Σήμερα τὸ πρωὶ πέρασα ἀπὸ τὴν τράπεζα γιὰ νὰ κάνω μιὰ ἐρώτηση, καὶ μετὰ ἀπὸ ἐμένα μπῆκαν δύο γλυκύτατα κοριτσάκια, μὲ γιορτινὴ διάθεση καὶ μὲ ἕνα ὑπέροχο χαμόγελο, τά ὁποῖα ῥώτησαν τὸ κλασσικὸ «νὰ τὰ ποῦμε;», γιὰ νὰ εἰσπράξουν, πρὸς μεγάλη μου ἔκπληξι καὶ ἀπογοήτευσι, τὴν πλήρη ἀπάθεια καὶ ἀδιαφορία 40 κοπροσκύλων, ποὺ δὲν γύρισαν κἂν ἀπο τὴ θέσι τους γιὰ νὰ τὰ δοῦν, σὰν νὰ μὴν ὑπῆρχαν.
Μόνο ἐγὼ κι ἕνα παλληκάρι τὰ προτρέψαμε νὰ τὰ ποῦν, τοὺς δώσαμε ἕνα ποσὸ καὶ τοὺς εὐχηθήκαμε.

Ἔνοιωσα τόσο ἀηδιασμένος, γιατί οἱ περισσότεροι ἦταν μεγάλοι ἄνθρωποι, πιθανὸν μὲ παιδιὰ καὶ ἐγγόνια.
Ἀλλὰ αὐτὸ ἔχει μικρὴ σημασία. Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὅτι ἐγὼ ἐκεῖ μέσα ἀντίκρυσα τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Ἕνα μάτσο ἄχαρους ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἀποῤῤοφηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀκαλλιεργησιὰ καὶ τὸν μίζερο ἑαυτό τους. Ἀκόμα καὶ τὰ προβλήματά τους, σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωσι, δὲν εἶναι δικαιολογία γιὰ νὰ εἶναι τόσο ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι.
Κάποτε ζούσαμε μὲ λιγότερα, ὅμως εἴχαμε καλοσύνη, κρατούσαμε τὰ ἔθιμα καὶ κυρίως δὲν γυρίζαμε τὴν πλάτη στὰ παιδιά, ὅλα τὰ παιδιά.
Γιατί αὐτὰ δὲν φταῖν καὶ κυρίως γιατί αὐτὰ εἶναι ἡ αὐριανὴ κοινωνία, αὐτὰ ἔχουν ἀνάγκη γιὰ σωστὰ πρότυπα.

Πραγματικὰ ντροπή.
Πρὶν χάσουμε τίς οἰκονομίες μας, χάσαμε τὰ ἤθη μας.

Πᾶνος Χατζηστεργίου

φωτογραφία