Κάποιες στιγμές, ποὺ ἡ κούρασις καὶ ἡ κόπωσις μᾶς καταβάλλουν, κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς ἐπιλέγουν τὴν παραίτησιν.
Ἔτσι λοιπὸν καταλήγουμε στὸ νὰ βλέπουμε διαρκῶς νὰ αὐξάνονται οἱ αὐτοκτονίες, οἱ καταθλίψεις καὶ οἱ παθητικότητες.
Τὰ συναντοῦμε πλέον καθημερινῶς ὡς φαινόμενα, σὲ ὅλες τους τὶς μορφές καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ βίου μας…

Ὅμως ἡ παραίτησις ΔΕΝ εἶναι λύσις.
Ἡ ζωή, πάντα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ΑΓΩΝΑΣ γιὰ τὴν ἐπιβίωσιν.
Ὅποιος ἀρνεῖται νὰ δώσῃ αὐτὸν τὸν ἀγώνα θὰ πρέπη νὰ θεωρῇ ὡς δεδομένον πὼς κατὰ βάσιν, μὲ κάθε του ὑποχώρησιν, χάνει κομμάτια ἀπὸ τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς του!!
Τὴν ζωὴ ΔΕΝ μᾶς τὴν χαρίζουν.
Τὴν ζωὴ τὴν ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ μόνοι μας, μέσα ἀπὸ καθημερινὲς μάχες καὶ καθημερινὲς ἧττες, μὰ καὶ νίκες.

Φιλονόη

φωτογραφία