμε πάλι και εκ νέου το σοκαριστικό αποτέλεσμα που παρήχθη, εδώ και κάποια χρόνια, από τις επεξεργασίες του Μπαντιού τις σχετικές με τις «κλίσεις της λέξης ‘εβραίος’». Αυτό το κείμενο αποτελεί καμπή — της οποίας μπορούμε να υπολογίσουμε το ρήγμα που άνοιξε. Όταν γράφεται, ενάντια σε κάθε λογική, ότι το «όνομα εβραίος» είναι «ναζιστική πολιτική δημιουργία» χωρίς προϋπάρχουσα αναφορά, ότι συνιστά χιτλερική επινόηση στην υπηρεσία της εξόντωσης, όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι «εβραίος» είναι πλέον το κυρίαρχο σημαίνον των νέων αρίων, ότι οι Ισραηλινοί είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από εβραίοι (οριακά θα ήταν μόνον οι Σπινόζα, Μαρξ, Φρόυντ και κάποιοι άλλοι Ehrenjuden!), όταν διατυμπανίζεται ότι το Ισραήλ είναι αντισημιτική χώρα, όταν υποστηρίζονται με τέτοια σιγουριά τόσες ανοησίες, δίνουμε στη διαβολική λογική της μεταστροφής ή της διαστροφής, το στάτους σκέψης: όχι μόνον οι «εβραίοι» δεν είναι εβραίοι, αλλά είναι οι πραγματικοί ναζί. Και, «συνεπώς», εκείνοι που τους αντιμάχονται, εδώ, εκεί, είναι αυθεντικοί αντιναζί, θαρραλέοι και εκτεθειμένοι στο εκδικητικό και δολοφονικό μίσος των εβραίων-ναζί ή των ναζί-εβραίων.

Αυτό το εκτόπλασμα σκέψης έγινε, μέσα σε μερικά χρόνια, ένας τόπος της ιδεολογίας και της δράσης της άκρας αριστεράς, που κλίνεται σε όλες τις πτώσεις και όλους τους τόνους. Δεν οφείλεται νομίζω μόνο στην ισχύ της πίστης του Μπαντιού (οι υποθέσεις του, επ’ αυτού ειδικά του σημείου, είναι πραγματικά πενιχρές), αλλά στη συγκυρία, σε ένα κλίμα, σε μία κατάσταση των πολιτικών δυνάμεων, σε μια απαίσια μετάλλαξη. Η πολιτική ανάλυση, «η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», όπως λέγαμε παλιότερα, πρέπει να κατανοείται και να εξασκείται ως στοχασμός των συγκυριών τού πράττειν. Αλλιώς, η πολιτική δεν είναι πλέον πολιτική, αλλά μία αρχή αφηρημένης απροσδιοριστίας που κατανέμει μία και την αυτήν υπόσταση (το κεφάλαιο, για παράδειγμα), υπό διάφορες αλλά υποστασιακά ταυτόσημες τυχαιότητες, την δημοκρατία και τον φασισμό, τις δυνάμεις καταστολής και τα SS, την Γάζα και το γκέτο της Βαρσοβίας. Υπ’ αυτό το προηγούμενο και αυτήν την μνήμη, τι συνέβη, πριν μερικούς μήνες, πολιτικά, πολιτισμικά, ιδεολογικά γύρω από την «υπόθεση» Ντιεντοννέ; Τί αποκρύπτει και τί δείχνει αυτή η διακριτή «στιγμή»;

Σηματοδότησε, για τους αφελείς, στους οποίους ανήκω, μία έκπληξη, μία απρόσμενη αφορμή στην επιστροφή ενός απωθημένου περιεχομένου, ως εάν αίφνης η υπόθεση Ντιεντοννέ να ενέγραψε μία τομή, μία μεταστροφή (μία κενέλ;), μία «απελευθέρωση» του ρατσιστικού λόγου — η έκφραση του οποίου βλέπουμε σήμερα ότι δείχνει ένα ξέσπασμα αυτού που αρχικά ήταν υπό καταστολή, τη βίαιη ρευστοποίηση των αναβαθμών της ξεπερασμένης λογοκρισίας, σαν να σαρώθηκαν από ένα πελώριο κύμα.

Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, το παριζιάνικο πλακόστρωτο αντήχησε τον Γενάρη, έπειτα πάλι αυτές εδώ τις ημέρες, από κραυγές μίσους και θανάτου, «θάνατος στους εβραίους», «εβραίοι έξω από την Γαλλία». Κατά έναν κάποιο τρόπο, τίποτα το καινούργιο, απλώς, αντίστροφα, μία επιστροφή στην κανονικότητα, την δημόσια και διεκδικούμενη πολιτικά παλινόρθωση μιας πολύ παλιάς αντιπάθειας μετά από ένα σύντομο διάλειμμα πενήντα ετών — εξού και το ρεύμα μιας «ελευθερωμένης» ομιλίας. Αλλά ο «αυθόρμητος» προοδευτισμός που κυβερνά με παβλοφικό τρόπο την πρόσληψή μας για τα πολιτικά γεγονότα είχε πεισθεί ότι ο χρόνος αυτού του παλιού ευρωπαϊκού αντισημιτισμού είχε επίσης παρέλθει, όπως η λάμπα λαδιού ή το ανεμόπτερο του παππού. Δεν αρκεί όμως να έχουμε αποδείξει τη φιλοσοφική ματαιότητα αυτού του προοδευτισμού για να ξεμπερδεύουμε με τις ψευδαισθήσεις και τις τυφλώσεις που προκαλεί και κουβαλάει.

Χρειάζεται ίσως να ξαναθυμηθούμε την λέξη του Λένιν σχετικά με τον αντισημιτισμό. Αυτός ο τελευταίος, έλεγε, είναι «αιώνια νέος». Που πάει να πει ότι η ίδια η διαιώνισή του δεν μπορεί να υπάρξει παρά υπό την προϋπόθεση της ανανέωσής του και ότι οι μετενσαρκώσεις του σηματοδοτούν λιγότερο αυθεντικές διαφορές και περισσότερο έγχρονες τροποποιήσεις μιας ίδιας «αιώνιας» συνέχειας.

Η «στιγμή» Ντιεντοννέ, η «καινοτομία» της, η σκέψη που επιτρέπει, οι απανωτές επιπτώσεις της υποχρεώνουν να δούμε κατάματα την οδυνηρή αναγκαιότητα να σκεφθούμε τις ακροδεξιές στην μύχια συνάφειά τους με τις ακροαριστερές.

Θυμάμαι μια γενιά, αυτή των μεγάλων προπατόρων, τον Σαρτρ («ούτε ένας Γάλλος δεν θα είναι ασφαλής όσο ένας εβραίος, στην Γαλλία και σε όλο τον κόσμο, θα φοβάται για την ζωή του») ή τον Μπλανσό («η αναγέννηση του κράτους του Ισραήλ, καθώς και η πιο ζωντανή συνειδητοποίηση του κινήτρου που μπορεί μια καταπιεστική συνθήκη να μας δώσει ώστε να προχωρήσουμε») — γενιά για την οποία η υποστήριξη στο κίνημα εθνικής χειραφέτησης του παλαιστινιακού λαού συμπορευόταν με μία απροϋπόθετη αφοσίωση στην ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Αυτό στους νεώτερους θα φανεί άτοπο ή ανέφικτο. Σε αυτό το μεσοδιάστημα, και η παρέμβαση του Μπαντιού παίζει από την άποψη αυτή κρίσιμο ρόλο, υπό το προκάλυμμα ενός ενίοτε μανικού αντισιωνισμού, η άκρα αριστερά, ή μάλλον μία ορισμένη άκρα αριστερά, όχι όλη, αλλά σχεδόν όλη, συνήργησε στο να ξαναδώσει στον πιο πλατύ αντισημιτισμό μία νομιμοποίηση την οποία η άκρα δεξιά ονειρευόταν και που ο αριστερισμός την έκανε ή την ξανάκανε πράξη. Γιατί είναι επίσης αλήθεια ότι αυτός ο αριστερισμός ξαναπιάνει το νήμα με τα πιο αχαλίνωτα αντισημιτικά ρεύματα, από τον Προυντόν στον Ντύρινγκ, περνώντας από πολλούς άλλους, που ανέκαθεν ήταν εγκατεστημένα στα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κινήματα. Εδώ διαφαίνεται, κατά τη γνώμη μου, μια αύξουσα απειλή, κρίνοντάς την μέσω της φύσης ορισμένων λόγων που προέρχονται από φορείς του «ισλαμο-αριστερισμού», για να χρησιμοποιήσω μια μάλλον πολύ απροσδιόριστη έκφραση. Ο κίνδυνος είναι να παραχθεί αυτή η ένωση μιας «αντισιωνιστικής» αριστεράς και μιας αντισημιτικής δεξιάς (αυτό που εν μέρει πέτυχαν πολλές πρόσφατες διαδηλώσεις στους δρόμους, όντας το πρόδρομο και μάλιστα το πρώτο υπαρκτό σύμπτωμα). Αν αυτή η συμπύκνωση καταφέρει, ως πολιτική δύναμη, να συνενώσει την απόκληρη νεολαία, ή ένα μέρος της, τότε οι συνέπειες θα είναι τρομακτικές.

μετάφραση: Ανδρέας Πανταζόπουλος

Η απάντηση του Μπαντιού (στα αγγλικά):

by Alain Badiou

From the heights of his professorial position at the University of Strasbourg, Mr. Bensussan sallies forth with the claim that I am not only a witless trader in empty ideas – the least that you can say of me, from such a lofty standing as Bensussan’s – but that I am somehow the founder of an alleged ‘far-Left anti-Semitism’.The first point can be left to the judgement of public opinion: I have no problems if those who prefer Professor Bensussan’s great intellectual contributions to my own mediocre efforts want to make themselves known. The second point, as I already said in regard to certain of his foregoers, is a matter for the courts: other than the fact that there could be no such thing as a far-Left anti-Semitism – an absurd oxymoron – I challenge anyone to find a single line in any of my works that could be called anti-Semitic. But I have no love for the states that exist (and, I might add, that includes the French state no less than the state of Israel), nor, in consequence, for the courts. Instead, I’ll simply give Professor Bensussan a smack in the face if I ever come across him, which will be a richly deserved reward for his muck-spreading rhetoric.

The liar’s references to the 2004 book on the Uses of the word Jew are all inaccurate, as is necessary in order to serve the counterfeiter-author’s purposes. Moreover, they are all essentially extracts – if you can call such poisonous misrepresentation a matter of ‘extracts’ – from Cécile Winter’s contribution to this book. I thus associate Cécile Winter with my own right to reply, and she is the author of the following text.

by Cécile Winter

Mr. Bensussan has indeed shown himself to be rather loose with names and facts, so it is no surprise that he attributes to Alain Badiou certain misrepresented quotes from my article in the book, even though it was expressly signed under my own name, Cécile Winter. So I think that I ought to reply, and will do so by making three points.

1. He says that I wrote – though he attributes it to Badiou – that ‘the name “Jew” is a Nazi political creation’. I ask – let’s just take a look at the text. I wrote: before Hitler there were Jews, as individuals and as a people, but Hitler made ‘Jew’ an ideological signifier and official classification justifying their extermination. Does Mr. Bensussan not agree? Bizarrely – or not – it seems that yes, he does object to the idea of a ‘Hitlerite invention in service of extermination’, seeming to believe that Hitlerism was nothing new under the sun.

When he calls for the study of circumstances, for ‘a concrete analysis of a concrete situation’ (even if we understand, and indeed can see, that this context no longer exists), I can only refer to the historian Raul Hilberg’s detailed study of this process, in his The Destruction of the European Jews.

I then said that this signifier ‘Jew’, which is held up as the alpha and omega of explaining the events of the last world war (‘the Jews were exterminated because they were Jews’, full stop – which was indeed Hitler’s point of view’), a signifier associated with the Nuremburg trials’ invention of the notion of the Crime against Humanity, serve as a screen and form of intimidation that themselves also prevent ‘a concrete analysis of a concrete situation’, that is, a detailed historical examination of what really happened at that time.

For my part, I maintain that it is important clearly to understand what happened to millions of human beings (rather than happening to the abstract notion of Humanity), who were indeed millions of Jews (and not ‘the Jew’ as such); but that a detailed examination of the facts necessarily demands that we understand the attitudes on all sides at the time, notably those of the Allied governments and armies – what did they do, all of those to whom the Jews made desperate appeals for help? These governments and armies preferred to consider what happened ‘unthinkable’, sending it off into the sky of Great Capitalised Events.

Finally, I said that the State of Israel, the so-called Jewish State, had substantially benefited from being able to instrumentalise this Allied response. Namely, making use of this very evident Western culpability in order to justify Israel’s policy in its own situation, which is not at all the situation of the Jews of Europe, but rather a situation in the Middle East where its problem is how to deal with the consequences of establishing itself in a territory – indeed, a small one – where another people already lived. That is, the difficult problems of managing a colonial project. And I concluded that the intimidatory use of the signifier ‘Jew’, serving to forbid any scrutiny, any critique – with the immediate allegations of anti-Semitism – does not serve the people, whether Palestinians or Israelis, who are born and must live their lives out there, even if it does serve Mr. Bensussan and the many others who make a terrible outcry in France but would perhaps not be so keen on their children having to serve in the Israeli army. So I say that it is these latter – perhaps they might tell us why they do it, for once – who are brandishing the word ‘Jew’ against the Jews.

2. Mr. Bensussan, longing for the days when ‘support for the Palestinian people’s movement for national emancipation was compatible with an unconditional attachment to the State of Israel’, seems to be regretting the demise of the two-state solution, a failure which he blames on ‘Badiou’s intervention’. Which is some tribute to the power of an ‘ectoplasm of thought based on empty hypotheses’! Again here, perhaps we ought to adopt the method of examining the circumstances. The country in its totality, Palestine-Israel or Israel-Palestine, is a small one, and it is a fact that, like it or not, people live together there side by side, both Jews and Arabs, Israelis and Palestinians – which is also a notable effect of the Israeli colonisation of the West Bank. So apart from barking out your anathemas, what do you want, Mr. Bensussan and company? We can say what we want, what seems to us the only reasonable solution: a single country, one common state, where everyone can live and enjoy the same rights. And we even dare to say that people, peoples – wherever they may be, including in Israel-Palestine – are perfectly capable of living together: ‘we have work and holidays in common’.

But yes, there are always foreign colonial interests who foment division, fear and hatred, even if not necessarily deliberately so. What other outcome can there be to a situation created by a process of colonisation? This land has seen the extermination of its original inhabitants by new arrivals, like in America, Tasmania or the Caribbean. Or what else? Do you really want to keep pushing Israel’s inhabitants toward the siege mentality of the pieds-noirs [French colonists in Algeria]? Who do you want to have believe that in doing this you are doing them a service, and that you are not pushing them into a corner – that if these people are all Jews it is not you who is making use of them when you cry anti-Semitism?

You get het up about last week’s demonstrations, in which, you claim, there were ‘shameless attacks on synagogues’: which is entirely untrue. Indeed, I could refer you to the statement made by the rabbi of the Rue de la Roquette synagogue, saying that while scuffles did take place close to his synagogue – and not as part of the demonstrations that were called last week – no stones were thrown at the synagogue and it was not itself the target of any attacks. So, once again, I ask: what amalgam do you want to make, what petrol are you pouring on which fire?

Last week’s demonstration was called by a coalition of organisations including, in the first rank, the Union of Jews for Peace and the collective of Palestine committees. After the protest, the representatives of these organisations held a joint press conference during which the representative of the Palestine committees said that the Prime Minister had banned the demonstration because he wanted to prevent ‘Jews and Arabs marching hand in hand’. This is exactly right: and it is these people who demonstrate together – just like the Jewish-Arab couples who stick photos of themselves up on the Internet – who show the only reasonable, peaceful and just way forward, and it is you, once again, who considers any Jew who seeks truth and justice as a nobody, or even worse… and you do so in the name of the struggle against anti-Semitism! Or so you claim. What are you trying to do, what do you want?

3. You claim to be troubled about the rebirth, in France as elsewhere in Europe, of far Right tendencies that are capable of drawing a section of working-class youth behind them, with people such as the Front National ideologue Alain Soral. What relation does this have to the Israeli-Palestinian issue? You begin by claiming that it is an example of this phenomenon, only then to say that there is nothing new about it, that it concerns a ‘very old hatred’, and draw on Lenin to claim that anti-Semitism is an ‘eternal continuity’. Very good, but why then do you do not concern yourself with this resurgence of anti-Semitism and what it might mean, but instead want to impute it to the demonstrations against the State of Israel’s military’s massacres in Gaza and the so-called ‘leftist’ criticisms of this intervention? In making such amalgams, do you think that you are helping the young people who have been misled, helping enlighten those who ‘don’t know the history’, as the Prime Minister put it? Are you not now instrumentalising them, too? To what end? The resurgence of nationalist, racist and anti-Semitic tendencies is a very bad thing, which we should criticise, attack, and expose for what it is, rather than exploiting it as you do.

Today, on the hundredth anniversary of the First World War and the assassination of Jaurès, we can, we certainly must look back to that war, which the Sorals and the Dieudonnés portray as a ‘national’ example to the youth. And you, monsieur, what do you think about it? Don’t you want to teach them something about it? Would that not be a more urgent, a more useful task than forbidding all criticism of the massacres committed in the name of the State of Israel’s colonial nationalism, by crying anti-Semitism? Are these good wars? Or rather: for what perverse interests do they throw millions of young people into death and destruction?

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply