Να την ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Την Ελληνίδα που φορά το μαύρο μαντήλι για να πενθεί τις χαρές που δεν έζησε και αυτές που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Να κουβαλά το ταψί με το ξεροψημένο από τον φούρνο ψωμί στο κεφάλι, ισορροπώντας τα τσακισμένα πόδια της στο καλντερίμι, κρατώντας το μέτωπο ψηλά σαν Καρυάτιδα, που ακόμα και γερασμένη είναι εκεί για να κρατά την μετόπη της αξιοπρέπειας.
Να τον ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Να χώνει το τσαπί τόσο βαθειά στην γη, σκοτώνοντας το χώμα για να σπείρει με τα χέρια του ζωή. Να τον δω να σταματά και να ξαποσταίνει κοιτώντας τον ήλιο που κονταροκτυπιόταν από τα γεννοφάσκια του για το ποιος θα αντέξει πιο πολύ μέχρι να πέσει το σκοτάδι.
Να τα ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Τα παιδιά να παίζουν μπάλα στις αλάνες με τα λιτά παντελονάκια τους και ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι. Να ματώνουν τα γόνατά τους και να σηκώνονται χωρίς δάκρυα σαν γεννημένοι πολεμιστές έτοιμα για τις μάχες που θα έρχονταν.
Να τους ξαναδώ ήθελα. Τους πικραμένους αυτής της χώρας. Να κάθονται στις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες ενός καφενείου κάπου στα σύνορα και να κυττούν μέσα από τα βρώμικα τζάμια την Ελλάδα να τους αποχαιρετά, όπως έκανε κάθε ημέρα, κάθε εποχή, κάθε χρόνο κι αυτοί να είναι εκεί να την κυττούν μόνο για να την βλέπουν να φεύγει.
Να τις ξαναδώ ήθελα. Τις κοπέλλες να απλώνουν τις μπουγάδες στον ήλιο με τα ιδρωμένα φορέματά τους και να κυττούν στον δρόμο για το ταίρι που θα γυρίσει από το μεροκάματο. Να έχουν στην κατσαρόλα φακές και το κρεμμύδι έτοιμο στο πιάτο και σαν βασίλισσες των γκρεμισμένων ελπίδων να σφίγγουν το χέρι του οικοδόμου που κάθεται σκεπτικός στο κουτσό από ένα πόδι τραπέζι.
Να το ξαναδώ ήθελα. Εκείνο το πρωινό που οι καμπάνες κτυπούσαν και τα παλληκάρια είχαν στα χέρια τους κορίτσια με σημαίες να ανεμίζουν. Τότε που όλοι ήταν φτωχοί, ακρωτηριασμένοι, προδομένοι, τσακισμένοι και ελλιπείς αλλά με την σιγουριά ότι εκείνη τουλάχιστον την στιγμή ήταν ελεύθεροι.
Να σε ξαναδώ ήθελα. Να ανεβαίνεις στα βουνά αρματωμένος γνωρίζοντας ότι ίσως να ήταν η τελευταία σου ανάβαση και να το χαίρεσαι. Να είσαι ευτυχής που ζούσες για να πεθάνεις για μένα. Για σένα. Για όλα αυτά που ήθελα να ξαναδώ.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ … ΦΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ .
Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ, Η ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΑ ΣΤΑ ΚΑΚΟΤΡΑΧΑΛΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ, ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑ, ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ Μ´ΑΤΣΑΛΕΝΙΑ ΘΕΛΗΣΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΦΑΝΤΑΡΟ, ΕΙΠΕ, ´ΤΟ ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ´ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΕ ΤΗ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΤΗΣ .
ΑΛΛΟΙΜΟΝΟΝ ΟΜΩΣ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ … ΑΝΑΞΙΟΙ, Λ Α Μ Ο Γ Ι Α, ΕΜΑΘΑΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΕ … ΔΑΝΕΙΚΑ (ΚΙ … ΑΓΥΡΙΣΤΑ) ΚΑΙ ΚΑΝΑΝΕ ΤΗ … ΖΗΤΙΑΝΙΑ … ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ . ΑΙΣΧΟΣ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ . ΟΙ ΔΕ ΤΩΡΙΝΟΙ …
ΓΥΜΝΟΛΑΙΜΗΔΕΣ ΨΑΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑ … ΕΥΣΗΜΑ .
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ … ΠΟΝΑΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ .
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ … ΩΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ ΘΕΛΗΣΕ ΜΕ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΑ … ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ .
Dr A
Θὰ τὴν βροῦμε τὴν Ἑλλάδα μας…