Ὅταν ὁ Εὑρυβιάδης εἰρωνεύθηκε τὸν Θεμιστοκλῆ πὼς εἶχε χάση τὴν Πατρίδα του, ἐφ΄ ὅσον ὁ Ξέρξης εἶχε καταλάβη τὴν Ἀθῆνα, ὁ Θεμιστοκλῆς ἔδειξε τὰ κατάμεστα, ἀπὸ Ἀθηναίους πλοῖα, καὶ ἐδήλωσε πὼς αὐτοὶ εἶναι ἡ Πατρίς του.

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ὅταν δὲν ἔχῃς γῆ, νὰ ἀκουμπᾷς ἐπάνω της, νὰ τὴν πονᾷς, νὰ τὴν καλλιεργῇς, νὰ τὴν ποτίζῃς μὲ τὸν ἱδρώτα σου, τότε ποιά Πατρίδα νά ἀγαπήσῃς;
Γιά ποιόν τόπο νά παλέψῃς;
Ποιό ὄνειρο νά ἀναζητήσῃς;

Ναί, τόπο αὐτὸν τὸν καιρὸ δὲν ἔχουμε νὰ σταθοῦμε. Τὸ ξέρουμε.
Κι ἐπίσης ξέρουμε πὼς μᾶς βουλιάζουν τὰ καράβια, γιὰ νὰ μᾶς πνίξουν…
Δὲν τοὺς φθάνει ποὺ μᾶς παίρνουν τὴν Πατρίδα, θέλουν νὰ ἐξαφανίσουν καὶ τοὺς ἀνθρώπους.
Ἔ καί;
Πρώτη φορά εἶναι πού μᾶς ζώνουν τά φίδια; Πρώτη φορά πέφτουμε στά δύσκολα;
Ἤ μήπως πρώτη φορά τά βάζουμε μέ τούς πολλούς;

Δὲν εἴμαστε ὅμως λίγοι, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὴν Πατρίδα τους.
Εἴμαστε πολλοὶ καὶ καθημερινῶς δυναμώνουμε, αὐξανόμεθα καὶ ὡριμάζουμε.
Μὰ ἀπὸ τὴν μία μεριὰ οἱ κάθε λογῆς δοσίλογοι καὶ πατριδοκάπηλοι, ποὺ προσπάθησαν νὰ μᾶς κρατήσουν ὑπὸ ἔλεγχον, κι ἀπὸ τὴν ἄλλην, νὰ μᾶς κρατήσουν διασπασμένους.
Καὶ τώρα ποὺ ἀρχίζουν αὐτοὶ νὰ ξεγυμνώνονται, ἀρχίζουμε κι ἐμεῖς νὰ συνειδητοποιοῦμε πόσο βαρειά, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, εἶναι ἡ προδοσία.
Μὰ δὲν ἔφθασε τὸ τέλος. Τὸ τέλος θὰ τὸ ὁρίσουμε ἐμεῖς!!!

Δὲν ἔχω λόγια νὰ πῷ πολλά… Δὲν ἔχει νόημα.
Νόημα ἔχει μόνον νὰ μαζέψουμε δυνάμεις, νὰ σφίξουμε τὰ δόντια καὶ νὰ ἐξακολουθήσουμε τὸν ἀγῶνα.
Ἡ νίκη εἶναι δική μας, θὰ ἔλθη, ἀλλὰ θέλει πολλοὺς ἀγῶνες, αἷμα, ἐπιμονή, ὑπομονή, μεθοδικότητα καὶ ὄραμα.
Κι ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, κι αὐξάνονται οἱ «ἐκλογικὲς ἀναμετρήσεις» σὲ ἀριθμό, καὶ τὰ κοράκια τσιμπολογοῦν ἀπὸ τὴν σάρκα καὶ τὸ αἷμα μας, τόσο περισσότερο πρέπει νὰ σφίγγουμε τὰ δόντια, νὰ κυττᾶμε μέσα μας μὲ στοργή, νὰ ἐντοπίζουμε τὸ ὄνειρο, νὰ τὸ ἀγκαλιάζουμε, νὰ τὸ χαϊδεύουμε, νὰ τὸ ζωντανεύουμε καὶ νὰ ξεκινᾶμε πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Καὶ πάλι, καὶ πάλι, καὶ πάλι…
Καὶ ὅσες φορὲς θὰ χρεισθῆ θὰ τὸ ἐπαναλάβουμε, διότι ΔΕΝ ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή!!!
Οἱ γέφυρες πίσω μας γκρεμίστηκαν, κι ἄς μὴν τὸ ἔχουμε ἀκόμη πάρει ἀπόφασιν.

Κᾶνε κουράγιο Πατρίδα μου…
Κᾶνε κουράγιο. Αὐτὴ ἡ σκλαβιὰ εἶναι ἡ χειρότερη ποὺ μᾶς βρῆκε, μὰ καὶ ἡ τελική.
Κᾶνε κουράγιο. Θὰ περάση κι αὐτό.
Θὰ καταφέρουμε νὰ κτίσουμε μίαν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, γιὰ νὰ τὴν χαροῦν τὰ παιδιά μας καὶ τὰ ἐγγόνια μας.
Μὰ δὲν θὰ γίνη σὲ μίαν στιγμή. Θέλει κόπο, χρόνο, πόνο.
Θὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὰ δύσκολα ἀτσαλωμένοι καὶ δυνατοί.
Τὰ σκουπίδια θὰ καταλήξουν ἐκεῖ ποὺ τοὺς πρέπει, ὅσα πολλὰ κι ἐὰν εἶναι.
Κι ὁ τόπος θὰ καθαρθῆ ὅπως τοῦ πρέπει, κι ὄχι ὅπως μᾶς ἔχουν πείσει πὼς τοῦ πρέπει

Κᾶνε κουράγιο Ἑλλάδα μου.
Κᾶνε κουράγιο.
Σὲ αὐτὸν τὸν τόπο δὲν θὰ βασιλεύουν γιὰ πολὺ ἀκόμη «ἡγέτες» προδότες.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ὅ,τι κάναμε μία φορά, μποροῦμε νὰ τὸ ξανακάνουμε ἀμέτρητες φορές. Ἐὰν μία φορὰ φτιάξαμε πολιτισμούς, τότε μποροῦμε καὶ νὰ τοὺς ξαναφτιάξουμε. Ἔχουμε στόχο, ὄραμα, δρόμο. Μὰ γιὰ νὰ δοῦμε τὸ πέρας τῆς διαδρομῆς ὅλοι, καὶ νὰ δεσμευθοῦμε νὰ τὴν περπατήσουμε, χρειάζεται λίγος χρόνος. Στὸ χέρι μας εἶναι.

φωτογραφία