Προχθές βρέθηκα και πάλι στα υγρολείβαδα της Λίμνης της Καστοριάς, κρυμμένος στην φυλάκτρα μου και παρατηρούσα δύο Τουρλίδες (Numenius arquata) οι οποίες σταμάτησαν για λίγο στην Λίμνη, μέχρι να ξαναβρούν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν το ταξίδι προς τον βορρά στην Βόρεια ακτή της Γερμανίας, όπου φωλιάζουν πάρα πολλές.

Έκει ανακάλυψα ιδίοις όμμασι την ορθότητα της παροιμίας «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος» και για να είμαι ακριβής όσα φέρνει το δευτερόλεπτο. 

Μέσα σε λιγότερο απο 5 δεύτερα ένας Γερακαετός (Hieraaetus pennatus), επίσης περαστικός από την λίμνη, χύμηξε με μεγάλη ορμή στην μία απο τις δύο Τουρλίδες και την ακινητοποίησε με τα νύχια του.

Το σπαρακτικό σφύριγμα της δύσμοιρης Τουρλίδας και τα σφυρίγματα απελπισίας της δεύτερης που παρατηρούσε το γεγονός, πάγωσαν όλη την πεδιάδα. Εκείνην την στιγμή με κυρίευσε θυμός και το μόνο που ήθελα ήταν να πεταχτώ από την κρυψώνα μου να διώξω τον γερακαετό και να σώσω την δύσμοιρη Τουρλίδα. Κρατήθηκα όμως έπνιξα τον θυμό μου και έμεινα απλός παρατηρητής. Οι νόμοι τις φύσεως είναι πολλές φορές σκληροί, αλλά αυτοί είναι και πρέπει να τους δεχθούμε.
Δεν επιτρέπετε να παρεμβαίνουμε έστω και αν φαινομενικά είναι για καλό.
Με το σώμα της δύσμοιρης Τουρλίδας τρέφεται ο Γερακαετός, που και αυτός με την σειρά του θα γεννήσει νέους Γερακαετούς.
Και ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται.

Καπουργάς Κώστας