Αυτή η επιφανειακότητα που πηγαίνει χέρι-χέρι με τη σοβαροφάνεια… και συμβαδίζει με την ηλιθιότητα, την ανειλικρίνεια την υστεροβουλία και την κακία, μου προκαλεί πάντα έκπληξη αλλά όχι γιατί υπάρχει (και σε μεγάλες δόσεις) αλλά γιατί μπαίνει μέσα σε ορισμένα άτομα που δεν το περιμένω και τους κυριεύει… μετατρέποντάς τους από ανθρωπάκια (που στην αλήθεια είναι) σε υπανθρώπους!

Το να σκέφτεται και να εκφράζεται κάποιος με επιφανειακότητα δεν είναι απλά θέμα επιπολαιότητας αλλά θέμα θεωρήσεως και ως τέτοιο είναι θέμα «ουσίας» που χαρακτηρίζει την σκέψη αυτού του ατόμου και τον ορίζει ως ανθρωπάκι… Τα ανθρωπάκια όμως αν μη τι άλλο έχουν το «σθένος» να πουν την επιφανειακή βλακεία τους μπροστά σου και έτσι τουλάχιστον πρέπει να τους αναγνωριστεί η ειλικρίνεια (της χυδαιότητας).

Η ανειλικρίνεια και η κακοβουλία του να εκφράζει κάποιος την επιφανειακή βλακεία του όχι μπροστά στο άτομο που έχει ως αντικείμενο αλλά σε τρίτους με ιλαρή διάθεση χωρίς να γνωρίζει τα δεδομένα, αλλά παρουσιάζοντας την βλακεία του ως γεγονός, δηλώνει βαθειά ψυχοπαθολογία.

Σε αυτούς λοιπόν που το σχολιάζουν, το γεγονός είναι ότι αυτή την περίοδο δεν κουρεύομαι και δεν θα κουρευτώ μέχρι τα μαλλιά μου να αποκτήσουν το κατάλληλο μήκος για να μπορέσω να τα χαρίσω, ώστε να γίνουν περούκα για κάποιο παιδάκι που έχασε τα δικά του από την χημειοθεραπεία.

Δὲν εἶναι ἁπλᾶ …«τρίχες»!!!

Θα μπορούσα να πέσω στο δικό τους επίπεδο και να τους ονομάσω (υπάρχουν πάντα καλοθελητές που βοηθούν ώστε τα σχόλια τελικά να φτάσουν στον αποδέκτη τους) ή να σχολιάσω και εγώ με την σειρά μου την δική τους κόμη (ή την έλλειψη αυτής).

Αλλά δεν θέλω και δεν έχω την διάθεση να ασχοληθώ με τρίχες (ούτε με γραβάτες και στιλιστικές προτάσεις) παρά μόνο με την ουσία που πηγάζει από την θεώρηση μου και διακατέχει τον λόγο και τις πράξεις μου.

Αυτοί που δεν έχουν ούτε άξια θεώρηση, ούτε ουσιαστικό λόγο (και ούτε αρκετά μαλλιά), ας συνεχίσουν να κάνουν αυτό που μόνο ξέρουν και το μόνο που μάλλον μπορούν: Να σχολιάζουν ανούσια ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν κάτι (και όχι με αποδέκτη το εαυτό τους).

Στην «ιεραρχία» των ανθρώπων, κατά εμέ, «πρώτοι» είναι αυτοί που πράττουν για το καλό των άλλων και «τελευταίοι» αυτοί που «κουτσομπολεύουν». Και οι «τελευταίοι» όμως έχουν μια χρησιμότητα: Να υπενθυμίζουν (ως παραδείγματα παρακμής και προς αποφυγή) στους «πρώτους» ότι ό,τι κάνουν αξίζει τον κόπο όσο πόνο και να τους προκαλεί η προσπάθεια.

Καλή μας ημέρα!

Ἀθανάσιος Μπουκάλης