Τό ἔχουμε;
Ἤ μήπως τό χάσαμε;

Μία φωνούλα μέσα μας, διαρκῶς, μᾶς ὑποδεικνύει τὸ ποῦ πρέπει νὰ κατευθυνθοῦμε, ἀνᾲ πάσᾳ στιγμῇ, ἀλλὰ σὲ ἐλάχιστες περιπτώσεις ἀποφασίζουμε νὰ τῆς δόσουμε σημασία, νὰ τὴν ἀκούσουμε καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὶς ὅποιες προτροπές της.
Αὐτὴ ἠ φωνούλα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι …γνωρίζει, ἐκφράζει καὶ τὴν φυσικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἐπιβίωσιν.
Καὶ πάντα, μὰ πάντα, αὐτὸ τὸ ἔνστικτον τῆς ἐπιβιώσεως, εἶναι ἰσχυρότερον ἀπὸ πολλὲς ἄλλες φωνές, ποὺ μποροῦν νὰ γεννηθοῦν μέσα στὴν νόησίν μας.

Ὅταν δίδουμε σημασία σὲ αὐτὴν τὴν φωνή, τῆς ἐπιβιώσεως,  αὐτὲς τὶς ἐλάχιστες φορές ποὺ ἀποφασίζουμε νὰ τὸ κάνουμε, εἶναι ἀποδεδειγμένον πὼς μᾶς ὁδηγεῖ πάντα ἀπὸ ἀσφαλεῖς δρόμους, σὲ καταστάσεις πολὺ καλλίτερες ἀπὸ αὐτὲς ποὺ βιώνουμε σήμερα. Καὶ εἶναι ἐπίσης ἀποδεδειγμένον πὼς κάθε φορὰ ποὺ δὲν τὴν ἀκοῦμε αὐτὴν τὴν φωνούλα, οἱ μπελάδες καὶ τὰ προβλήματα, ποὺ μᾶς προκύπτουν, εἶναι πολὺ μεγαλύτερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ φοβόμασταν.

Ἡ φωνούλα εἶναι πάντα μέσα μας, ὑπαρκτή, ζωντανή, σωτήρια…
Τὸ ἔνστικτον τῆς ἐπιβιώσεως πιὸ ἀναγκαῖον ἀπὸ τὸ βόλεμα…
Ἀντέχουμε λοιπόν ἐπί τέλους νά τῆς δώσουμε χῶρο καί ἀξία αυτῆς τῆς φωνῆς; Νά τῆς δώσουμε σημασία καί νά τήν ἀναδείξουμε σέ πρῶτο καί κυριότερον σύμβουλόν μας;
Ἤ θά ἀφαιθοῦμε στήν ῥοή, ἀκόμη κι ἐάν αὐτή ἡ ῥοή μᾶς ὁδηγεῖ στόν ἀφανισμό;

Φιλονόη

φωτογραφία