Δεν συμπάσχω με την «συντριβή της κοινωνίας» για το άτυχο παλληκάρι.
Γενικώς, δεν συμπάσχω με τίποτα που συντρίβει την κοινωνία (για 24 ώρες, άντε για 48) των χαζοχαρούμενων κοινωνικών δικτύων.

Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ.

Σε ένα θάνατο, οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να θρηνούν, να καταριούνται και να κατηγορούν δικαίους και αδίκους, είναι οι γονείς, πολύ λίγοι συγγενείς και λιγότεροι φίλοι. Όλοι οι υπόλοιποι με τα δακρύβρεχτα κείμενά τους («Βαγγέλη μου την γαλήνη που έψαχνες, έπρεπε να την βρεις στην ζωή». «Συγκλονίστηκε όλη η Ελλάδα» με την «σοφή» συμβουλή στον… νεκρό) που αρχίζουν ή τελειώνουν με κατηγορητήρια και αναλύσεις για το ποιος έφταιξε, κολυμπούν μεταξύ υπερβολής, υποκρισίας και ενός ξεχειλωμένου συναισθήματος που λειτουργεί ως διέξοδος. Κάπως έτσι όπως το λέει και το τραγούδι της Αλεξίου: «Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε».

Είναι άλλο πράγμα ο ευαίσθητος άνθρωπος και άλλο η συναισθηματική ακράτεια (ενίοτε ο τελευταίος δύναται να είναι και αναίσθητος) που εκδηλώνεται με ένταση για να στρέψει την προσοχή… επάνω της.

Τούτων λεχθέντων, συμπάσχω μόνο με τους χαροκαμένους γονείς (και τα αδέλφια του).
Μόνο ο δικός τους θρήνος με αγγίζει και με λυγίζει.
Κανενός άλλου το αυτοαναφορικό «μοιρολόι».

Ἀλικᾶκος Δημήτρης

φωτογραφία