REQUIEM

Τὴν γνώρισα λίγο· τὴν ἀγάπησα πολύ. Κι εἶχα τὴν χαρὰ πρὸ 20ετίας, ὅταν ἤμουν ἐπίσημος ὁμιλητὴς στὸ Μεσολόγγι, νὰ τῆς προσφέρῳ τήν τεράστια ἀνθοδέσμη ποὺ μοῦ προσέφεραν, λέγοντας λατινιστί: “Flores in flore” (=Τὰ ἄνθη στὰ ἄνθη).

Ἡ Ἀκακία, γόνος παλαιᾶς Μεσολογγίτικης οἰκογενείας, εἶχε ὅλη τὴν πνευματικὴ ἀρχοντιὰ τῆς θαλασσογέννητης πατρίδας της. Παρά τὴν βαρειὰ ἀναπηρεία της ὑπῆρξε, ὡς καθηγήτρια Γαλλικῶν, γιὰ τοὺς μαθητὲς καὶ τὶς μαθήτριές της φάρος πνευματικός, μιὰ ἑστία εὐαισθησίας.
Ὡς συγγραφέας μὲ τὰ πεζογραφήματά της ἀνανέωσε τὴν μεγάλη πεζογραφικὴ παράδοση τοῦ Μεσολογγίου. Κάθε βιβλίο μᾶς ἔφερνε ἕνα ρίγος καινούργιο. Εἶχα τὴν χαρὰ νὰ παρουσιάσῳ στὸν «Οἰκονομικὸ Ταχυδρόμο» μερικὰ ἀπὸ αὐτά. Ἀλλ’ ἡ πιὸ μεγάλη μου χαρά ἦταν μιὰ ὁμιλία ποὺ ἔκανα γιὰ τὴν Ἀκακία κάποτε στὸ Αἰτωλικό.
Γιὰ πρώτη φορὰ ξεχάστηκα. Δὲν ἦταν ὁμιλία· ἦταν ὑμνολογία γιὰ μιὰ ψυχὴ ποὺ ἦταν ὁ καλλίτερος ἀνθώνας τῆς μεσολογγίτικης γῆς. Μακαρίζω τὴν γῆ ποὺ θ’ ἀγκαλιάση τὸ βασανισμένο της κορμί.

Στοὺς οἰκείους της τὰ πιὸ βαθειὰ αἰσθήματα λύπης γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ οἰκογενειακοῦ τους μαργαρίτη.

Σαράντος Καργάκος