Τότε δὲν αἰσθάνομαι καὶ τμῆμα κάποιου σώματος ἤ κάποιου ὀργανισμοῦ…
Μὰ ἐὰν δὲν αἰσθάνομαι τμῆμα ἑνὸς ὀργανισμοῦ, τότε εἶμαι κάτι ἀπεκομμένο καὶ ἄνευ ταὐτότητος.
Κατ’  ἐπέκτασιν δὲν ἀνήκω κάπου… Συνεπῶς συντόμως τὸ εἶδος μου θὰ σβήση…

Μὰ ἐὰν αἰσθάνομαι τμῆμα συνόλου, αὐτὸ θὰ πρέπη νὰ ἐκφράζεται διαρκῶς καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.
Ἀκόμη κι ἐὰν θεωρῷ πὼς ὅλο τὸ ὑπόλοιπο σῶμα, τοῦ ὁποίου εἶμαι τμῆμα, καὶ κατ’  ἐπέκτασιν τὰ ὑπόλοιπα κύτταρα, ἀσθενοῦν, ὀφείλω νὰ λειτουργῷ πάντα ὡς κύτταρον ὑπόδειγμα. Ὀφείλω δῆλα δὴ διαρκῶς νὰ μάχομαι μὲ τὰ ἀσθενῆ κύτταρα, πρὸ κειμένου νὰ τὰ ἀπομακρύνῳ ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ νὰ παραμείνῃ τὸ σῶμα ὑγιές, μὰ προτίστως ὀφείλω νὰ μάχομαι πρὸ κειμένου νὰ διατηρῷ τὴν δική μου ὑγεία πάντα σὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα.
Διότι ὁ πραγματικὸς ἀγὼν εἶναι διαρκής, καθημερινὸς καὶ ἰσόβιος, πρὸ κειμένου νὰ ὑπερισχύσῃ τὸ  ὑγειὲς τοῦ ἀσθενοῦς, ἀλλὰ καὶ νὰ διατηρήσουμε τὴν καθημερινή μας ὑγεία σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα.

Καὶ εἶναι ἡ ἀρχὴ γιὰ τὴν μεγάλη ἄνοδο τὸ νὰ ἀρχίσῳ νὰ αἰσθάνομαι ὡς κύτταρον ἑνὸς ὀργανισμοῦ. 
Εἶναι ἡ βάσις ἐκείνη ποὺ τελικῶς θὰ μετατρέψη τὸν ἄνθρωπο σὲ Ἄνθρωπο.
Διότι μόνον ἐὰν συνειδητοποιήσῳ πὼς εἶμαι τὸ κύτταρο τοῦ μεγάλου ὀργανισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος, θὰ μπορέσω νὰ κατανοήσῳ πὼς τὸ κύτταρον κουβαλᾶ μέσα του ὅλην ἐκείνην τὴν πληροφορία ποὺ χρειάζεται, πρὸ κειμένου ὅλος ὁ ὀργανισμὸς νὰ παραμένῃ ὑγιής. Ἐὰν τὸ κύτταρον ἀσθενήσῃ, ὁ ὀργανισμὸς ἀσθενεῖ, διότι τὸ κύτταρον μεταδίδει τὴν ἀσθένειά του σὲ ἄλλα κύτταρα. Ἐὰν τὸ κύτταρον εἶναι ὑγιὲς ὀφείλει νὰ προστατεύῃ αὐτὴν τὴν ὑγεία του καὶ νὰ τὴν περιφρουρῇ, μεταδίδοντας τὴν πληροφορία στὰ γειτονικά του κύτταρα διαρκῶς.

Ἐὰν λοιπὸν ἐγὼ θέλῳ νὰ συζητῷ γιὰ ὑγιῆ κοινωνία, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα ὀφείλω νὰ ἀποφασίσῳ τὸ ἐὰν θὰ λειτουργῷ ὡς κάποιος ποὺ θὰ προστατεύη τὴν γενικοτέρα ὑγεία αὐτῆς τῆς κοινωνίας, ἤ ὡς κάποιος ποὺ θὰ τὴν καταστρέφη.
Κι αὐτὴ ἡ ἀπόφασις εἶναι ποὺ μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ τὴν ἱστορία ὅλης αὐτῆς τῆς κοινωνίας.

Φιλονόη

φωτογραφία