Νὰ πῷ ὅτι δέν ἄκουσα τὸ θόρυβο…
Τὸ κλάμα …
Τὸ οὐρλιακτό…
Τὸ «σκάσιμο» τῆς κατάρας…

Νὰ π« ὅτι δὲν ἔβλεπα τὶς λευκὲς νύκτες…
Τὴν ἐξαθλίωση…
Τὴν ζητιανιά…
Τὴν εὐτέλεια τῶν πάντων…

Νὰ πῷ ὅτι δὲν γεύθηκα τὴν καμένη σάρκα μου…
Τὸ μουχλιασμένο φαΐ μου…

Νὰ πῷ ὅτι δεν ἤξερα… δὲ ῥώτησα… δεν ἔμαθα…
Νὰ πῷ ὅτι δὲν λάθεψα…
Ὅτι δὲν παρέδωσα τὰ «κλειδιά» ἑνὸς ἄπαρτου κάστρου…
Μιᾶς μεγάλης αὐτοκρατορίας…
Ὅτι δὲ παρέδωσά τὶς γραφές μου …
Τὰ ὅσια… τὰ ἱερά μου…

Νά πῷ τί;…
Νά πῷ γιά τούς δύο ἑαυτούς μέσα μου;…
Τό καλό καί τό κακό;
Τόν περήφανο καί τόν ταπεινωμένο;
Τόν πολιτισμένο καί τόν βάρβαρο;
Τόν Ἕλληνα καί τὸ κέρινο ὁμοίωμά του;

Τί νά πῷ;…
Καί γιά ποιά Πατρίδα νά μιλήσῳ…
Γιά αὐτήν πού ἀγάπησα καί προστάτεψα;…
Ἤ…
Γιά αὐτή πού παγίδεψα καί τελικά μέ τίς ἐπιλογές μου παρέδωσα;…
Γιά τήν μπόχα πού ἀναδύει τό σάπιο κορμί μου ἀπ’ ὅταν γεννήθηκε;…
Γιά τά σκυλιά πού ἀλυχτοῦν τίς νύκτες … καί μέ ξεσκίζουν στό φῶς τῆς ἡμέρας;…

Γιά τί πρᾶγμα νά μιλήσῳ …
Καί πῶς τό δικαιοῦμαι αὐτό;…
Καί σέ ποιά γλῶσσα πού οὔτε ἑγώ μὲ καταλαβαίνω πιά…

Βάρυναν καὶ οἱ λέξεις… ἀσήκωτες ὅση καὶ ἡ ντροπή μου…
Γιατὶ ἔγινα χαριτωμένος στὴν ἀρχή… ἁρπαχτικό μετὰ… ἔνοχος ἀργότερα…
Γιατὶ ἔγινα φθηνὸ προϊὸν καταναλώσεως τῶν βαρβάρων…
Ἄλλοτε ὑπερβατικός, ἄλλοτε ἐκσυγχρονιστής, ἄλλοτε Ἐφιάλτης…

Καὶ τώρα δὲν ἔχω τίποτα νὰ πῷ…
Μόνο κάθομαι σὰν Πέρσης κατακτητὴς σὲ ἕναν χάρτινο θρόνο στὸ ὅρος Αἰγάλεω κι ἀτενίζω τὴν συντριβή μου…
Καὶ γύρω μου… κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ἐθνικιστές, λαθρόβιοι, νὰ τραβοῦν κι ἀπὸ ἔνα κόμματι μου σὰν λάφυρο μιᾶς τραγικῆς ναυμαχίας…

Κι ἐγώ …τί νά πῷ; …
Φοβισμένος καὶ ἔκπληκτος γιὰ τὸ πόσο ἀξίζει ἡ σάπια λεία τοῦ σώματός μου…
Καὶ σκέφτομαι εὐτυχῶς ποὺ δὲν ζοῦν οἱ ἀρχαῖοι ποιητὲς νὰ μὲ ἀποθανατίσουν …
Νά κάνουν τὴν ἀνωνυμία μου παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν!…
Καὶ δεν ἔχω κάτι ἄλλο…
Παρὰ μόνον τὸ οὐρλιακτό μου…
Τὸ οὐρλιακτὸ ἑνὸς γέρικου, μοναχικοῦ λύκου…

Καφετζόπουλος Χάρης

φωτογραφία