Κι ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς εἶναι ποὺ κάποιος τὰ παρατᾶ…
Μὰ ἡ διαφορὰ τοῦ πρωταθλητοῦ ἀπὸ τὸν ἀθλητὴ εἶναι σὲ δύο σημεῖα:
1ον. στὸν λίγο περισσότερο χρόνο, ποὺ ἀφιερώνει ὁ πρωταθλητὴς στὴν προσπάθεια καὶ
2ον. στὴν πίστη του στὸ …ἀνέφικτο.

Ἐὰν δὲν πιστέψουμε στὸ …παράλογο, δὲν θὰ καταφέρουμε κάτι σπουδαῖο καὶ θὰ παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὴν γενικοτέρα δυσθυμία.
Ἐὰν παραιτηθοῦμε τώρα, διότι οἱ δυσκολίες μᾶς ξεπέρασαν, δὲν θὰ μάθουμε ποτὲ τὸ ἐὰν στὸ ἐπόμενον δευτερόλεπτο ἴσως νὰ ἄλλαζαν ὅλα ὑπέρ μας.
Ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ σηκώσουμε τὰ χέρια ψηλά, ἀργότερα, πού οἱ δυσκολίες θά εἶναι στό μεταίχμιο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου τί θά κάνουμε;

Ἡ ζωὴ δὲν χαρίζεται.
Κερδίζεται.

Φιλονόη

Υ.Γ. Κι ἕνα χαμόγελο ἄς τὸ κρατᾶμε πάντα γιὰ …ἐμᾶς!!! Τὸ δυνατότερον φάρμακο γιὰ τὶς δυσκολίες!!!

φωτογραφία