Ἐάν ἦταν δικό της τό παιδί, τί θά ἔκανε;

Η Μυκονιάτισσα συνήγορος του Αχμέτ Βακάς που «σακάτεψε» την άτυχη Μυρτώ..«Έτσι κάνουν στα βουνά του Πακιστάν..Δείξτε λίγο επιείκεια το «παιδί» ήταν σε ραμαζάνι και είχε στέρηση»

Την αήθη συμπεριφορά της Μυκονιάτισσας συνηγόρου του Πακιστανού δολοφόνου Αχμέτ Βακάς κατά την διάρκεια της προχθεσινής δίκης στην Σύρο κατήγγειλε η μαμά της Μυρτούς, κυρία Μαίρη Κοτρώτσου, την νύκτα της περασμένης Τρίτης στο Δελτίο του «Extra».

Αν και διορισμένη από το Ελληνικό Κράτος, η 60χρονη δικηγόρος Αλεξάνδρα Δήμου διέπραξε τα εξής, σύμφωνα με όσα κατήγγειλε η μαμά της Μυρτούς: 

1) Ζήτησε την εξαίρεση δύο γυναικών από τους κληρωθέντες ενόρκους, ώστε οι ένορκοι να είναι όλοι άνδρες και να μην κρίνουν με αυστηρότητα τον πελάτη της.

2) Κάλεσε το Δικαστήριο να δείξει επιείκεια προς τον Αχμέτ Βακάς, διότι όταν διέπραξε το έγκλημα (καλοκαίρι 2012) στην Πάρο, διανύαμε την μεγάλη Νηστεία του Ραμαζανιού, η οποία απαγορεύει στους μουσουλμάνους όχι μόνο να τρώνε, αλλά και να συνουσιάζονται και να αυνανίζονται, οπότε ο Αχμέτ ήταν στερημένος. Γι’ αυτό και «του άναψαν τα λαμπάκια» όταν είδε την Μυρτώ μπροστά του και έκανε τα όσα έκανε!..

3) Επίσης, η κ. Δήμου ζήτησε επιείκεια από το Δικαστήριο, διότι ο Βακάς μεγάλωσε στα βουνά του Πακιστάν όπου οι άνθρωποι είναι σκληροί και δεν έχουν σε μεγάλη υπόληψη τις γυναίκες, τις οποίες θεωρούν αναλώσιμες!..

Θυμίζω ότι η κ. Αλεξάνδρα Δήμου, αν και δεν θα πάρει ευρώ για την νομική της υποστήριξη στον Πακιστανό δολοφόνο της Πάρου (την αποποιήθηκε εξ αρχής για να μη πούν οι συνάδελφοί της στην Σύρο – που απαξάπαντες αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το Πακιστανικό τέρας – ότι το κάνει για το κέρδος) θεωρείται ως μεγαλοδικηγόρος της Μυκόνου, έχει αναλάβει μεγάλες υποθέσεις για λογαριασμό μεγαλοεπιχειρηματιών και δή Αμερικάνων και έχει άριστες σχέσεις με την Αμερικανική πρεσβεία.

Αυτή ήταν που έπεισε την Ελληνική Δικαιοσύνη ότι ο Βακάς ήταν ανήλικος όταν κακοποίησε την Μυρτώ, με αποτέλεσμα ο Πακιστανός να περάσει θαυμάσια στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνος. Τελικά, στην προχθεσινή δίκη, το Δικαστήριο της Σύρου δέχθηκε πως δεν ήταν ανήλικος, διότι γεννήθηκε το 1991, όπως από την πρώτη στιγμή είχε υποστηρίξει η Ελληνική Αστυνομία και όχι το1993 που ισχυριζόταν η κ. Δήμου…

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ: Η κυρία Αλεξάνδρα Δήμου είναι η μοναδική δικηγόρος στην Ελλάδα που έχει ένα μεγάλο χρωματιστό λουλουδάτο τατουάζ πάνω από το αριστερό της στήθος, το οποίο φαίνεται πεντακάθαρα το καλοκαίρι που φοράει τα ντεκολτέ της!..

πηγή

Η Μυρτώ δύο χρόνια μετά την επίθεση στην Πάρο – Την συναντήσαμε στη Λάρισα

13 Νοεμβρίου 2014. Η Μυρτώ είναι 17 χρονών. Τα μαλλιά της είναι ξανθά και είναι πολύ όμορφη. Μου λένε ότι είναι και πάρα πολύ έξυπνη. Το πιστεύω χωρίς καμία αμφιβολία. Έχει πολύ κοφτερό βλέμμα. Όμως δεν μιλάει. Δεν μπορεί. Ούτε μπορεί να σταθεί όρθια. Γιατί πριν από δύο χρόνια, στις 22 Ιουλίου του 2012, στην Πάρο, κάποιος δεν σεβάστηκε τη ζωή της. Της επιτέθηκε γιατί «του άρεσε», τη βίασε, τη χτύπησε βάναυσα και την άφησε μια ανάσα πριν τον θάνατο σε έναν βράχο, πλημμυρισμένη στα αίματά της.

Συναντήσαμε την Μυρτώ στην Λάρισα. Στο Κέντρο Αποκαταστάσεως Animus. Εκεί που τους τελευταίους 10 μήνες και κάτι παλεύει για να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της. Και να μιλήσει ξανά. Να ξαναβρεί την ζωή της.

Πριν ήταν στην Αμερική, στην Βοστώνη, όπου νοσηλεύτηκε για 7,5 μήνες, ενώ προηγήθηκε νοσηλεία δύο μηνών στο Αττικό, τρεισήμισι μηνών στην εντατική του Υγεία και πεντέμισι μηνών στον Ευαγγελισμό. Έχει κάνει μέχρι σήμερα έξι επεμβάσεις, οι τέσσερις από αυτές στο κεφάλι.

Η Μυρτώ πριν την επίθεση στην Πάρο

Σπίτι της έγιναν τα νοσοκομεία. Δίπλα της συνεχώς η μητέρα της, η κυρία Μαρία Κοτρώτσου, που κάνει τα πάντα για να δει ξανά το παιδί της όπως ήταν πριν από εκείνη την τραγική ημέρα.

«Εσείς πως είστε;», ήταν από τις πρώτες ερωτήσεις που της έκανα.

Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι αυτό. Είναι κάτι που αποφεύγω. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως είναι η Μυρτώ, τι κάνει η Μυρτώ. Γιατί αν μπλέξω στο πως είμαι εγώ … το φοβάμαι

Η Μυρτώ πως είναι τώρα;

Είναι λίγο καλλίτερα. Βέβαια αυτό οφείλεται στις θεραπείες που γίνονται εντατικά κάθε μέρα και πολλές ώρες. Περίπου πέντε ώρες. Έχει αποδώσει.

Τι βελτίωση έχετε δει;

Μην περιμένετε να σας πω ότι μιλάει και περπατάει, αυτά ακόμη δεν έχουν γίνει. Μια υποτυπώδης συνεννόηση με ένα «ααα» ή ένα «οοο» που σημαίνει όχι ή ναι, ένα «γεια» που φωνάζει στην μαμά μου, και τα υπόλοιπα με τα μάτια και με τα χέρια. Καταλαβαίνει, αλλά η εκφορά του λόγου είναι που τη δεσμεύει και δεν μπορεί να μας πει αυτά που καταλαβαίνει ή αυτά που θέλει. Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι. Δεν μπορώ να φανταστώ να μπω στην θέση της για να είμαι ειλικρινής. Να καταλαβαίνει το μυαλό σου και να μην μπορείς να εκφραστείς. Προσπαθώ να την καταλάβω αλλά σίγουρα δεν μπορώ να την καταλάβω στα πάντα, δεν μπορώ να καταλάβω τις σκέψεις της και δεν μπορεί και εκείνη να μου εκφράσει τις σκέψεις της. Μπορεί να την ρωτήσω αν πονάει, αν θέλει κάτι, αν της αρέσει κάτι, αλλά αυτά είναι ό,τι το δικό μου το μυαλό σκέφτεται, δεν είναι ό,τι σκέφτεται με το δικό της. Μου απαντάει αλλά έχει και εκείνη πολλά πράγματα που δεν εκφράζει. Και αυτό πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ άσχημο για έναν άνθρωπο. Πιστεύω ότι νοιώθει εγκλωβισμένη. Εγώ έτσι θα ένοιωθα. Συν του ό,τι δεν μπορεί και να κινηθεί.

Η Μαρία Κοτρώτσου, η μητέρα της Μυρτούς, στο δωμάτιο που φιλοξενούνται στο Animus, στην Λάρισα

Όπως μας εξηγεί, αυτά τα προβλήματα δεν οφείλονται στο ψυχολογικό σοκ που υπέστη εκείνη την ημέρα, αλλά στα πολύ δυνατά κτυπήματα που δέχτηκε: «Όταν χτυπάει ο εγκέφαλος, τα νεύρα που φεύγουν και καταλήγουν στα διάφορα μέρη του σώματος και τα νεύρα που ξεκινούν από τα διάφορα μέρη του σώματος, πρέπει να έχουν μιαν ανταπόκριση. Αυτή η ανταπόκριση έχει χαλάσει. Και γι’ αυτό έχει αυτό που λέμε σπαστικότητα, που στραβώνουν τα μέλη. Η σπαστικότητα επίσης φέρνει πόνους. Είναι σαν να έχεις συνέχεια κράμπες. Ιδίως στα χέρια και στα πόδια».

Θυμάται καθόλου τι έχει γίνει;

«Από εκείνη την ημέρα δεν είναι η ίδια -μπορεί σαν παρουσιαστικό να είναι η ίδια, με μικρές διαφορές- αλλά δεν είναι το παιδί που έφυγε από δίπλα μου. Εκείνο μιλούσε, γελούσε, ήταν πανέξυπνη, εκδηλωτική… Δεν είναι το ίδιο…»

Όχι, δεν θυμάται. Και πιθανόν να μην θυμηθεί ποτέ. Ο εγκέφαλος με αυτά τα χτυπήματα που δέχτηκε, όπως μας είπαν και από την Αμερική, έχει διαγράψει τα πάντα. Μπορεί κάτι στην λέξη Πάρος να της έρχεται σαν κάτι άσχημο, αλλά αυτό μπορεί να το έχει κάνει και μετά ο εγκέφαλός της. Μας είχαν πει να προσέχουμε τι λέμε και πως το λέμε, γιατί τα άτομα που δεν θυμούνται και έχουν περάσει από δύσκολες καταστάσεις τείνουν να δημιουργούν μιαν εικόνα μέσα από αυτά που ακούν. Και όσο πιο τραγικά και άσχημα τα ακούν, τόσο πιο τραγική και άσχημη είναι η εικόνα που δημιουργούν. Αλλά στην ουσία είναι η εικόνα που δημιουργούν εκ των υστέρων και όχι η εικόνα που έχουν από την στιγμή εκείνη.

Η επόμενη φάση της θεραπείας της τι περιλαμβάνει;

Δεν υπάρχει επόμενη. Είναι αυτή που είμαστε τώρα. Φυσικοθεραπεία, εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, συνέχεια, και ό,τι μας δώσει. Δεν ξέρουμε αν θα μας δώσει κάτι, δεν ξέρουμε αν θα ξαναμιλήσει, δεν ξέρουμε αν θα ξαναπερπατήσει. Δεν ξέρουμε καν αν θα σταθεί, ας μην φτάσουμε στο περπάτημα. Αν θα σταθεί… Αυτά δεν τα ξέρουμε.

Ούτε οι γιατροί έχουν πει κάτι;

Κανένας γιατρός ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Αμερική δεν δεσμευόταν να κάνει προβλέψεις στις οποίες θα μπορούσε να πέσει έξω. Και δυστυχώς η επιστήμη δεν έχει φτάσει στο σημείο εκείνο ώστε να μπορεί να προβλέπει, έστω και μέσω εξετάσεων, την πορεία ενός ασθενούς με εγκεφαλικές κακώσεις. Μπορεί να παλεύεις και για μια ζωή.

Το Animus, το Κέντρο Αποκαταστάσεως και Αποθεραπείας στην Λάρισα, που φιλοξενείται η Μυρτώ από τότε που επέστρεψε από την Βοστώνη, επελέγη αφενός γιατί η κ. Κοτρώτσου γνώριζε την δουλειά που έκανε και το προτιμούσε από άλλα κέντρα, και αφετέρου επειδή ο πρόεδρος του κέντρου, ο κύριος Αχιλλέας Νταβέλης, είχε ευαισθητοποιηθεί με την υπόθεση της Μυρτούς και πρόσφερε στην οικογένεια την φιλοξενία και τις υπηρεσίες αφιλοκερδώς.

Το Animus, το Κέντρο Αποκαταστάσεως και Αποθεραπείας στην Λάρισα, που φιλοξενείται η Μυρτώ από τότε που επέστρεψε από την Βοστώνη

«Στην αρχή με κώλυε λίγο η απόσταση», μας λέει η κυρία Κοτρώτσου. «Γιατί στην Αθήνα έχω και το άλλο μου παιδί και στην ουσία έχουμε αποξενωθεί. Που δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που έχει και εκείνος τα προβλήματά του, ιδίως μετά από αυτό που συνέβη, που η οικογένειά του έχει διαλυθεί», μας λέει και συνεχίζει: «Η ζωή της ήταν πολύ διαφορετική, αλλιώς είχε μάθει. Εμείς ήμασταν συνέχεια μαζί. Πάντα οι τρεις μας στο σπίτι. Τώρα βρέθηκε σε μια κατάσταση που είναι μόνη της».

Η Ελεάννα είναι σήμερα 20 χρονών, σπουδάζει στην νοσηλευτική και ζει στην Αθήνα για να μπορεί να παρακολουθεί την σχολή της. Όταν συνέβη το τραγικό περιστατικό μόλις είχε δώσει πανελλήνιες και ήταν εκείνη που βρήκε την αδερφή της μετά την επίθεση.

Πως έχει βιώσει η Ελεάννα την όλη κατάσταση;

Άσχημα, δεν έχει συνέλθει ακόμη.

Τι λέει;

Δεν μιλάει για αυτό το θέμα. Έχει μια άρνηση, δεν θέλει να μιλάει γι΄αυτό και ούτε το περιβάλλον της θέλει να της μιλάνε γι΄αυτό. Αυτός που έχει τα μεγαλύτερα τραύματα σε μια τέτοια κατάσταση, ψυχολογικά, είναι αυτοί που την βρίσκουν. Γιατί αυτοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Πόσο μάλλον όταν έχει γίνει αυτό που έγινε στη Μυρτώ. Δεν ήταν ένα τροχαίο. Δεν έπεσε εκεί που περπατούσε και χτύπησε. Ήταν μια πολύ σκληρή εικόνα, για οποιονδήποτε θα την έβλεπε, ακόμη και για έναν άγνωστο.

Την πρώτη στιγμή που την βρήκατε, ξέρατε τι είχε γίνει;

Το κατάλαβα. Τον είχα δει περίπου ένα τέταρτο νωρίτερα και μετά όταν είδα την Μυρτώ στην κατάσταση που την είδα κατάλαβα τι έχει υποστεί και ο πρώτος άνθρωπος που πήγε το μυαλό μου ήταν σε αυτόν. Δεν είχα δει άλλον άνθρωπο ούτε να πλησιάζει ούτε να μας κοιτάζει.

Αυτό που θυμάστε έντονα από εκείνη την ημέρα;

Το πώς την βρήκα. Ότι από εκείνη την ημέρα δεν είναι η ίδια -μπορεί σαν παρουσιαστικό να είναι η ίδια, με μικρές διαφορές- αλλά δεν είναι το παιδί που έφυγε από δίπλα μου. Εκείνο μιλούσε, γελούσε, ήταν πανέξυπνη, εκδηλωτική… Δεν είναι το ίδιο…

Πιστεύετε ότι θα την ξαναδείτε έτσι;

Το ελπίζω… Αλλά δεν ξέρω. Προσπαθώ -και αυτό ακόμη- να μην το πολυσκέφτομαι γιατί καμμιά φορά όταν βάζει τόσο ψηλά τον πήχυ απογοητεύεσαι. Και όταν απογοητευθείς μειώνεις κάπως τις προσπάθειές σου. Κουράζεσαι, απογοητεύεσαι και σταματάς. Γι΄ αυτό προσπαθώ ΚΑΙ αυτό να μην το πολυσκέφτομαι.

Το δωμάτιο έχει ήδη στολιστεί για τα Χριστούγεννα. Τα γιορτινά στολίδια χαρίζουν μια νότα αισιοδοξίας στον κόσμο της Μυρτούς

Όσο μιλάμε στο δωμάτιο που φιλοξενούνται στο Animus, επιστρέψει η Μυρτώ από τις θεραπείες. Αρχικά δείχνει κάπως τρομαγμένη με την παρουσία ενός αγνώστου ανθρώπου μέσα στο δωμάτιό της. Στην συνέχεια φαίνεται να με συνηθίζει. Την πηγαίνουν στο μέσα δωμάτιο και συνεχίζουμε την συνέντευξη. Όμως η Μυρτώ ουρλιάζει. Το είχε πει κάποια στιγμή η μητέρα της ότι η Μυρτώ ουρλιάζει συχνά. Είναι από τους πόνους συνήθως ή όταν την ενοχλεί κάτι. Δεν έχει άλλο τρόπο να το εκφράσει. Την φέρνουν ξανά σε εμάς και μόλις πάει δίπλα της η μαμά της, αμέσως ηρεμεί. Κάποια στιγμή της χαμογελά. Κάποια άλλη την ρωτάει η μητέρα της κάτι και της ζητάει να γυρίσει να την κοιτάξει αν συμφωνεί με αυτό που της είπε. Και η Μυρτώ γυρίζει το κεφάλι και την κοιτάει. Μετά έρχεται η ώρα του φαγητού. Με μια μεγάλη σύριγγα της χορηγούν πολτοποιημένη τροφή, με ένα σωληνάκι που έχει τοποθετηθεί στην κοιλιά της. Το ίδιο και με το νερό…

«Είναι μια κούκλα», λέω μόλις έφυγε.

Εγώ πολλές φορές θαύμαζα το μυαλό της. Την έβλεπα κάθε μέρα, δεν κοιτούσα το παρουσιαστικό. Το μυαλό της ήταν αυτό που με εντυπωσίαζε. Και αυτό στην ουσία δεν το έχω τώρα. Πόσο κοφτερό ήταν το μυαλό της, οι απαντήσεις που έδινε… αυτό είναι κάτι που δεν το έχω. Εύχομαι να μην έρχονται μάνες σε αυτή την κατάσταση. Είναι πάρα πολύ σκληρό. Εδώ θα δείτε και άλλες μάνες. Είναι πολλές, με νέα παιδιά από τροχαία, αλλά είναι πολύ πιο σκληρό να ξέρεις ότι κάποιος το έκανε επίτηδες. Έκανε ότι έκανε και δεν το άφησε να ζήσει, παρά το κοπάνησε να του λιώσει και το κεφάλι. Υπάρχουν φορές που το μυαλό μου αρνείται να το δεχτεί…

Θεωρείτε δίκαιη την ποινή;

Όχι βέβαια. Αλλά σε αυτό δεν φταίνε οι δικαστές, εδώ φταίνε οι νόμοι της Ελλάδος. Το έχουμε δει σε τόσα θέματα, η Μυρτώ είναι ένα από αυτά. Εδώ δίνουν άδεια στους τρομοκράτες, στους βαρυποινίτες, σε όλους δίνουν άδεια. Στην Αμερική όταν τους τα έλεγα, με κοίταζαν σαν να έχω έρθει από άλλον πλανήτη. Στην Αριζόνα η κακοποίηση παιδιού κάτω από 11 ετών επισείει θανατική καταδίκη. Οι νόμοι τους είναι πολύ πιο αυστηροί σε αυτά», μας λέει και συνεχίζει: «Κτύπημα είναι και ένα χαστούκι, και μια μπουνιά, κτύπημα είναι να αφήσεις και τον άλλον φυτό. Τι διαφέρει από το να τον σκοτώσεις; Για μένα και για κάθε γονιό, το να αναπνέει το παιδί του, ακόμη και σε ένα κρεβάτι, μπορεί να σημαίνει κάτι. Αλλά για το ίδιο το άτομο, που έχει υποστεί αυτό το πράγμα και είναι φυτό, στην ουσία του σταματάει την ζωή. Δεν την ανατρέπει, την σταματάει! Αυτό το άτομο δεν μπορεί να βγει, να διασκεδάσει, να φτιάξει την ζωή του, να σπουδάσει. Τίποτα από όλα αυτά. Σίγουρα πολλά πράγματα στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν και σίγουρα οι νόμοι, σε τέτοια θέματα. Ναι, πρέπει να γίνουν πιο αυστηροί. Σε τέτοια εγκλήματα, εκ προ μελέτης και σε ανήλικα παιδιά. Τι περιμένουμε; Ότι αυτό το άτομο θα αλλάξει; Οι περισσότεροι βιαστές όταν βγαίνουν το ξανακάνουν».

Και συνεχίζει: «Άλλο να πεινάς και να κλέψεις, μια σοκολάτα ή ο,τιδήποτε και άλλο να πας να ικανοποιήσεις άλλες σου ορέξεις. Δεν έχει σχέση με την πείνα. Δεν έχει σχέση με το γεγονός ότι προέρχεσαι από μια φτωχή χώρα».

Ο ίδιος τι ισχυρίστηκε;

Ότι του άρεσε.

Στο δικαστήριο το είπε αυτό;

Στο δικαστήριο δεν μιλούσε. Είπε «τα έχω πει». Ό,τι μας αρέσει δηλαδή, το φτάνουμε σε αυτό το σημείο; Αν είναι άνθρωπος τον σκοτώνουμε, αν είναι πράγμα το παίρνουμε; Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας.

Στο ίντερνετ υπάρχει και σελίδα –και εμένα τυχαία μου την έστειλαν- με όλη την ανάκριση και την ομολογία του με πολύ παραστατικό τρόπο. Τι έκανε και πως το έκανε… με λεπτομέρειες δευτερολέπτου. Δεν ήταν εύκολο να το διαβάσω. Να σου λέει ο άλλος και πως έκανε έτσι το παιδί σου… Σου φαίνεται ακόμη πιο απάνθρωπο.

Μας λέει επίσης ότι πιστεύει πως ο δράστης είχε ξανακάνει επιθέσεις: «Είχα ξαναπάει στην Πάρο μετά γιατί ήθελα να δω ξανά αυτό το μέρος. Πως τα συνέλαβε, πως τα σκέφτηκε. Μέτρησαν και οι αστυνομικοί και είδαν ότι σε εκείνο το μέρος δεν ακούγεται ο ήχος. Γιατί και εγώ είχα απορία γιατί δεν την άκουσα να φωνάζει. Κάτι που φαντάζομαι ότι το γνώρισε. Όταν πηγαίνεις στο ίδιο μέρος συνέχεια –και αυτό αποδεικνύεται από τις διάφορες φωτογραφίες που έχεις βγάλει με διαφορετικά ρούχα- θεωρώ ότι γνωρίζεις πολύ καλά το μέρος και θεωρώ –μέσα μου- ότι το έχει ξανακάνει. Και έχω και λόγους που το πιστεύω από κάποια μαρτυρία κάποιας κυρίας. Τον είχε δει να τριγυρίζει και να κοιτάει μέσα από χόρτα, μέσα από καλάμια, γυναίκες. Πιστεύω λοιπόν ότι έχει κάνει επιθέσεις».

Η κυρία Κοτρώτσου θυμάται την δίκη και τι ήταν αυτό που την ενόχλησε πολύ.

Στο δικαστήριο εκπροσωπήθηκε από την χειρότερη γυναίκα δικηγόρο κατ’ εμέ, που μπορούσε να έχει αυτό το κράτος. Και ο λόγος ήταν ακριβώς επειδή ήταν γυναίκα και μάνα. Δεν με θύμωσε τίποτε άλλο στην δίκη όσο δύο της φράσεις. Είπε θα πρέπει να σκεφτούμε αυτούς τους ανθρώπους που ζουν σε άθλιες συνθήκες και έρχονται από τις χώρες τους για ένα καλλίτερο μέλλον –μέχρι εκεί άντε και να το δεκτώ- που προέρχονται από μια διαφορετική κουλτούρα και μια διαφορετική θρησκεία, και θα πρέπει να τους κρίνουμε επιεικώς, ακριβώς γιατί έχουν άλλη κουλτούρα και άλλα πιστεύω. Δηλαδή έρχεται ο ξένος, στην δική μου χώρα, δεν σέβεται το δικό μου πιστεύω, την δική μου κουλτούρα στην χώρα που τον φιλοξενεί, αλλά να τον δω εγώ επιεικώς, που ήρθε και μου κατέστρεψε το παιδί; Αυτή λέγεται και γυναίκα και είναι και μάνα. Και εγώ αναρωτιέμαι, αν ήταν το παιδί της στην θέση της Μυρτούς, τι θα έλεγε..; Δεν το εύχομαι σε καμμία μάνα. Είναι η μόνη άσχημη εικόνα που μου έμεινε από την δίκη.

Από αυτόν;

Προσπαθούσα επί πολλές ώρες να δω μια ματιά του, αλλά δεν σήκωσε το βλέμμα. Ήταν πολύ καλά δασκαλεμένος. Είχε σκυμμένο το κεφάλι και ζητούσε συγγνώμη. Ένα συγγνώμη που δεν έχεις το θάρρος να σηκώσεις τα μάτια σου να κοιτάξεις αυτόν που του έχεις κάνει κακό και να το πιστεύεις, απλά το λες σαν ποίημα, μόνο συγγνώμη δεν λέγεται. Είναι ένα συγγνώμη που ακούγεται σαν βρισιά. Πάει αυτό. Δεν θέλω να το σκέφτομαι γιατί κάνω άσχημες σκέψεις.

πηγή

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

0 thoughts on “Ἐάν ἦταν δικό της τό παιδί, τί θά ἔκανε;

Leave a Reply