Ὁ ἐν τῇ λέξει λανθάνων ὁμηρικὸς λόγος. (Κύπρος)

Κύπρος. Τῶν Ἑλλήνων ἡ προομηρικὴ νῆσος τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης.

Κύπρος                        Σελὶς Ο. Λ. Πανταζίδου                      §
Κ Κρόνος                                       375
ύ ὑγρήν (θάλασσαν)                     642
π Πάφου                                       510
ρ ῥῖψε (ἔῤῥιψε)                            576                
ο Οὐρανοῦ                                   489                                         Β
ς σάρκας                                      581
«Ὁ Κρόνος εἰς τὴν θάλασσαν τῆς Πάφου ἔῤῥιψε τοῦ Οὐρανοῦ τὰς σάρκας.»

Εἶνε γνωστὸς ὁ μῦθος, τοὐλάχιστον εἰς τοὺς Ἕλληνας, περὶ ἀποκοπῆς τῶν μηδέων (ἀνδρικὰ αἰδοῖα, ὄρχεις) τοῦ Οὐρανοῦ ἀπὸ τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν Κρόνον. Ὁ Κρόνος ἀπέκοψε σάρκας καὶ ὄρχεις τοῦ πατρὸς Οὐρανοῦ οἵτινες κατέπεσον εἰς τὴν ὑγρήν (θάλασσαν) τῆς πόλεως Πάφου τῆς νήσου Κύπρου, τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔλαβε χώραν πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν Τιτανομαχίαν, οὕτω λοιπὸν ἀνέλαβεν ὁ Τιτὴν Κρόνος τὴν ἐξουσίαν τοῦ Κόσμου.
Ἡ ἐποχὴ τῆς βασιλείας τοῦ Κρόνου θεωρεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ὣς ἡ χρυσῆ ἐποχὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἦτο πλήρης εὐτυ¬χί¬ας, γαλήνης, ἀμεριμνησίας, ἁγνότητος. (Ἡσίοδος, Ἔργα καὶ Ἡμέραι 111).

Κατὰ τὴν παράδοσιν, ὁ Κρόνος, ἐσυνείθιζε νά κα-τα-τρώγῃ τὰ ἀποκτώμενα ἐκ τῆς Ῥέας τέκνα φοβούμενος μήπως κανὲν ἐξ ἐκείνων τὸν ἐκθρονίσῃ. Ὅταν ἡ Ῥέα ἐγέννησε τὸν Δία, τῷ παρέδωκε λίθον ἐσπαργανωμένον, ἀντὶ βρέφους, ὃν οὗτος κατέπιε μὴ ὑποψιασθεὶς τὴν ἀπάτην! Ἔπειτα ὁ Ζεὺς ἀποσταλεὶς εἰς Κρήτην καὶ ἐνηλικιωθεὶς πολέμησε κατὰ τοῦ πατρός του Κρόνου βοηθουμένου ὑπὸ τῶν Τι-τάνων. Νικήσας αὐτὸν τὸν ἐξεδίωξεν εἰς τὰ πέρατα τῆς Γῆς καὶ εἰς τὸν Τάρταρον τὸν ἔρριψε μετὰ τοῦ Ἰαπετοῦ καὶ τῶν ἄλλων Τιτάνων ΙΛ. Θ 479, ἀναλαβὼν οὕτω τὴν διακυβέρνησιν τοῦ Κόσμου. (Κατὰ Ἰωάν. Πανταζίδην.)
Μετὰ τὴν Tιτανομαχίαν, ἥτις καὶ ἐγένετο, οἱ τρεῖς θεοὶ ἀδελφοὶ νικηταί, ἤτοι ὁ Ζεύς, ὁ Ποσειδῶν καὶ ὁ Ἀΐδης ἐμοίρασαν τὸν Κόσμον διὰ κλήρου. Ὁ Ζεὺς ἔλαχε τὸν εὐρὺν οὐρανὸν εἰς τὴν αἰθέρα καὶ τὰς νεφέλας, ὁ Ποσειδῶν ἔλαχε τὴν γκρίζαν θάλασσαν καὶ ὁ Ἀΐδης ἔλαχε τὸν ἀεριώδην Ζόφον!

ΙΛ. Ο 187 – 193
«…« τρεῖς γάρ τ᾿ ἐκ Κρόνου εἰμὲν ἀδελφεοὶ, οὓς τέκετο Ῥέα,
Ζεὺς καὶ ἐγώ, τρίτατος δ᾿ Ἀΐδης ἐνέροισιν ἀνάσσων.
τριχθά δὲ πάντα δέδασται, ἕκαστος δ᾿ ἔμμορε τιμῆς·
ἤτοι ἐγών ἔλαχον πολιὴν ἅλα ναιέμεν αἰεί
παλλομένων, Ἀΐδης δ᾿ ἔλαχε ζόφον ἠερόεντα,
Ζεὺς δ᾿ ἔλαχ᾿ οὐρανόν εὐρὺν ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσι·
γαῖα δ᾿ ἔτι ξυνὴ πάντων καὶ μακρὸς Ὄλυμπος.»…»

(«Διότι τρεῖς καὶ ἐκ τοῦ Κρόνου εἴμεθα ἀδελφοὶ, τοὺς ὁποίους ἔτεκεν ἡ Ῥέα.
Ὁ Ζεὺς καὶ ἐγώ, καὶ τρίτος ὁ Ἀΐδης εἰς τοὺς νεκροὺς ἀνάσσων.
Καὶ εἰς τὰ τρία τὰ πάντα ἐχωρίσθησαν, ἕκαστος δὲ ἔλαβε μερίδιον τιμῆς·
ἀλήθεια ἐγώ ἔλαχα τὴν γκρίζαν θάλασσαν νά κατοικῶ πάντα
διά κλήρου, καὶ ὁ Ἀΐδης ἔλαχε τὸν ἀεριώδην ζόφον,
ὁ Ζεὺς δὲ ἔλαχε τὸν εὐρὺν οὐρανόν εἰς τὴν αἰθέρα καὶ τὰς νεφέλας·
ἡ γαῖα ὅμως ἀκόμη κοινὴ πάντων καὶ ὁ μακρὸς Ὄλυμπος.»)

Οὕτως ἔχει λοιπὸν ἡ ἱστορία, ἥτις ἐγένετο κατὰ τοὺς ἀρχαιοτάτους χρόνους. Ἐκ τοῦ ἀφροῦ τῆς ὑγρῆς (θαλάσσης) τῆς Κύπρου ὅπου ἐρρίφθησαν οἱ ὄρχεις τοῦ Οὐρανοῦ, ἀνεδύθη ἡ Κύπρις ἢ Κυπρογενὴς Ἀφροδίτη, ἡ θεὰ τοῦ ἔρωτος!

Πανταζίδης Ἰωάννης. Ὁμηρικὸν λεξικόν. Ἀφροδίτη, σελὶς 117, διασκευή.
«Κατά τὸν Ὅμηρον εἶνε θυγάτηρ τοῦ Διὸς ΙΛ. Ε 348, ΙΛ. Υ 105 καὶ τῆς Διώνης ΙΛ. Ε 370. Κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τῶν ἀρχαίων ἐκ τοῦ (ἀφρὸς καὶ δύω), ἡ ἐκ τοῦ ἀφροῦ τῆς θαλάσσης ἀναδῦσα, ὅθεν τὸ ἐπίθετον αὐτῆς Ἀναδυομένη. Εἰς τὴν Κύπρον ἐξετέθη ὅθεν Κυπρογενὴς ὠνομάσθη.
Σύζυγος οὖσα τοῦ Ἡφαίστου δὲν διέμεινε πρὸς αὐτὸν πιστὴν περιελθοῦσα εἰς ἐρωτικὰς σχέσεις μὲ τὸν Ἄρην, ὀδ. θ 267, εἶνε ἡ θεὰ τῆς καλλονῆς καὶ τῆς χάριτος, ἑπομένως τοῦ σωματικοῦ ἔρωτος καὶ τῶν Ἀφροδισίων ἔργων, ὀδ. ε 429, ὀδ. υ 74. Εἶνε θεὰ ἀπόλεμος καὶ μαλθακὴ διὸ καὶ περιφρονεῖται ἐκ τῆς Ἀθηνᾶς, ΙΛ. Ε 330.»

Δυστυχῶς ὅμως, οἱ ἐρευνηταὶ καὶ οἱ διανοούμενοι, ἀποδίδουν εἰς τὴν θεὰν Ἀφροδίτην βαρβαρικὴν καταγωγήν!
Τὰ πάντα δι᾿ ἐκείνους, εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἶνε εἰσαγωγῆς ἀκόμη καὶ οἱ θεοί! ἐκεῖνοι δὲν ἀντιλαμβάνονται οὔτε τὸ ὄνομα Ἀφροδίτη, οὔτε τί ἐστι Κύπρος καὶ ἐτυμολογοῦν κωδικοποιημένον ὄνομα!…

Πρωΐα. Ἐπίτομον ἐγκυκλοπαιδικὸν λεξικόν. Ἀφροδίτη, σελὶς 371
« ….. Ἡ καταγωγὴ τῆς Ἀφροδίτης εἶναι ἀσιατική (Βαβυλών, Φοινίκη, Κύπρος), ὅπου ἐλατρεύετο κυρίως ὡς Πάνδημος, ἐκεῖθεν εἰσήχθη καὶ εἰς Ἑλλάδα, ὅπου ὁ μῦθος καὶ ἡ λατρεία αὐτῆς συνεμίγησαν καί μὲ τὰ ἄλλα ἑλληνικὰ στοιχεῖα. ….. »

Τὸ ὄνομα Κύπρος εἶνε προομηρικόν, πέραν τοῦ ἔτους 3.060 π.Χ. Εἰς δὲ τὸν στίχον ὀδ. δ 83 τὸ ἀναφέρει ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) τότε ὅταν διῆλθεν ὁ ξανθὸς Μενέλαος μὲ τὴν Ὡραίαν Ἑλένην, ἐκ τῆς Ἰλίου ὁρμηθείς, ἀπὸ τὴν Κύπρον εἰς τὴν Φοινίκην καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον.

ὀδ. δ 83
«Κύπρον Φοινίκην τε καὶ Αἰγυπτίους ἐπαληθείς,»

(«Εἰς Κύπρον Φοινίκην βεβαίως καὶ εἰς τοὺς Αἰγυπτίους περιπλανηθείς,»)

Εἰς τὴν πόλιν Πάφον τῆς Κύπρου, κατὰ τοὺς ἀρχαιοτάτους χρόνους, ἔκειτο τὸ τέμενος καὶ ὁ θυήεις βωμὸς τῆς φιλομμειδοῦς Ἀφροδίτης. Τοῦτο βεβαίως τὸ ἐγνώριζεν ὁ τυφλὸς ἀοιδὸς Δημόδοκος ὅταν εἰς τὸ ἀμφιθέατρον τῆς Σχερίης ἔψαλε τὸν ἔρωτα τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης καὶ τοῦ θεοῦ Ἄρεως!

ὀδ. θ 362 – 363
«…«ἡ δ᾿ ἄρα Κύπρον ἵκανε φιλομμειδής Ἀφροδίτη,
ἐς Πάφον, ἔνθα τὲ οἱ τέμενος βωμός τε θυήεις.»…»

( «ἡ δὲ λοιπόν εἰς τὴν Κύπρον ἔφθασε ἡ φιλομμειδής Ἀφροδίτη,
εἰς τὴν Πάφον, ὅπου καὶ τὸ τέμενός της καὶ ὁ θυήεις βωμός.» )

Ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) γράφει ὅτι, ὁ βασιλεὺς Κινύρης τῆς Κύπρου ἔδωκεν ὡς δῶρον φιλοξενίας εἰς τὸν Ἀγαμέμνονα ἕναν μεταλλικὸν θώρακα.

ΙΛ. Λ 19 – 23
«δεύτερον αὖ θώρηκα περί στήθεσσιν ἔδυνε,
τὸν ποτέ οἱ Κικύρης δῶκε ξεινήϊον εἶναι.
πεύθετο γάρ Κύπρονδε μέγα κλέος, οὕνεκ᾿ Ἀχαιοί
ἐς Τροίην νήεσσιν ἀναπλεύσεσθαι ἔμελλον·
τοὔνεκά οἱ τὸν δῶκε χαριζόμενος βασιλῆϊ. »
( δεύτερον πάλι θώρακα περί τὰ στήθη ἐφόρει,
αὐτὸν πού κἄποτε ὁ Κινύρης ἔδωκε ξεινήϊον νά εἶνε.
Διότι εἰς τὴν Κύπρον τὸ μέγα κλέος ἔφθανε, καθ᾿ ὅσον οἱ Ἀχαιοί
θ᾿ ἀναπλεύσουν ἔμελλον μέ τὰς νῆας εἰς τὴν Τροίην·
ἕνεκα τούτου χαριζόμενος τοῦ τὸν ἔδωκε εἰς τὸν βασιλέα.»)

Εἰς τοὺς ἑπομένους στίχους ΙΛ. Ε 330 – 1 καταγράφεται τὸ ὄνομα Κύπρις τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης ἥτις ἔφερεν ἐκτὸς μάχης τὸν υἱὸν αὐτῆς Αἰνείαν Ἀγχισιάδην καί πὼς ὁ Διομήδης Τυδεΐδης μανιασμένος τὴν κατεδίωκε ἐντὸς τοῦ ὁμίλου μὲ ἀνηλεῆ χαλκόν, τραυματίσας αὐτὴν ἐλαφρὰ εἰς τὴν χεῖρα καὶ ἔῤῥεεν ὁ ἰχώρ!

ΙΛ. Ε 330 – 331
« ὁ δὲ Κύπριν ἐπῴχετο νηλέϊ χαλκῷ,
γιγνώσκων ὅ τ᾿ ἄναλκις ἔην θεός, οὐδὲ θεάων »

( Μά ἐκεῖνος τὴν Κύπριν κατεδίωκε μέ ἀνηλεῆ χαλκόν,
γνωρίζων ἐπειδή ἄναλκις ἦτο θεά, οὐδὲ ἐκ τῶν θεαινῶν )

Προκύπτει λοιπόν, ὅτι τὸ ὄνομα Κύπρος εἶνε κῶδιξ, κατασκευασθείς μὲ τὰ γράμματα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἅτινα ἦσαν εἰς χρῆσιν πρὶν τὴν ἐποχὴν τοῦ Ὁμήρου. Οὐδεμίαν σχέσιν ἐτύμου ἔχει τὸ ὄνομα Κύπρος μὲ τὸ λατινικὸν ὄνομα Cuprum (χαλκός).
Συνεπῶς, ὀφείλει ἡ Δημοκρατία τῆς Κύπρου ἵνα κείρῃ νόμισμα (κέρμα) φέρον τὸν κώδικα Κ. Υ. Π. Ρ. Ο. Σ. ἵνα πληροφορηθοῦν ἅπαντες οἱ Βάρβαροι πὼς ἡ Κύπρος εἶνε Ἑλλάς.

 

Cyprus                       Σελὶς Ο. Λ. Πανταζίδου                      §
Κ Κρόνος                                        375
ύ ὑγρήν (θάλασσαν)                      642
π Πάφου                                        510
ρ ῥῖψε (ἔῤῥιψε)                             576                
ο Οὐρανοῦ                                     489                                         Β
ς σάρκας                                        581

«Ὁ Κρόνος εἰς τὴν θάλασσαν τῆς Πάφου ἔῤῥιψε τοῦ Οὐρανοῦ τὰς σάρκας.»

Ἀριστοτέλης Ντοβόρης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply