Εἶναι μιὰ οἰκογένεια στὸ λίμπρο ντ᾿ ὄρο
ποὺ βαστάει ἀπὸ τὸ 1600 μέχρι τὶς
ἡμέρες μας. Ἂς ποῦμε
ἡ οἰκογένεια
Χρυσοβελώνη. Τὴν πορεία της
οἰκογενείας αὐτῆς μποροῦμε νὰ τὴν
παρακολουθήσουμε χωρὶς
χάσματα – ἀπὸ τὴν πρώτη καταγραφὴ
στὴν χρυσὴ βίβλο, μέχρι
σήμερα. Ὁ Βιντσέζος Χρυσοβελώνης
παντρεύτηκε τὴν Ἐλεονώρα
Κυβετοῦ καὶ ἐγέννησε τὸν Κοσμᾶ
Χρυσοβελώνη. Ὁ Κοσμᾶς
Χρυσοβελώνης παντρεύτηκε …
κ.λπ., κ.λπ.
Ἡ ἱστορία τῆς οἰκογενείας
Χρυσοβελώνη εἶναι συνεχὴς χωρὶς
διακοπὴ ἀπὸ τὸν Βιντσέζο μέχρι
τὴν Μαρίνα τοῦ Καμμένου.
Ὁ Βιντσέζος Χρυσοβελώνης ὅμως
εἶναι νεκρός – πέθανε πρὶν ἀπὸ
400 χρόνια – τὸ ἴδιο καὶ
ὁ Κοσμᾶς.
Τὰ ἄτομα πεθαίνουν,
ἡ οἰκογένεια
ζεῖ. Ἀκόμα καὶ ἡ ἐπιστήμη μὲ τὴν
ἐξέταση τοῦ βιολογικοῦ
ὑλικοῦ – μπορεῖ
νὰ ἐπιβεβαιώσῃ αὐτὴν τὴν
συνέχεια.
Ἡ γλῶσσα τί εἶναι; Σὰν τὰ ἄτομα –
ἢ σὰν τὴν οἰκογένεια;
* * *
Ὁ τσαρλατάνος […] καὶ
ἄλλοι μὲ πρῶτο τὸν
Κριαρᾶ – ἀντιμετωπίζουν τὴν
γλῶσσα ὅπως τὴν
ἀντιμετωπίζουν – ἐπειδὴ δὲν
ἀντιλαμβάνονται ἀκριβῶς
τὴν ἔννοια τῆς
συνέχειας.
Οἱ συναναστροφὲς ποὺ εἶπες –
δὲν προϋποθέτουν οὔτε ἐξασφαλίζουν
συνέχεια. Οἱ γάμοι ὅμως ναί.
Εἶναι ἂς ποῦμε συναναστροφὲς μὲ σέξ –
ποὺ δίνουν ἀπογόνους.
Ὅταν ὁ Κριαρᾶς λέγει ὅτι ἡ ἀρχαία
ἑλληνικὴ εἶναι νεκρὴ γλῶσσα –
γιατὶ κανένας δὲν τὴν μιλάει σήμερα –
θεωρεῖ τὴν γλῶσσα
ἀτομικὸ ἀγκωνάρι. Μὲ ἀρχὴ, μέση καὶ
τέλος. Οὔτε ποὺ ἀντιλαμβάνεται
τοὺς ὅρους τῆς συνέχειας.
Καὶ φθάνουμε στὴν γελοιότητα – σὲ
αὐτὸν τὸν τόπο νὰ ἔχουμε
50 νεκρὲς γλῶσσες – σὰν τοὺς 50
νεκροὺς Χρυσοβελώνηδες.
Γιατί – κατὰ Κριαρᾶ, οὔτε τὰ ἀρχαῖα –
οὔτε τὰ ὁμηρικά, οὔτε τὰ
ἀλεξανδρινά, οὔτε τὰ βυζαντινὰ τὰ
μιλάει κανεὶς σήμερα.
Ὅπως ὅμως στὴν Μαρίνα ζεῖ ὁ Βιντσέζος –
ἔτσι στὴν δική μας τὰ ὁμηρικά –
καὶ οἱ ὑπόλοιπες.
Ἁπλὰ πράγματα – ἀρκεῖ νὰ ἔχῃς
στὸ νοῦ σου τὸ σέξ –
τὶς μαγικὲς ἑνώσεις τῶν
πραγμάτων –
τὴν ἐξέλιξι τῶν λέξεων –
καὶ τῶν ἀνθρώπων –
τὴν ἀδιάκοπη συνέχεια τῆς
ἑλληνικῆς.
* * *
Πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα καὶ οἱ ἴδιοι οἱ σύγχρονοι γλωσσώ
ἔχουν μεταφέρει ὅλη τὴν δαρβινικὴ
θεωρία τῆς ἐξελίξεως –
στὴν γλωσσολογία.
Τί σημαίνει ὅτι ἡ σύγχρονη ἑλληνικὴ
εἶναι ἰνδοευρωπαϊκὴ γλῶσσα;
Ἕνας ὅρος γενετικῆς συνέχειας – ὅπως
οἱ γάμοι τοῦ παραδείγματος.
Ἡ γλῶσσα φυσικὰ εἶναι
μιὰ οἰκογενειακὴ ἱστορία. Ἀνήκει –
βρίσκεται στὴν κορυφὴ – τῶν
πραγμάτων ποὺ παραδίδονται ἀπὸ
γενιὰ σὲ γενιά –
ὅπως ἡ θρησκευτικὴ πίστη –
ἡ παράδοση –
ἡ μουσική –
ἡ ζωγραφική –
τὰ πράγματα τοῦ πολιτισμοῦ –
ὅπως τὰ λέμε.
Δὲν εἶναι οὔτε τυχαῖες σχέσεις – οὔτε
ἐφήμερες συναναστροφές.
Kαὶ ἔγραφε ὁ Στέλιος Ράμφος πρὶν ἀπὸ τὴν προδοσία:
(Ἐπιλογὴ ἀπὸ κείμενα τῶν Ἀνδρέα Φαρμάκι καὶ Νίκου Βεντούρα)
σελίδες Πατριδογνωσίας
Φειδίας Μπουρλᾶς
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Τὸ παρὸν ἀναδημοσιεύθηκε στὸ Aussiedlerbetreuung und Behinderten – Fragen καὶ σχολίασε:
Glück, Auf, meine Heimat!