…τὸ πετροβολοῦν, ἔλεγε μία φίλη κάποτε. Καὶ τὸ ἔλεγε πολὺ συχνά, γιὰ πολλὰ ζητήματα.
Κάθε φορὰ ποὺ ἐνεπλέκετο σὲ κάτι …«διαφορετικό» τὸ ἐπανελάμβανε.
Τὸ κάτι …«διαφορετικό» ὅμως εἶχε νὰ κάνῃ πάντα με θέματα ἠθικῆς (ξεχασμένης), ἀρετῆς (ξεσκισμένης) καὶ δικαίου (τυφλωμένου).
Δῆλα δὴ μὲ ζητήματα γιὰ τὰ ὁποῖα πάντα ἰσχύουν δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά.
Συνήθως μάλιστα αὐτοὶ ποὺ ὑπομένουν τὰ δυσάρεστα αὐτῶν τῶν μέτρων καὶ τῶν σταθμῶν εἶναι οἱ μὴ ἔχοντες διλήμματα γιὰ τὸ τὶ εἶναι ἠθική, δίκαιον καὶ ἀρετή.

Κι ἀπὸ τότε, σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ποὺ μεσολάβησαν, τὸ βλέπω καὶ το ξαναβλέπω. Τὸ ζῶ ὁπουδήποτε καὶ μὲ κάθε εὐκαιρία.
Ὅπως τὸ ζοῦμε ὅλοι μας.
Ἀφῆστε δὲ ποὺ μάθαμε σὲ αὐτὸ τὸ αἰσχρό: «πάντα ἔτσι ἦσαν… Δὲν ἀλλάζουν τὰ πράγματα!»

Τὸ πρόβλημά μας, ὡς κοινωνίες, ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν …«τύφλωσιν» τῆς δικαιοσύνης, ποὺ λειτουργεῖ βάσει νομομαγειρεμάτων καὶ ἐπιτρέπει στὸν ὁποιονδήποτε κακοποιὸ νὰ δρᾷ ἐλευθέρως, μὰ καὶ παραλλήλως στὸν ὁποιονδήποτε  συνειδητοποιημένον ΜΗ κακοποιό, νὰ διώκεται.
Κι αὐτὸ εἶναι ἕνα κατεστημένον.
Ἐπικρατεῖ πλέον, σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερα τμήματα τῆς κοινωνίας μας, ἡ ἀντίληψις πὼς ἐτοῦτο ΔΕΝ ἀλλάζει καὶ πὼς ἔτσι θὰ πορευθοῦμε γιὰ πάντα.
(Ἄλλως τὲ κι ὁ παπποῦς Ἡράκλειτος* κάτι τέτοιο -περίπου- μᾶς ἔλεγε πρὸ ὁλίγων χιλιάδων ἐτῶν.)
Μὰ ἐφ΄ ὅσον ΔΕΝ ἀλλάζει κάτι, τότε ΔΕΝ ὑπάρχει καὶ λόγος γιὰ νὰ παλέψουμε, ἄρα καλλίτερα νὰ περιμένουμε σιωπηλοὶ ΚΑΙ τὸν βιολογικό μας θάνατον. Διότι αὐτὸ τὸ ἀνήθικον «ΔΕΝ ἀλλάζει» εἶναι καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς δικῆς μας μαλθακότητος.
Γιατί λοιπόν νά ἀλλάξῃ κάτι σήμερα ἐφ΄ ὅσον ἔως σήμερα ὅλα παραμένουν ἴδια καί χειρότερα;

Πρῶτα πρῶτα διότι ΠΡΕΠΕΙ κι ὀφείλουμε νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε ἡττομαθεῖς.
Αὐτὸ καὶ μόνον εἶναι ἡ πρώτη μεγάλη ἀλλαγὴ ποὺ ὀφείλουμε νὰ σκεφθοῦμε καὶ νὰ ἀποφασίσουμε.
Οἱ «δράκοι», μὲ τοὺς ὁποίους καλούμεθα νὰ παλέψουμε, εἶναι ἐν τελῶς …χάρτινοι!
Καὶ ἡ ἡττοπάθεια, ὅταν ἀρχίζῃ νὰ ἐξατμίζεται, τότε τὸ ὅραμα ἀποκτᾶ σάρκα καὶ ὀστά. Δὲν εἶναι ὑπόθεσις μὰ βεβαιότης.
Ἀφὴστε δὲ ποὺ γιὰ νὰ νοούμεθα ἐλεύθεροι ὀφείλουμε νὰ πολεμήσουμε καὶ νὰ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ τὴν ἐλευθερία μας.
Δὲν ὑπάρχουν, γιὰ τοὺς ἐλευθέρους Ἀνθρώπους, κατὰ συνθήκην ἐλευθερίες.
Ἤ εἶσαι ἐλεύθερος ἤ δὲν εἶσαι. Τὰ ἡμίμετρα εἶναι γιὰ τοὺς χαζοὺς καὶ γιὰ τοὺς τελειωμένους.

Ἄλλος λόγος, ἀκόμη πιὸ σημαντικὸς εἶναι τὸ ὅ,τι εἶναι πλέον Ἀνάγκη, καὶ  συνεπῶς, ΠΡΕΠΕΙ νὰ ἀλλάξῃ ἐτούτη ἡ κατάστασις.
Καὶ τὸ «πρέπει» αὐτὸ δὲν ἐμπεριέχει ἠθικιστικοὺς κανόνες ἀλλὰ μίαν ἀνάγκη γιὰ ἐλευθερία, ποὺ διαρκῶς μεγαλώνει καὶ καταντᾶ κόμπος στὸν λαιμό μας…
Πρέπει νὰ ἀλλάξῃ διότι αὐτὸ ποὺ συμβαίνει καταπατᾶ, καταστρατηγεῖ καὶ ἀλλοιώνει ἀκόμη καὶ τοὺς νόμους τῆς Φύσεως.
Αὐτὸ ἀπὸ μόνον του εἶναι ἔγκλημα κατὰ ὅλου τοῦ Σύμπαντος κόσμου, διότι συνίσταται Ὕβρις. Κι ἐπεὶ δὴ ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ μηνύματα, γιὰ τὸν περιορισμὸ τῆς Ὕβρεως, ἔχουν ἀπὸ καιρὸ ἐμφανισθεῖ, καὶ δυναμώνουν, καιρὸς εἶναι νὰ τὰ λάβουμε σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν μας. Ὅποιος ἀποδέχεται τὴν Ὕβριν, δῆλα δὴ τὴν Ὑπερβολήν, σὰν κάτι φυσικό, ἤ εἶναι ἠλίθιος ἤ ἐντεταλμένος ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ΥΠΕΡόπτης καὶ τελικῶς μία αἰτία δημιουργίας της. Ἄρα καὶ περιττός!

Τὸ σημαντικότερον ὅμως ὅλων, γιὰ αὐτὴν τὴν ἀνατροπή, ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν …ἡμερομηνία λήξεως ἐτούτης τῆς «στροφῆς» τῆς ἱστορίας. Ὅταν κάτι φθάνῃ στὸ τέλος του εἶναι ἐμφανές. Μπορεῖ νὰ τὸ δῇ εὔκολα κάποιος παρατηρητικὸς θεατής.
Τὰ σημάδια εἶναι πολλὰ καὶ διαρκῶς πιὸ ἔντονα, γιὰ νὰ μᾶς ἀφήσουν ἀδιαφόρους.
Καταῤῥέει τὸ ὁ,τιδήποτε, ἐντὸς κι ἐκτὸς τῆς χώρας. Ἡ κατάῤῥευσις ὅμως δηλώνει ἀποσύνθεσιν. Καὶ ἡ ἀποσύνθεσις ἀποδεικνύει τὸν θάνατον, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως θὰ φέρη στὴν συνέχεια μίαν γέννησιν.
(Εἶναι μήπως «τυχαῖον» πού ὅλοι μας διαρκῶς χρησιμοποιοῦμε τίς λέξεις: «ἀποσύνθεσις», «βρῶμα», «διάλυσις»;)
Ἡ γέννησις ἐπεται τοῦ θανάτου, ἐφ΄ ὅσον οἱ «κύκλοι» (σπεῖρες) εἶναι ἀέναοι.
Πρέπει νὰ πεθάνῃ τὸ παλαιὸν ὅμως γιὰ νὰ γεννηθῇ τὸ καινούργιο.
Ἄρα πρέπει νὰ βιώσουμε αὐτὸν τὸν «θάνατο» καὶ πρέπει νὰ βάλουμε «πλάτη» γιὰ νὰ γεννηθῆ τὸ νέον.

Ὁ κόσμος αὐτός, ὁ δικός μας, ὁ καθημερινός, τοῦ κόπου καὶ τοῦ μόχθου, δὲν περιλαμβάνει ὅμως κάτι ἀπὸ …τάσεις ἀλλαγῆς. Οἱ ἀλλαγὲς ξεβολεύουν κι αὐτὸ τὸ κόστος δὲν εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀποφασίσουν νὰ τὸ ἀναλάβουν.

Ὅσο ὅμως μεγαλώνει ἡ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωσις, αὐξάνεται καὶ ἡ ἠθικὴ ἐξαθλίωσις, ἀλλὰ καὶ ἡ πνευματική.
Μὰ ὅσο αὐτὴ ἡ θολούρα διαδίδεται, τόσο πιὸ δύσκολη γίνεται ἡ ἐμφάνισις διλημμάτων αὐτῆς τῆς λογικῆς ποὺ προανέφερα. Ἄρα ἡ πορεία πρὸς τὴν ἀρετή, πρὸς τὴν διεκδίκησιν τοῦ δικαίου καὶ πρὸς τὴν ἐπανάκτησιν τῆς ἠθικῆς εἶναι κάτι ποὺ ἐπίσης θολώνει τὴν ἀντίληψιν τῶν περισσοτέρων καὶ τοὺς κάνει νὰ παραιτοῦνται γρήγορα. Αὐτὰ ΔΕΝ εἶναι γιὰ αὐτούς. Εἶναι γιὰ τοὺς …ἄλλους. Μὰ οἱ ἄλλοι θέλουν νὰ ταράξουν τὴν ὁποίαν ἰσοῤῥοπία τους. Ἄρα εἶναι οἱ …«ἐχθροί»!

Ἡ Ἀνάγκη ὑπάρχει. Ἡ ἀναγνώρισίς της ὅμως καὶ τελικῶς ἡ ἀπαιτουμένη ἀλλαγὴ ἀποφασίζεται ἀπὸ ὁλίγους.
Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ὁλίγους ἀποφασίζεται, πραγματοποιεῖται ἀπὸ ἐλαχίστους, ἐπιφέρει πολλοὺς κλυδωνισμοὺς στοὺς πολλοὺς μὴ μετέχοντες, ὑποχρεώνει σὲ τοποθέτησιν τοὺς ἔως πρὸ τινὸς ἐπίσης πολλοὺς παρατηρητές καὶ καταπονεῖ ὅλους.
Ἄρα τὸ κατεστημένον, αὐτὸ δῆλα δὴ τὸ τμῆμα τῶν κοινωνιῶν μας ποὺ ἀποδέχεται, καὶ ἐν μέρει, γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω, συμφωνεῖ  μὲ τὴν ἀκινησία καὶ τὴν ἀγκύλωσιν στὰ «σίγουρα» καὶ στὰ «γνώριμα», εἶναι τὸ μεγαλύτερον καὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀσκεῖ ἀφόρητες πιέσεις πρὸς ὅλες τὶς μὴ συμορφούμενες τάσεις, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αὐξάνονται ἐπίσης οἱ κλυδωνισμοί.. Ἐμπρὸς σὲ αὐτὸ τὸ τμῆμα οἱ ὅποιες τάσεις ἀλλαγῆς φαντάζουν ὡς ἀνατρεπτικὲς καὶ τελικῶς καταστροφικές.
Κι ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸ ΔΕΝ γίνεται νὰ σταματήσῃ αὐτὴ ἡ δύναμις ποὺ πλέον ἐνεργοποιεῖ, κινητοποιεῖ καὶ ὠθεῖ ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα αὐτοὺς ποὺ ἀλλάζουν καὶ προχωροῦν ἐμπρός.

Ὅταν φθάνῃ ἡ «κατάλληλος στιγμή» τῆς ἀλλαγῆς δὲν ὑπάρχει κάποια ἱκανὴ δύναμις γιὰ νὰ τῆς ἀνακόψῃ τὴν ὁρμή.
Οἱ πιέσεις αὐξάνονται, οἱ ἀκρότητες μεγαλώνουν καὶ οἱ ῥήξεις ὁριστικοποιοῦνται.
Ἡ γενικὴ εἰκόνα αὐτῶν τῶν κοινωνιῶν εἶναι τῆς ἀποσυνθέσεως.
Ἡ πραγματικότης ὅμως εἶναι πὼς ταὐτοχρόνως ἐνυπάρχουν σὲ αὐτὲς τὶς κοινωνίες καὶ ἡ ἀποσύνθεσις ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπανασύνθεσις.
Κι ὅταν κάποιος βλέπῃ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐπανασυνθέσεως τότε εἶναι ποὺ γίνεται ἀποφασιστικότερος, ὁρμητικότερος καὶ τελικῶς ἀκράτητος
Τὸ παλαιὸ τὸν τραβᾶ πίσω κι αὐτὸς ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν κοινῶς ἀποδεκτὸν «μέσον ὅρον». Ἐλάχιστοι ἀντιλαμβάνονται πὼς ἀκόμη καὶ οἱ «μέσοι ὅροι» μετατοπίζονται πρὸς ἄλλα σημεῖα ἰσοῤῥοπίας.

Θυμίζει λίγο τὸν μῦθο τοῦ Πλάτωνος, ἀλλὰ σὲ πιὸ εὑρὺ ἐπίπεδον.
Πάντως συμβαίνει. Συνέβαινε καὶ θὰ συμβαίνη κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἀνάγκη τῆς ἀλλαγῆς** ὠθεῖ τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα πρὸς τὴν ἀναγέννησιν, μὰ ἐλάχιστοι τὸ ἀντιλαμβάνονται.
Αὐτοὶ ποὺ τὸ ἀντιλαμβάνονται ἀδυνατοῦν νὰ τραβήξουν καὶ τοὺς ὑπολοίπους, διότι ἡ ὁποία κίνησις πρὸς ὁποιοδήποτε ἄλλο ἐπίπεδον, εἶναι αὐστηρῶς προσωπικὴ ἐπιλογή.
Ἡ θραύσις τῶν δεσμῶν συμβαίνει.
Ἡ ῥήξις εἶναι δεδομένη.
Τὸ «μπροστάρικο δένδρο» ξεκολλᾶ ἀπὸ τὸ «δᾶσος»…
Τὸ ὑπόλοιπον «δᾶσος» …καταστρέφεται.

Φιλονόη

*Κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.

**Καμμία σχέσις μὲ τὴν «ἀλλαγή» τοῦ Ἀνδρέα. Αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ δὲν καταστρέφει, ἀναδομεῖ.

φωτογραφία