Δεν έχει σωτηρία αυτή η χώρα. Και δεν έχει σωτηρία όχι γιατί υπάρχει Κωνσταντοπούλου, και πιο παλιά Κουλούρης και Γιακουμάτος και Ψωμιάδης και Ντινόπουλος και Τέρενς Κουίκ, και τόσοι άλλοι. Δεν έχει γιατί βρισκόμαστε σε σύγχυση. Κοινώς δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Ή μάλλον, ξέρουμε τι θέλουμε: θέλουμε να βγαίνουν στην φόρα τα σκουπίδια των ΑΛΛΩΝ, όχι τα δικά μας.
Χρόνια φωνάζει ο… λαός: «αποκαλύψτε τους, ξεμπροστιάστε τους!» Ποιους; Τους άλλους!
Πάντα οι «άλλοι» είναι το πρόβλημα.

Μια κοπέλα έκανε μια επώνυμη καταγγελία για ένα σημαίνων πολιτικό πρόσωπο. Την καταγγελία επιβεβαίωσε και η φίλη της που ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Και επιπλέον, ένας εργαζόμενος (άσχετος με τις δύο κοπέλες) που ήταν παρών στο συμβάν και έγινε δέκτης της «κακής συμπεριφοράς» του πολιτικού προσώπου.

Οι ακραίες αντιδράσεις του κοινού μοιρασμένες. Οι φανατικοί της αντίπερα όχθης το δέχθηκ

αν αμέσως, άλλοι με υβριστικά και άλλοι με κακόγουστα σχόλια. Οι άλλοι φανατικοί, οι υπέρμαχοι της «ηθικής ηγεμονίας της Αριστεράς», έσπευσαν, σε χρόνο ντε τε, να το αποκηρύξουν ως στημένο και ψεύτικο (η δε καταγγέλλουσα, μια απλή πολίτης, υπέστη από αυτούς κανονική διαπόμπευση). Αναμενόμενα όλα.

Και μια τρίτη κατηγορία πολιτών, έβαλε το χέρι κάτω από το πηγούνι και αναρωτήθηκε: βρε μπας και έχουν βάση όλα αυτά; Δεν γίνεται να τρελάθηκαν τρεις άνθρωποι πασχαλιάτικα λέγοντας ακριβώς τα ΙΔΙΑ πράγματα για μια πολιτικό που… ένα θέμα με την συμπεριφορά της το έχει. Πρέπει να διερευνηθούν περαιτέρω οι μαρτυρίες-καταγγελίες. Και βέβαια, να ακούσουμε και την άλλη πλευρά. Αν ισχύει, μπορεί να μην είναι ποινικό το θέμα, αλλά δύναται να έχει ηθική διάσταση, και μάλιστα μεγάλη.

Δεν έχει σωτηρία αυτή η χώρα. Δεν έχει για ένα λόγο: γιατί αυτή η τρίτη κατηγορία πολιτών είναι μειοψηφία. Τα λόγια της πλειοψηφίας για «διαφάνεια» και «όλα στο φως» είναι κούφια. Τα δικά μας σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί. Των άλλων, στα μανταλάκια. Είναι, αλλιώς, η νοοτροπία του χωριού απέναντι στο έγκλημα του αιμομίκτη. Κρύψτε το, κουκουλώστε το, να μην μας δουν και μας ακούσουν και γίνουμε σεργούνι. Στο άλλο χωριό γίνονται τα εγκλήματα. Στο δικό μας πάμε με το θεό. Στο άλλο με τον διάολο.

Ἀλικᾶκος Δημήτρης
___________
Υστερόγραφο: αυτή η κοπέλα, Valia Panagiotidou, είναι κοντά στο να μπλέξει πολύ άσχημα (ήδη έχει μπλέξει). Γιατί μοιράστηκε, με την ελαφρότητα και το αυθόρμητο της γραφής των κοινωνικών δικτύων, αυτά που είδε και άκουσε. Μιλώντας μαζί της, προσπάθησα να την βοηθήσω μετατρέποντας την αρχική (ασαφή και φορτισμένη) ανάρτησή της σε ψύχραιμη μαρτυρία (τόπος, χρόνος, γεγονός). Για να την προστατέψω (πρωτίστως-και δεν ήμουν ο μόνος) καταστώντας την, κατ’ αρχήν, αξιόπιστη μάρτυρα (νομίζω τα καταφέραμε). Γιατί στην Ελλάδα (και στις μπανανίες), στην χειρότερη περίπτωση, ο καταγγέλλων πολίτης γίνεται πολύ εύκολα καταγγελλόμενος. Τρέχει και δεν φτάνει. Στην καλλἰτερη, πέφτει σιωπή ή χλεύη και απαξίωση.

Όχι, δεν μας αξίζει. Τουλάχιστον σε αυτή την τρίτη κατηγορία πολιτών, που θέλει να μαθαίνει την αλήθεια και δεν φοβάται να μιλήσει ανοικτά για την ασχήμια γύρω μας (απ’ όπου κι αν προέρχεται), δεν αξίζει.

Μην φοβάστε. Μιλήστε. Η σιωπή επιστρέφει ως σύμπλεγμα κατωτερότητας και αρρώστια. Η καλλίτερη ψυχοθεραπεία, απέναντι στην απειλή της κάθε είδους εξουσία, είναι η υπεύθυνη και επώνυμη καταγγελία. Έστω κι αν έχει κόστος.

φωτογραφία