Διαβάζω πὼς ἡ Ἑλλάδα, ἔχει 19.000 εὔρω κατὰ κεφαλὴν εἰσόδημα καὶ πὼς εἴμαστε μιὰ χαρά. Ὁμολογῶ πὼς τέτοιες ἀναρτήσεις μοῦ ἀπαγορεύουν οἱ γνώσεις μου νὰ τὶς παίρνω στὰ σοβαρά, διότι ἀφοροῦν σὲ μακροικονομικὲς δοξασίες. Ἀρχικὰ καὶ κύρια, ἡ στατιστικὴ εἶναι μιὰ ἐπιστήμη ἐξαπατήσεως καὶ ἐλέγχου πληθυσμῶν (ὅπως καὶ μακροοικονομία). Ἔστω ὅμως καὶ ἂν ἐπιχειρηθῇ νὰ ἀξιολογηθῇ μιὰ τέτοια στατιστική, τί ἀκριβῶς σημαίνει τό «κατά κεφαλήν εἰσόδημα»; Ὅταν κάποιος δὲν ἔχῃ καθόλου εἰσοδήματα, αὐτόματα μετατρέπεται σὲ ἔνα νούμερο, τὸ ὁποῖο ἡ «στατιστικὴ ἐπιστήμη»  βολεύει στὰ μοντέλα της, «ἀφαιρώντας» 19.000 εὔρω (ἀπὸ ἔναν κρατικοδίαιτο δημοσιογράφο π.χ. ποὺ κονομάει 500.000) ὥστε νὰ δημιουργήσῃ τὸν «μέσον ὅρον». Τὸ σφάλμα ποὺ κάνει καὶ ἡ στατιστικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ μακροοικονομία, εἶναι πὼς στὴν προσπάθειά τους νὰ  βολέψουν τὰ νούμερα, ξεχνοῦν πὼς μιλοῦν γιὰ ἀνθρώπους. Ἐπιπρόσθετα, καλὸ θὰ ἤταν νὰ μᾶς ἐνημερώσουν οἱ μηχανικοὶ ἐπιστήμονες οἰκονομολόγοι, ποιὸ εἶναι καὶ τὸ πσοσοστὸ φορολογήσεως καὶ κόστους ζωῆς. Αὐτὸ φυσικὰ εἶναι ἀδύνατο, διότι τὸ Ἑλληνικὸ κράτος δὲν φορολογεὶ εἰσοδήματα, ὥστε νὰ προκύψῃποσοστό. Φορολογεῖ ἀπρόσοδα στοιχεῖα (ΕΝΦΙΑ) ἐπὶ πλαστῶν ἀντικειμενικῶν ἀξιῶν, καθὼς καὶ ἀέρα πατέρα (τεκμαρτὴ διαβίωση) κατὰ τὸ δοκοῦν τοῦ νομοθέτου. Τρίχες κατσαρὲς λοιπὸν ὁ «μέσος ὅρος» εἰσοδημάτων.

Εὐθύμης Μαραμῆς

φωτογραφία