Διαρκῶς.
Ἀκόμη κι ἐὰν δὲν ἔχω τὴν διάθεσιν… Ἤ τὰ κουράγια…
Ἤ τὴν ὑπομονή.
Ἀκόμη κι ἐὰν ἡ κατήφεια μὲ πλημμυρίζει… Ἤ ἡ ἀπογοήτευσις… Ἤ ὁ φόβος.

Τὸ μόνον ποὺ μπορῶ νὰ κάνῳ, σὰν ἄνθρωπος, ἐὰν θέλῳ νὰ λέγομαι ἄνθρωπος, εἶναι καθημερινῶς νὰ πασχίζῳ γιὰ τὸ καλλίτερο. Κι ὅταν λέμε τὸ καλλίτερο, δὲν ἐννοοῦμε μόνον τὸ ἀτομικό μας, δικό μας καλό.
Τὸ νὰ μπορῷ νὰ παραμένῳ ἔντιμος ἄνθρωπος, μὲ αὐστηρὴ προσήλωσιν στὴν γενικοτέρα βελτίωσιν τῶν συνθηκῶν, ποὺ θὰ συμπαρασύρουν πολλούς, εἶναι τὸ σημαντικό.
Ἑστιάζοντας μόνον σὲ ἐμέναν καταντῶ ἰδιώτης.
Ἑστιάζοντας στοὺς πολλοὺς μετατρέπομαι σὲ ἐνεργὸ κύτταρο ἑνὸς μεγάλου ὀργανισμοῦ, ποὺ θέλοντας καὶ μή, συντελῶ στὸ νὰ ἐπιταχυνθοῦν οἱ διαδικασίες, ποὺ ἀφοροῦν στὴν συνολική μας ἀλλαγή. Ὄχι στὴν περιστασιακή, στὴν ΟΛΙΚΗ!

Φιλονόη

φωτογραφία