Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ χρειάζονται τὰ δανεικά, γιὰ νὰ συντηρήσουν τὸ φαῦλο πελατειακὸ σύστημα. Τὴν μόνη μορφὴ πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς ὀργανώσεως ποὺ ἀντιλαμβάνονται ὡς δυνατὴ καὶ σκόπιμο. Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ θεωροῦν ὅτι τὰ δανεικὰ εἶναι εἰσόδημα.

Οἱ προηγούμενοι προσπαθοῦσαν, μέχρι τώρα, νὰ ἀποσπάσουν τὰ δανεικὰ αὐτὰ ἐξαπατῶντας ἐλεεινῶς τοὺς δανειστές. Οἱ τωρινοὶ ἐπιχειροῦν νὰ τὸ κάνουν μὲ ἄκομψο κι ἐπιθετικὸ τσαμπουκά. Θεωροῦμε ὅτι οἱ πρῶτοι εἶχαν ἐπιτύχει, ἐνᾦ οἱ δεύτεροι ἀποτυγχάνουν. Καὶ ἀποδίδουμε τὴν ἀποτυχία στὸν τρόπο καὶ τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιῶνται.

Αὐτὸ ὅμως εἶναι λάθος.
Τὰ δανεικὰ δὲν δίδονται πιά, ὄχι ἐπειδὴ ζητῶνται μὲ λάθος τρόπο, ἀλλὰ ἐπειδὴ θὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ λάθος σκοπό. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ποὺ προέκυψε ἐξ αἴφνης ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἀλλαγὴ ποὺ ἐπῆλθε στὴν χώρα. Ἦταν πάντα ἔτσι. Ἃς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι τὰ ποσὰ ποὺ διεκδικῶνται σήμερα θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν ἐκταμιευθεῖ πολλοὺς μῆνες πρὶν καὶ μὲ ὑπσχημένες προϋποθέσεις, τὶς ὁποίες ὄφειλε νὰ ἐκπληρώσῃ ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ περασμένου καλοκαιριοῦ  ἡ τότε κυβέρνησις. Καὶ ἡ ἀπροθυμία γιὰ τὴν ἐκπλήρωσί των ἦταν αὐτὴ ποὺ ᾡδήγησε τὴν χώρα σὲ πρόωρες ἐκλογές, ποὺ ἔγιναν γιὰ νὰ κρυφθῇ τὸ ἀδιέξοδον κάτω ἀπὸ τὸν προσωρινὸ προεκλογικὸ θόρυβο.
Δὲν ἔχουμε, κατὰ συνέπεια, νὰ κάνουμε μὲ ἕνα καινούργιο πρόβλημα, ποὺ ἐδημιουργήθη ἀπὸ τὸν ΣΥΡΙΖΑ, ἀλλὰ μὲ τὴν νομοτελειακὴ κατάληξι μίας θνησιγενοῦς καταστάσεως, ποὺ ἔχει ἀπὸ καιρὸ ἐγγίξει τὰ ὅριά της.

Ἐὰν σήμερα γίνῃ ἕνα θαῦμα καὶ ἐπιστρέψουν οἱ «ῥεαλιστές», δῆθεν εὐρωπαϊστές, στὴν ἐξουσία, τὸ ἀποτέλεσμα τῶν δικῶν των «διαπραγματεύσεων» θὰ εἶναι τὸ ἴδιο, μὲ ἄλλην βεβαίως αἰσθητική. Ἀλλά, ἂς μὴ μᾶς ἀποπροσανατολίζῃ αὐτό. Τὰ χρήματα δὲν θὰ δοθοῦν ἐπειδὴ οἱ χρηματοδότες γνωρίζουν ὅτι, γιὰ ἄλλην μίαν φορά, ὅποιος κι ἐὰν εἶναι ὁ διαχειριστής των, θὰ σπαταληθοῦν μὲ ἀντί-παραγωγικὸ τρόπο, ποὺ θὰ εἶναι χρήσιμος μόνον σὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ τὰ μοιράζουν.

Καί, ὅπως δὲν ὑποκύπτουν στὸν τσαμπουκὰ τῶν νεοφωτίστων, δὲν πρόκειται νὰ ὑποκύψουν οὔτε στὴν τόσο γοητευτική, στὸ ἐσωτερικό, ῥητορικὴ δεινότητα τοῦ Βενιζέλου, οὔτε στὸν ἀνδρίκιο, παντελονᾶτο λόγο τοῦ Σαμαρᾶ. Ἔχουν χορτάσει ἀπὸ αὐτὰ καὶ ξέρουν πολὺ καλὰ πιὰ τί σημαίνει ἡ συναλλαγὴ μὲ τὸ ἑλληνικὸ πολιτικὸ σύστημα.

Γιὰ ἄλλην μίαν φορὰ λοιπὸν ἡ συζήτησις γίνεται γιὰ ἄλλο πρᾶγμα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἀπασχολῇ. Στὴν οὐσία συζητᾶμε γιὰ τὸ ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ ἀποσπάσῃ πιὸ εὔκολα τοὺς πόρους, γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ μπορέσουμε νὰ συντηρήσουμε τὸ ἐγχώριον τέλμα, μέχρι βεβαίως τὸ ἐπόμενον ἐπεισόδιον, ποὺ δὲν θὰ ἀργήση. Τὸ ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ πραγματικὰ τὴν χώρα δὲν προβληματίζει κάποιον.

Ἕρμιππος Ἑμιππίου

εἰκόνα