Ὁ ἐν τῇ λέξει λανθάνων ὁμηρικὸς λόγος. (Μακεδών)

Μακεδών. Ὁ Ἕλλην κάτοικος τῆς Μακεδονίας.

Μακεδὼν            Σελὶς Ο. Λ. Πανταζίδου       §
Μ Μάγνητος                         402
α ἀδελφεὸς                            12
κ κούρης                             370                        β
ε ἔκγονος                             197
δ Δευκαλίωνος                   154
ὼ ὠνομάσθη                      469                        α
ν νεώτερος                          439                        2

«Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Μάγνητος, ὁ νεώτερος ἔκγονος τῆς κόρης τοῦ Δευκαλίωνος ὠνομά¬σθη (Μακεδών).»

Ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) εἰς τὸν κατάλογον τῶν νηῶν, τῆς ῥαψῳδίας Β, τοῦ ἔπους Ἰλιάς, μνημονεύει καὶ τὸ ἔθνος τῶν Μαγνήτων, τὴν ἡγεσίαν ἐκείνων, καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν περιοχήν, τὸν τόπον δηλαδὴ τῆς κατοικίας των.

ΙΛ. Β 756 – 759
«Μαγνήτων δ᾿ ἦρχε Πρόθοος Τενθρηδόνος υἱός,
οἳ περί Πηνειόν καὶ Πήλιον εἰνοσίφυλλον
ναίεσκον· τῶν μὲν Πρόθοος θοὸς ἡγεμόνευε,
τῷ δ᾿ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι νῆες ἕποντο.»

(Τῶν Μαγνήτων ἦρχε ὁ Πρόθοος ὁ υἱός τοῦ Τενθρηδόνος,
ἐκεῖνοι πέριξ τοῦ Πηνειοῦ καὶ τοῦ πυκνοφύλλου Πηλίου
κατοίκεον· εἰς ἐκείνων ὁ ταχὺς Πρόθοος ἡγεμόνευε,
μ᾿ ἐκεῖνον δὲ μαζί τεσσαράκοντα μελαναὶ νῆες ἕποντο.)

Ὁ Ὅμηρος (Ὀδυσσεὺς) εἰς τὰ ἔπεά του δὲν ἀναφέρεται εἰς τοὺς γονεῖς τῶν δύο ἀδελφῶν, ἤτοι Μάγνητος καὶ Μακεδόνος, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ἀποσπάσματα τοῦ Ἠσιόδου δὲν γίγνεται λόγος διὰ τὴν μητέρα τῶν δύο ἀδελφῶν, ἐπειδὴ τὸ πρότερον κείμενον εἶνε λιπέν, συνεχίζον μὲ τὴν φράσιν, ἣ δ᾿, ἤτοι (καὶ κείνη).
Ἠσίοδος. Γυναικῶν κατάλογος ἢ Ἠοίαι. 3, 7
« ἥ δ᾿ ὑποκυσαμὲνη Διὶ γείνατο τερπικεραύνωι
υἶε δὶω, Μάγνητα Μακηδόνα θ᾿ ἱππιοχάρμην,
οἵ περί Πιρρίην καὶ Ὄλυμπον δώματ᾿ ἐναιον. »

(καὶ ἐκείνη ἐγγαστρωμένη ἐγέννησεν ἐκ τοῦ τερπικεραύνου Διὸς
δύο υἱούς, τὸν Μάγνητα καὶ τὸν ἁρματομάχον Μακεδόνα,
οἵτινες κατοίκεον τὰ δώματα περί τὴν Πιερίην καὶ τὸν Ὄλυμπον.)

Πρόκειται περὶ τῆς Πρωτογενείας θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Δευκαλίωνος καὶ τῆς Πύρρας μετὰ τῆς ὁποίας ὁ Ζεὺς ἐγέννησε πρῶτον τὸν Μάγνητα καὶ ἔπειτα τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, τὸν Μακεδόνα.

Δευκαλίων + Πύρρα –> Ἕλλην, Ἀμφικτύων, Πρωτογένεια.
Πρωτογένεια + Ζεὺς –> Μάγνης, Μακεδών.

Ἡ ἐτυμολόγησις τοῦ ὀνόματος Μακεδὼν καὶ Μακεδονία, ἀπὸ τὸ σύνολον τῶν φιλολόγων, ἱστορικῶν, ἑρμηνευτῶν, ἐρευνητῶν, πολιτικῶν καὶ ἱερέων, εἶνε λανθασμένη. Ἅπαντες σχεδὸν ὑποστηρίζουν, πὼς τὰ ἀνωτέρω δύο ὀνόματα προέρχονται ἐκ τοῦ ἐπιθέτου μακεδνός, ὅπερ σημαίνει μηκεδανός, εὐμήκης, ῥαδινός, ὑψηλός, μακρύς.
Τοῦτο τὸ ἐπίθετον ὁ Ὅμηρος μία φορὰ τὸ γράφει, οἷά τε φύλλα μακεδνῆς αἰγείροιο, ἤτοι ὡσὰν καὶ τὰ φύλλα τῆς ὑψηλῆς λεύκας, ὀδ. η 106. Τὸ ἐπίθετον μακεδνὸς δὲν εἶνε ἐπίθετον δι᾿ ἀνθρώπους ἀλλ᾿ εἶνε μόνον διὰ τὰ δένδρα. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα διαθέτει ἄλλα ἐπίθετα ἵνα προσδιορίζῃ τὸ ὕψος ἢ τὸ δέμας, ἀλλὰ καὶ τὴν φυὴν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως, ὑψηλός, μέγας, ῥαδινός. Ἐξ ἄλλου οἱ Μακεδόνες δὲν εἶνε δυνατὸν ὅλοι ἢ οἱ περισσότεροι νὰ εἶνε ὑψηλοί, διότι καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος δὲν ἦτο ὑψηλός, ὡς πρὸς τὸ δέμας.
Τὸ ὄνομα Μακεδὼν εἶνε οὕτω κωδικοποιημένον, ἐκ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, ποὺ οὐδεὶς δύναται νὰ τὸ ἀμφισβητήσῃ διότι βεβαίως ἐμπεριέχει πληροφορίας καταγωγῆς, συγγενείας καὶ ἡλικίας μεταξὺ τῶν δύο ἀδελφῶν Μάγνητος καὶ Μακεδόνος τῶν υἱῶν τοῦ Διὸς καὶ τῆς Πρωτογενείας θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Δευκαλίωνος καὶ τῆς Πύῤῥας. Τὸ ὄνομα Μακεδὼν δὲν εἶνε καταγεγραμμένον εἰς τὰ ὁμηρικὰ ἔπεα, τὰ ἀρχαιότερα πάντων, ὅμως εἶνε καταγεγραμμένον εἰς τὰ κείμενα τοῦ ποιητοῦ Ἠσιόδου ὅστις εἶν᾿ ὕστερος τοῦ Ὁμήρου (Ὀδυσσέως).

Μακεδονία. Ἡ πατρὶς γαῖα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.

Μακεδονία                 Σελὶς Ο. Λ. Πανταζίδου       §
Μ Μάγνητος                               402
α ἀδελφεὸς                                 12
κ κούρης                                  370                               β
ε ἔκγονος                                  197
δ Δευκαλίωνος                        154
ο ὄχθῃσιν                                493
ν ναίεσκεν                                435                              Α1α
ί ἰσοπεδίοιο                             323
α Ἀξιοῦ                                       76

 

 
«Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Μάγνητος (Μακεδὼν) ὁ ἔκγονος τῆς κόρης τοῦ Δευκαλίωνος εἰς τὴν πεδιάδα παρὰ τὰς ὄχθας τοῦ (ποταμοῦ) Ἀξιοῦ συνεχῶς κατῴκει.»

Πρωΐα. Ἐπίτ. ἐγκυκλοπαιδικὸν λεξικόν. Μακεδονία, σελὶς 1.334, διασκευή.
«Κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ἡ Μακεδονία (ἤτοι τὸ ἐπὶ τῶν χρόνων τοῦ Φιλίππου Β’ καθεαυτὸ μακεδονικὸν κράτος) ἀπετελεῖτο ἐκ τῶν ἑξῆς ἐπαρχιῶν: Ἠμαθίας, Πιερίας, Βοττιαίας, Μυγδονίας, Ἐορδαίας, Ἀλμωπίας, Βισαλτίας, Ὀδομαντικῆς, Κρηστωνίας, Ἐλιμίας, Ὀρεστίδος, Ληγκηστίας, Πελαγονίας, Παιονίας, Σιντικῆς, Ἠδωνίδος καὶ Χαλκιδικῆς.
Οἱ ἀρχαιότεροι κάτοικοι τῆς Μακεδονίας ἦσαν Ἕλληνες δωρικῆς καταγωγῆς, οἱ ὁποῖοι ταχέως ἀνεμείχθησαν μὲ τὰ ἄλλα ἑλληνικὰ φῦλα. ………………….. Ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῶν ἱστορικῶν χρόνων ἐμφανίζεται ἐν Μακεδονίᾳ ὁ πυρὴν τοῦ κατόπιν μεγάλου μακεδονικοῦ κράτους μὲ κέντρον τὴν Ἠμαθίαν ἢ κατ᾿ ἄλλους τὴν Ὀρεστίδα καὶ ἱδρυτής του ὑπῆρξε κατὰ μίαν μὲν παράδοσιν ὁ Περδίκκας, κατ᾿ ἄλλην δὲ ὁ Κάρανος, ἀμφότεροι καταγόμενοι ἐξ Ἄργους τῆς Πελοποννήσου.
Ἡ καταγεγραμμένη ἱστορία τῆς Μακεδονίας ἄρχεται ἀπὸ τῆς βασιλείας τοῦ Ἀλεξάνδρου Α’  τοῦ Φιλέλληνος 498 – 454 ὅστις ἀναγκασθεὶς ν᾿ ἀκολουθήσῃ τὸν Ξέρξην εἰς τὴν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος ἐκστρατείαν του, βοήθησε ποικιλοτρόπως τοὺς Ἕλληνας, μεταδίδων ἐγκαίρως εἰς αὐτοὺς τὰ σχέδια τοῦ ἀναγκαστικοῦ συμμάχου του.»
Εἰς τὸν κατάλογον τῶν νηῶν ὁ Ὁμηρος ἀναφέρεται εἰς τοὺς Μάγνητας καὶ εἰς τὸν ἀρχηγὸν ἐκείνων, τὸν Πρόθοον.

ΙΛ. Β 756 – 759
«Μαγνήτων δ᾿ ἦρχε Πρόθοος Τενθρηδόνος υἱός,
οἳ περί Πηνειόν καὶ Πήλιον εἰνοσίφυλλον
ναίεσκον· τῶν μὲν Πρόθοος θοὸς ἡγεμόνευε,
τῷ δ᾿ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι νῆες ἕποντο.»

(Τῶν Μαγνήτων ἦρχε ὁ Πρόθοος ὁ υἱός τοῦ Τενθρηδόνος,
ἐκεῖνοι πέριξ τοῦ Πηνειοῦ καὶ τοῦ πυκνοφύλλου Πηλίου
κατοίκεον· εἰς ἐκείνων ὁ ταχὺς Πρόθοος ἡγεμόνευε,
μ᾿ ἐκεῖνον δὲ μαζί τεσσαράκοντα μελαναὶ νῆες ἕποντο.)

Οἱ ἑπόμενοι στίχοι τῆς Ἰλιάδος ἀναφέρονται καὶ εἰς τὸν Ἀξιὸν ποταμὸν τῆς Μακεδονίας, τῆς χώρης τῶν Παιόνων.

ΙΛ. Β 848 – 850
«Αὐτάρ Πυραίχμης ἄγε Παίονας ἀγκυλοτόξους,
τηλόθεν ἐξ Ἀμυδῶνος, ἀπ᾿ Ἀξιοῦ εὐρὺ ῥέοντος,
Ἀξιοῦ, οὗ κάλλιστον ὕδωρ ἐπικίδναται αἶαν.»

( Ὁ Πυραίχμης πάλιν ἦγε τοὺς καμπυλοτόξους Παίονας,
μακριά ἐξ Ἀμυδῶνος, ἀπό τὸν εὐρύρροον Ἀξιόν,
τοῦ Ἀξιοῦ, τοῦ ὁποίου τὸ κάλλιστον ὕδωρ διασκοπρίζεται εἰς τὴν γῆν. )

Ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) γνωρίζει, τὸν ἀρχηγὸν τῶν ἱππομάχων Παιόνων, τὸν Πυραίχμην τὸν ἐξ Ἀμυδῶνος τῆς περιοχῆς τοῦ Ἀξιοῦ ποταμοῦ.

ΙΛ. Π 284 – 288
«Πάτροκλος δὲ πρῶτος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ
ἀντικρύ κατά μέσσον, ὅθι πλεῖστοι κλονέοντο,
νηῒ πάρα πρύμνῃ μεγαθύμου Πρωτεσιλάου,
καὶ βάλε Πυραίχμην, ὃς Παίονας ἱπποκορυστάς
ἤγαγεν ἐξ Ἀμυδῶνος ἀπ᾿ Ἀξιοῦ εὐρὺ ῥέοντος·»
(Καὶ ὁ Πάτροκλος πρῶτος ἀκόντισε μέ φαεινὸν δόρυ
ἀντικρύ κατά τὸ μέσον, ὅπου πολλοὶ κλονίζονταν,
παρά τὴν πρύμνην τῆς νηὸς τοῦ μεγαθύμου Πρωτεσιλάου,
καὶ ἔβαλε τὸν Πυραίχμην, ὅστις τοὺς ἱππομάχους Παίονας
ἤγαγεν ἐξ Ἀμυδῶνος ἀπό τοῦ εὐρυῤῥέοντος Ἀξιοῦ.)

Εἰς τοὺς ἑπομένους στίχους ὁ Ὅμηρος καταγράφει σαφῶς τὴν συνομιλίαν ποὺ εἶχον εἰς τὸν ὅμιλον, παρὰ τὸ τρωικὸν πεδίον τῶν μαχῶν, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ὁ Ἀχιλλεὺς ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ὁ Ἀστεροπαῖος ὁ ἐκ τῆς Παιονίης χώρης τοῦ Ἀξιοῦ.
Ὁ διάλογος ἐγένετο πρόσωπο μὲ πρόσωπον ἄνευ διερμηνέως, διότι οἱ δύο ἀντιμαχούμενοι ἦσαν Ἕλληνες καὶ ὁμίλουν τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν ὄχι τὸ σλαυο – βουλγαρο – ἀλβανο – ἀθιγγανικὸν γλωσσικὸν παρα – μόρφωμα τῶν Σκοπιανῶν οἵτινες ἐπιβουλεύονται τὰ ἱερὰ ἱστορικὰ χώματα τῆς Μακεδονίας, ἐπικουρούμενοι ἐκ τῶν πολιτικῶν τῆς ἀριστερᾶς, τῆς δεξιᾶς καὶ τῆς προόδου!!
Τὸ ὄνομα τοῦ κράτους των εἶνε ψευδεπίγραφον, τὸ ὄνομα Μακεδονία εἶνε ἀληθές. Νὰ τοὺς γελοιοποιήσωμεν διεθνῶς ἀναγνωρίζοντες τὴν χώρην ὡς Ματσεντόνια καὶ ἐκείνους ὡς Ματσεντόνσκι, ποὺ διὰ τῆς θεϊκῆς ἑλληνικῆς γλώσσης οὐδὲν σημαίνει. Οἱ Σκοπιανοί, ἀλλὰ καὶ ἅπαντες οἱ ἄλλοι λαοί, δὲν διαθέτουν εἰς τὸ ἀλφάβητόν των τὸ γράμμα [Δ δ], ἄλλο Ματσεντόνια καὶ ἄλλο Μακεδονία! Θέλει ἱστορικὴν γνῶσιν καὶ τόλμην ἡ διπλωματία!!

ΙΛ. Φ 139 – 168
«τόφρα δὲ Πηλέος υἱὸς ἔχων δολιχόσκιον ἔγχος
Ἀστεροπαίῳ ἐπᾶλτο κατακτάμεναι μενεαίνων,
υἱέϊ Πηλεγόνος· τὸν δ᾿ Ἀξιός εὐρυρέεθρος
γείνατο καὶ Περίβοια, Ἀκεσσαμενοῖο θυγατρῶν
πρεσβυτάτη· τῇ γάρ ῥα μίγη ποταμός βαθυδίνης.
τῷ ῥ᾿ Ἀχιλεὺς ἐπόρουσεν, ὁ δ᾿ ἀντίος ἐκ ποταμοῖο
ἔστη ἔχων δύο δοῦρε· μένος δὲ οἱ ἐν φρεσὶ θῆκε
Ξάνθος, ἐπεί κεχόλωτο δαϊκταμένων αἰζηῶν,
τοὺς Ἀχιλεὺς ἐδάϊζε κατά ῥόον οὐδ᾿ ἐλέαιρεν.
οἱ δ᾿ ὅτε δὴ σχεδόν ἦσαν ἐπ᾿ ἀλλήλοισιν ἰόντες,
τὸν πρότερος προσέειπε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς·
” τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν, ὅ μευ ἔτλης ἀντίος ἐλθεῖν;
δυστήνων δὲ τε παῖδες ἐμῷ μένει ἀντιόωσι. “
Τὸν δ᾿ αὖ Πηλεγόνος προσεφώνεε φαίδιμος υἱός·
«Πηλεΐδη μεγάθυμε, τίη γενεήν ἐρεείνεις;
εἴμ᾿ ἐκ Παιονίης ἐριβώλου, τηλόθ᾿ ἐούσης,
Παίονας ἄνδρας ἄγων δολιχεγχέας· ἥδε δὲ μοι νῦν
ἠὼς ἑνδεκάτη, ὅτε Ἴλιον εἰλήλουθα.
αὐτάρ ἐμοὶ γενεή ἐξ Ἀξιοῦ εὐρὺ ῥέοντος,
Ἀξιοῦ, ὃς κάλλιστον ὕδωρ ἐπὶ γαῖαν ἵησιν,
ὃς τέκε Πηλεγόνα κλυτὸν ἔγχεϊ· τὸν δ᾿ ἐμέ φασι
γείνασθαι· νῦν αὖτε μαχώμεθα, φαίδιμ᾿ Ἀχιλλεῦ.»
Ὣς φάτ᾿ ἀπειλήσας, ὁ δ᾿ ἀνέσχετο δῖος Ἀχιλλεὺς
Πηλιάδα μελίην· ὁ δ᾿ ἁμαρτῇ δούρασιν ἀμφίς
ἥρως Ἀστεροπαῖος, ἐπεί περιδέξιος ἦεν.
καί ῥ᾿ ἑτέρῳ μὲν δουρὶ σάκος βάλεν, οὐδὲ διαπρό
ῥῆξε σάκος· χρυσός γάρ ἐρύκακε, δῶρα θεοῖο·
τῷ δ᾿ ἑτέρῳ μιν πῆχυν ἐπιγράβδην βάλε χειρὸς
δεξιτερῆς, σύτο δ᾿ αἷμα κελαινεφὲς· ἡ δ᾿ ὑπέρ αὐτοῦ
γαίῃ ἐνεστήρικτο, λιλαιομένη χροὸς ἆσαι.»

( Καὶ ὡστόσον ὁ υἱός τοῦ Πηλέος ἔχων μακρόσκιον ἔγχος
εἰς τὸν Ἀστεροπαῖον ἐφώρμησεν ὠργισμένος διά νά φονεύσῃ,
τὸν υἱόν τοῦ Πηλεγόνος· καὶ ἐκεῖνον ὁ εὐρυρέεθρος Ἀξιός
ἐγέννησε καὶ ἡ Περίβοια, τῶν θυγατρῶν τοῦ Ἀκεσσαμενοῦ
ἡ πρεσβυτάτη· διότι μ᾿ ἐκείνην βεβαίως ἐμίγη ὁ βαθυδίνης ποταμός.
Εἰς ἐκεῖνον λοιπόν ὁ Ἀχιλεὺς ἐφώρμησεν, ὁ δὲ ἀπ᾿ ἀντικρύ ἐκτός ποταμοῦ
στάθηκ᾿ ἔχων δύω δόρατα· καὶ μένος εἰς τὰς φρένας του ἔβαλε
ὁ Ξάνθος, ἐπειδή ἐχολώθη ἐκ τῶν σκοτωμένων νέων,
τοὺς ὁποίους ὁ Ἀχιλεὺς ἔσφαζε κατά μῆκος τῆς ῥοῆς καὶ δὲν ἐλυπεῖτο.
Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἤδη πλησίον ἦσαν ἐπ᾿ ἀλλήλων ἐρχόμενοι,
εἰς ἐκεῖνον πρότερος προσεῖπεν ὁ ταχύπους θεϊκὸς Ἀχιλλεὺς·
” Ποῖος τῶν ἀνδρῶν εἶσαι ἀπό ποῦ, ὅστις ἐτόλμησες ἀντικρύ μου νά ἔλθῃς;
Μά τῶν δυστύχων ἐπίσης οἱ παῖδες εἰς ἐμένα μένουν ἀντικρύζοντες. “
Καὶ εἰς ἐκεῖνον ἔπειτα προσεφώνησε τοῦ Πηλεγόνος ὁ λαμπρὸς υἱός·
” Πηλεΐδη μεγάθυμε, διατί ἀναζητεῖς τήν γενεήν μου;
Εἶμαι ἐκ τῆς εὐφόρου Παιονίης, μακράν εὑρισκομένης,
Παίονας ἄνδρας ἄγων μέ μακρὰ ἔγχη· καὶ ἐδῶ δὰ με τώρα
τὴν ἑνδεκάτην αὐγήν, ἀφ᾿ ὅτου εἰς τὸ Ἴλιον ἦλθον.
Ἔπειτα ἡ γενεή μου ἐξ Ἀξιοῦ εὐρυρέοντος,
τοῦ Ἀξιοῦ, ὅστις τὸ κάλλιστον ὕδωρ εἰς τὴν γαῖαν ἁπλώνει,
ἐκεῖνος ἔτεκε τὸν Πηλεγόνα εἰς τὸ ἔγχος κλυτὸν· καὶ ἀπ᾿ ἐκεῖνον ἐμέ λέγουν
ἐγεννήθην· τώρα πάλιν μαχώμεθα, ἔνδοξε Ἀχιλλεῦ. “
Οὕτως εἶπε ἀπειλήσας, ὁ δὲ θεϊκὸς Ἀχιλλεὺς ἀνύψωσε
τὴν πηλιακὴν μελιάν· ὁ δὲ συγχρόνως δούρατα χωριστά
ὁ ἥρως Ἀστεροπαῖος, ἐπειδή ἦτο ζερβόδεξος.
Καὶ ἔπειτα μέ τὸ ἕτερον μάλιστα δόρυ τὴν ἀσπίδα ἔβαλε, καὶ πέρα δὲν
διέρηξε τὴν ἀσπίδα· διότι ὁ χρυσός ἐμπόδισε, δῶρα θεοῦ·
καὶ τότε μέ τὸ ἄλλο τὸν πῆχυν τῆς χειρὸς αὐτοῦ ἐπιπολαίως ἔβαλε
τῆς δεξιᾶς, καὶ ἐχύνετο τὸ κελαινεφὲς αἷμα· καὶ ἐκείνη [ἡ μελιά] ὑπέρ αὐτοῦ
εἰς τὴν γῆν ἔμενε ἐμπεπηγμένη, ἐπιθυμοῦσα μέ σάρκα νά χορτάσῃ. )

Τὸ ὄνομα Μακεδονία, ἐπὶ ἐποχῆς Ὁμήρου, ἦτο μᾶλλον ἄγνωστον. Οἱ λαοὶ οἵτινες κατοίκεον παρὰ τὸν Ἀξιὸν ποταμὸν ἦτο Ἕλληνες. Τοῦτο ἀποδεικνύουν περίτρανα ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τὰ ὀνόματα ὅπως, Ἀκεσσαμενός, Πηλεγών, Περίβοια, Ἀστεροπαῖος, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὴν ὁποίαν ἐπικοινώνουν καθ᾿ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ τρωικοῦ πολέμου, τοῦ πρώτου καταγεγραμμένου ἑλληνικοῦ ἐμφυλίου πολέμου 3.087 – 3.078 π.Χ. Εἰς ἐκεῖνον τὸν πόλεμον ἔλαβον μέρος Ἀχαιοὶ καὶ Δωριεῖς τῆς Πελοποννήσου, Στερεᾶς Ἑλλάδος, Θεσσαλίας, Ἠπείρου, Νοτίου Μακεδονίας, Εὐβοίας, Κρήτης καὶ τέλος τῶν Δωδεκανήσων καὶ Ἑπτανήσων. Ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευράν, ἐκτὸς τῶν Τρώων, ἔλαβον μέρος καὶ οἱ ἐπίκουροι ἐκείνων, ὅπως οἱ Δάρδανοι, Ἀλιζώνες, Μαίονες, Μυσοί, Φρύγες, Κάρες, Θρᾶκες, Κίκονες, Παίονες, Παφλαγόνες, Λύκιοι κ.ἄ.π. Ἅπαντες εἶχον τοὺς ἰδίους θεούς, τὴν ἰδίαν θρησκείαν, τὰ ἴδια ἤθη, ἔθιμα, τὴν ἰδίαν γλῶσσαν, τὴν ἰδίαν ἀνδρείαν, πάντες ἦσαν Ἕλ¬ληνες. Ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) κατέγραψε τὸν πόλεμον, ὁ ἴδιος ἐγνώριζε τοὺς Μάγνητας, κατὰ συνέπειαν ἐγνώριζε καὶ τὰ ὀνόματα Μάγνης καὶ Μακεδών ποὺ τὰ ἔφερον οἱ δύο ἀδελφοί, ὅμως εἰς αὐτὰ δὲν ἀναφέρεται. Μάγνητες καὶ Μακεδόνες εἶνε ἑλληνικὰ γένη. Τὸ δὲ ὄνομα Μακεδονία εἶνε κῶδιξ ποιηθεὶς ἐπὶ βασιλέως Περδίκκα Α΄ περὶ τῷ 700 π.Χ.
Ἂς πάψουν λοιπὸν οἱ Βάρβαροι νὰ σφετερίζωνται τὸ ὄνομα Μακεδονία, προσβάλλοντες τοὺς Ἕλληνας. Αὐτοὶ ὄντες γλωσσικῶς ἀνίκανοι, γράφουν καὶ προφέρουν Ματσεντόνια! μόνο βλάξ ταυτίζει αὐτὰ τὰ δύο ὀνόματα. Ὅμως ἡ παραχάραξις τῆς Ἱστορίας καθώς καὶ ἡ λήθη ἐπιφέρουν τὴν Νέμεσιν!

Ντοβόρης Ἀριστοτέλης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Ὁ ἐν τῇ λέξει λανθάνων ὁμηρικὸς λόγος. (Μακεδών)

  1. Επειδή ακριβώς γνωρίζω λιγότερα από τα λίγα, θα ήθελα εάν μπορείς, να δώσεις απάντηση στην ιστοσελίδα: https://lawyalty.wordpress.com/2018/02/28/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82/
    Ο λογαριασμός ηλ. ταχ. είναι λανθασμένος, ακριβώς διότι δε χρησιμοποιώ…

    • Ἐπαναλαμβάνω λοιπόν:
      Ἐπεὶ δῆ ἀκριβῶς μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε, ἀλλά, εἰδικῶς αὐτὴν τὴν περίοδο δυσκολευόμεθα ἀπὸ χρόνους, ἐπιλέγω νὰ μὴν τὸ κάνουμε.
      Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἔχουμε ἤδη, πολλάκις, ἀπαντήση, σὲ τέτοιου εἴδους δημοσιεύματα.
      Ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὴν καθυστέρησιν τῆς ἀπαντήσεώς μου, ἀλλὰ προβληματιζόμουν σοβαρά, τὶς τελευταῖες ἡμέρες, γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ (ἢ ὄχι) νὰ ἀσχοληθῶ σοβαρὰ μὲ τὸ ζήτημα. Ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου ἀποφασίζω νὰ τὸ ἀναβάλω, γιὰ κάποιαν ἄλλην στιγμή, πιὸ εὔκολη.

Leave a Reply