Ἡ μόνη βαρειὰ βιομηχανία ποὺ διαθέτουμε, μὲ τεράστιες δυνατότητες ἀναπτύξεως εἶναι ὁ τουρισμός μας.
Οὐδέποτε ἤμασταν βιομηχανικὴ χώρα καὶ φυσικὰ δὲν θὰ γίνουμε τώρα.

Ὅλη μας σχεδὸν ἡ παραγωγὴ μπορεῖ νὰ ὑποστηρίζῃ τὸν τουρισμό.
Τουρισμὸ παραθεριστικό, θρησκευτικό, συνεδριακό, ἐνάλιο, ἰαματικό, χειμερινό, θεραπευτικό, ὀρειβατικό, μορφωτικό, ἀναῤῤιχητικό, ἀγροτουρισμό, ἀνασκαφικό, νεανικό, τρίτης ἡλικίας κ.ο.κ..

Τὰ 20 ἑκατομμύρια ἐπισκεπτῶν ποὺ καυχόμεθα ὅτι ἐπετύχαμε φαντάζουν ἀστεία ἐμπρὸς σὲ αὐτὰ ποὺ μποροῦμε. Ἐὰν θέλουμε φυσικά.
Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι «δὲν θὰ γίνουμε τὰ γκαρσόνια τῆς Εὐρώπης» ἀντικρούεται μὲ αὐτὸ πού, ὁ κάθε ἕνας προσφέρει, αὐτὸ ποὺ παράγει κι ἔχει δυνατότητα.
Σὲ μίαν χώρα ποὺ εἶναι ἕνα ἀπέραντο μουσεῖο, μὲ μοναδικὰ γεωγραφικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ μὲ σπάνιες καὶ πρωτόγνωρες φυσικὲς καλλονὲς εἶναι λυπηρὸ ἡ πλειοψηφία τοῦ ἐνεργοῦ πληθυσμοῦ νὰ προσβλέπῃ σὲ δημοσιοϋπαλληλίκια καὶ ἡ κάθε κυβέρνησις νὰ μὴ προχωρᾷ θαῤῤαλέα κι ἀποφασιστικὰ στὴν ἐκμετάλλευσι τοῦ σημαντικοτέρου ἴσως, περιουσιακοῦ μας στοιχείου.

Ἀθανασάκης Ἀπόστολος

φωτογραφία