Σὲ περίπτωσιν ποὺ δὲν πεθάνω…

Σὲ περίπτωσιν ποὺ δὲν πεθάνω...Μία ἐκπληκτικὴ δουλειὰ τοῦ φίλου μας Κωνσταντίνου Καπουργᾶ, ποὺ στοχεύει στὸ νὰ καταδείξῃ τὸ πόσο ἀλληλένδετος εἶναι, αὐτὴν τὴν στιγμή, ἡ Μοίρα ὅλων τῶν Εὑρωπαίων. (Κι ὄχι μόνον!!!)
Μὲ πολλὴ εὐαισθησία, τὴν γνωστὴ εὐαισθησία ποὺ διακρίνει τὸν φίλο μας, ἀποτυπώνονται σκέψεις, ὄνειρα, λογικοὶ συνειρμοὶ ποὺ θὰ ἔκανε κάθε σκεπτόμενος ἄνθρωπος…
Κάθε ἄνθρωπος ποὺ βιάζεται γιὰ νὰ βγῇ ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ τοῦ ὅρισε ἡ Φύσις του…

Ἀλλά ποιός ἀνθρωπος;
Αὐτός πού ἀκόμη αἰσθάνεται κάτι ἀπό τήν ἀναγκαιότητα τῆς Φύσεως καί τῶν νόμων της ἤ ὁ ἀπελπισμένος πού πασκίζει νά ἐπιβιώσῃ;

Δύσκολες οἱ ἀπαντήσεις…
Ὁ φόβος μᾶς ἀκινητοποιεῖ.. Μᾶς σκοτίζει τὶς σκέψεις…
Μᾶς μετατρέπει σὲ πειθήνια ὄντα ποὺ παύουν νὰ ἀντιλαμβάνονται…

Κρατῶ μίαν φράσιν, μὲ τὴν ὁποία κλείνει ἡ μικροταινία: «ἐγὼ θέλω καὶ μπορῶ νὰ συνεισφέρῳ… Ἐσύ;»
Γιατί τήν κρατῶ;
Διότι συνειδητοποιῶ, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, πὼς τελικῶς μποροῦμε κι ἀντέχουμε ὅλα τὰ κτυπήματα.
Καὶ μποροῦμε μέσα ἀπὸ τὰ κτυπήματα νὰ κυττᾶμε καὶ γύρω μας, γιὰ νὰ συμπονοῦμε, νὰ κατανοοῦμε, νὰ μοιραζόμεθα…
Πόσοι ἄλλοι ὅμως;

Φιλονόη

 

Leave a Reply