Μόνοι αἰσθάνονται, καὶ εἶναι, ὅλοι οἰ συνάνθρωποί μας ποὺ ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ νὰ …ἀπολαύσουν τὴν σχέσιν τους μὲ τοὺς ἐαυτούς τους.
Κάτι ποὺ φυσικὰ ΔΕΝ συμβαίνει μὲ τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους.
Διότι οἰ μοναχικοὶ ἄνθρωποι ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ νὰ σιωποῦν καὶ τελικῶς νὰ …σκέπτονται κάπως …περισσότερο!!!

Ὅταν ἡ σχέσις μας μὲ τοὺς ἑαυτούς μας εἶναι ἔντιμη καὶ ἀποπνέει σεβασμὸ πρὸς ἐμᾶς, τότε εἶναι ΑΝΑΓΚΗ ἡ μοναχικότης.
Ὅταν ὅμως ἔχουμε παραμελήσει αὐτὲς τὶς πολὺ σοβαρὲς κι ζωογόνες …ἐπικοινωνιακὲς ῥυθμίσεις, τότε ἐξαρτώμεθα ἀπὸ τὶς συναναστροφές μας, καλὲς ἤ κακές, μὲ τοὺς γύρω μας.
Ὑποχρεώνουμε δῆλα δὴ τοὺς ἑαυτούς μας συνήθως σὲ μεγάλους συμβιβασμοὺς καὶ τελικῶς σὲ μεγάλες παραχωρήσεις.
Ὅταν ὅμως ἐπέρχονται οἰ διαφόρων εἰδῶν ῤήξεις, τότε εἶναι δεδομένη ἡ μοναξιά.
Διότι ἄνθρωποι ποὺ ΔΕΝ κοπίασαν μὲ τὸ νὰ …συστηθοῦν στοὺς ἑαυτούς τους, θεωροῦν δεδομένον τὸ νὰ ὑπάρχουν μέσα ἀπὸ τὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς ἄλλους.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ γράφω ΔΕΝ στοχεύουν στὴν ἀπομόνωσιν καὶ στὴν ἀντικοινωνικότητα. Ἀντιθέτως μάλιστα. Διότι ἄνθρωποι ποὺ σέβονται τοὺς ἑαυτούς τους, δημιουργοῦν καὶ σχέσεις σεβασμοῦ μὲ τοὺς γύρω τους καὶ κατ’  ἐπέκτασιν ἠ κοινωνικότης τους εἶναι περισσότερο ποιοτικὴ παρὰ ποσοτική.
Κι ἐκεῖ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τελικῶς τῆς ἰδίας τῆς ζωῆς μας.

Φιλονόη

φωτογραφία