Μὲ ἁπλᾶ πράγματα… Πράξεις πού, λόγῳ ῥουτίνας, δὲν παρατηροῦμε ἤ ξεχάσαμε.
Ἕνα χαμόγελο… Μία ἀγκαλιά… Ἕνα τρυφερὸ χάδι…
Μία καλὴ κουβέντα… Μία ζεστὴ ματιά… Λίγο περισσότερο ἐνδιαφέρον…

Οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων διαρκῶς δυσκολεύουν… Κι ὅσο δυσκολεύουν αὐτὲς οἱ σχέσεις, τόσο ἐμεῖς ἀρχίζουμε νὰ ἀποδομοῦμε μέσα μας τὴν ἔννοια ἄνθρωπος… Κι ἄλλο τόσο κλεινόμεθα στοὺς ἑαυτούς μας καὶ ξεχνᾶμε νὰ ἐπικοινωνήσουμε…
Κακῶς ὄμως…
Διότι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα σύνολον ἀπὸ σωστὲς κι ἀπὸ λάθος ἐπιλογές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κρίνουμε μόνον ὑποκειμενικῶς γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἄλλως τὲ οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, ὑπὸ διαφορετικὲς συνθῆκες, ἔχουν καὶ διαφορετικὲς συμπεριφορές.
Κι ὁπωσδήποτε οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐπιλέξαμε νὰ ἔχουμε στὴν ζωή μας εἶναι κι αὐτοὶ μὲ τοὺς ὁποίους μποροῦμε νὰ μοιραστοῦμε πολλά. Πάρα πολλά…

Οἱ δικές μας σχέσεις  ὀφείλουμε στὸν ἑαυτόν μας νὰ εἶναι οὐσιαστικές. Πραγματικές.
Νὰ διατηροῦμε τὴν ταὐτότητά μας καὶ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς ἄλλους ἐπίσης νὰ διατηροῦν τὴν δική τους ταὐτότητα.
Κι ὅλα αὐτὰ μὲ σεβασμό, μὲ ἀγάπη, μὲ κατανόησιν…
Ἀλλὰ ὄχι γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα*, παρὰ μόνον γιὰ αὐτοὺς ποὺ πραγματικὰ θέλουμε στὴν ζωή μας…
Ὅλοι οἱ ἄλλοι, ποὺ δὲν …«ἐπελέγησαν», μποροῦν νὰ διατηροῦν μίαν ἄλλην θέσιν, πιὸ ἀπόμακρη, δίχως συναισθήματα ἀρνητικά, ἀπὸ πλευρᾶς μας…

Κι αὐτούς, μὲ τοὺς ὁποίους ἐπιλέξαμε νὰ εἴμαστε συνταξειδιῶτες, τοὺς ξέρουμε…
Καιρὸς ὅμως εἶναι νὰ ξαναδοῦμε ὅλες αὐτὲς τὶς σχέσεις μας μὲ ἄλλην ματιά…
Ἐκείνη τὴν πρώτη, ποὺ ξεχάσαμε… Κι ἄς ἔχουν περάσει πολλὰ πολλὰ χρόνια ἀπὸ τότε…

Φιλονόη

*Σεβασμὸ φυσικὰ ὀφείλουμε νὰ ἐκφράζουμε γιὰ τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες. Ἁπλῶς οἱ …«δικοί μας ἄνθρωποι» ἀξίζουν, ἐκτὸς ἀπὸ σεβασμό, καὶ τῆς προσοχῆς μας.

φωτογραφία