«Κι ὅσα σημειώνω τὰ σημειώνω γιατὶ δὲν ὑποφέρνω νὰ βλέπῳ τὸ ἄδικο νὰ πνίγῃ τὸ δίκιο. Κι ἀφοῦ ὁ Θεὸς θέλησε νὰ κάμῃ νεκρανάσταση στὴν Πατρίδα μου, νὰ τὴ λευτερώσῃ ἀπὸ τὴν τυραγνία τῶν Τούρκων, ἀξίωσε κι ἐμένα νὰ δουλέψω κατὰ δύναμη, λιγότερον ἀπὸ τὸν χερότερο πατριώτη μου Ἕλληνα.

Γράφουν σοφοὶ ἄντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι, καὶ ξένοι διαβασμένοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἕνα πράμα μόνο μὲ παρακίνησε κι ἐμένα νὰ γράψῳ: ὅτι τούτη τὴν πατρίδα τὴν ἔχομεν ὅλοι μαζί, καὶ σοφοὶ κι ἀμαθεῖς, καὶ πλούσιοι καὶ φτωχοί, καὶ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοί, καὶ οἱ πλέον μικρότεροι ἄνθρωποι. Ὅσοι ἀγωνιστήκαμεν, ἀναλόγως ὁ καθεῖς, ἔχομεν νὰ ζήσομεν ἐδῶ.

Τὸ λοιπὸν δουλέψαμεν ὅλοι μαζί, νὰ τὴ φυλᾶμε κι ὅλοι μαζί, καὶ νὰ μὴ λέγῃ οὕτε ὁ δυνατὸς «ἐγώ», οὕτε ὁ ἀδύνατος. Ξέρετε πότε νὰ λέγῃ ὁ καθεῑς «ἐγώ»; ὅταν ἀγωνισθεῖ μόνος του καὶ φκιάσει ἢ χαλάσει, νὰ λέγῃ «ἐγώ»• ὅταν ὅμως ἀγωνίζονται πολλοὶ καὶ φκιάνουν, τότε νὰ λένε «ἐμεῖς». Εἲμαστε στὸ «ἐμεῖς» κι ὄχι στὸ «ἐγώ». Καὶ στὸ ἐξῆς νὰ μάθομε γνώση, ἂν θέλομε νὰ φκιάσομε χωριὸ νὰ ζήσομε ὅλοι μαζί…

Ἔγραψα γυμνὴ τὴν ἀλήθεια, νὰ ἰδοῦνε ὅλοι οἱ Ἕλληνες νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πατρίδα τους, γιὰ τὴ θρησκεία τους• νὰ ἰδοῦνε καὶ τὰ παιδιά μου καὶ νὰ λένε: «Ἔχομε ἀγῶνες πατρικούς, ἔχομε θυσίες – ἂν εἶναι ἀγῶνες καὶ θυσίες»…
(ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, Β’ 463)