Ἕνας κόσμος ἀπὸ τὴν ἀρχή…

Ἕνας κόσμος ἀπὸ τὴν ἀρχή...Αὐτὸς ποὺ κτίζουμε μέσα μας κάθε στιγμή.
Ἕνας κόσμος δικός μας, ἀπολύτως δικός μας, ποὺ σπανίως, ἔως καθόλου, μοιραζόμεθα μὲ ἄλλους.
Ἕνας κόσμος ἄλλοτε πραγματικὸς κι ἄλλοτε φανταστικός.
Συνδυασμὸς τῶν «θέλω» μας, τῶν «πρέπει» μας καὶ τῶν συμβάσεών μας.
Ἕνας κόσμος ποὺ ὅμως ὀφείλουμε, σὲ ἐμᾶς κυρίως, μὰ καὶ στοὺς γύρω μας, νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἐξωτερικεύουμε καὶ νὰ μοιραζόμεθα.
Ἕνας κόσμος ποὺ πρέπει νὰ βασισθοῦμε ἐπάνω του γιὰ νὰ μᾶς γνωρίσουμε καὶ γιὰ νὰ μᾶς γνωρίσουν οἱ γύρω μας.
Ἕνας κόσμος ποὺ κρύβει μέσα του τὴν …«μαγιά» γιὰ αὐτὸ ποὺ μᾶς πρέπει νὰ κτίσουμε…
Κι αὐτὸ ποὺ καλούμεθα νὰ κτίσουμε δὲν ἔχουμε κάποιο παράδειγμα, γιὰ νὰ βασισθοῦμε ἐπάνω του, καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε σὰν πρότυπο. Πρέπει ὅλα νὰ τὰ φτιάξουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ μόνοι μας.

Μποροῦμε μήπως νά συνειδητοποιήσουμε πώς οἱ ὑπάρχουσες εἰκόνες αὐτοῦ τοῦ κόσμου μας, τοῦ δικοῦ μας κόσμου, εἶναι ἕνας ἀπό τούς πυλῶνες αὐτοῦ πού ὀφείλουμε νά δομήσουμε; Μήπως ὅλες αὐτές οἱ εἰκόνες εἶναι ἁπλῶς τά μηνύματα αὐτοῦ πού πρέπει νά κάνουμε σάν ἄτομα; Αὐτοῦ ποὺ οὔτε κἄν, στὰ πιὸ τρελλά μας ὄνειρα, θά μπορούσαμε νά διανοηθοῦμε ὡς πιθανότητα νά πραγματοποιηθῇ κάποτε; 

Οὐσιαστικῶς ὅλοι μας γνωρίζουμε πὼς μέσα μας, ἄλλοτε δειλὰ κι ἄλλοτε πιὸ θαῤῥαλέα, ἀκούγονται πολλὲς φωνὲς ποὺ πρέπει νὰ «φιλτράρουμε» προσεκτικὰ γιὰ νὰ ἐπιλέξουμε τὸ ποιὲς θὰ ἀκούσουμε καὶ ποιὲς ὄχι.
Κάποιες πρέπει νὰ δυναμώσουν, ἀλλὰ καὶ κάποιες ἄλλες πρέπει νὰ φιμωθοῦν.
Τὸ ποιὲς πρέπει, ἤ δὲν πρέπει, νὰ δυναμώσουν, εἶναι κάτι ποὺ καλούμεθα μόνοι μας νὰ ἀποφασίσουμε.
Καὶ ἡ ἀπόφασις αὐτὴ πρέπει νὰ βασίζεται μόνον στὸ ἐὰν αὐτὸ ποὺ θὰ ἐξωτερικευθῆ θὰ βοηθᾶ καὶ θὰ προαγάγη τὸ κοινὸ καλό!
Ὄχι αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε ἐμεῖς νὰ γίνῃ, ἔτσι, αὐθαιρέτως. Οὔτε αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς πιστεύουμε πὼς πρέπει νὰ γίνῃ, διότι ἔτσι μᾶς ἐκπαίδευσαν….
Κοινὸ καλὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ ὅλα τὰ ὀμορφαίνει κι ὅλα τὰ ὠθεῖ στὸ νὰ γίνουν καλλίτερα, δίχως νὰ λαμβάνῃ ὑπ’ ὄψιν του τὶς προσωπικές μας καταβολὲς καὶ τὶς προσωπικές μας ἐμπάθειες καὶ πάντα συμβαδίζει μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους.

Δύσκολα πράγματα σᾶς γράφω σήμερα.
Ναί, εἶναι δύσκολα.
Μέσα μας, στὸν δικό μας, ἀτομικὸ καὶ πολὺ προσωπικὸ κόσμο, πολλὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ μπερδεύονται καὶ ἀλληλεπιδροῦν στὴν τελικὴ δομή του. Τὸ πρῶτο ποὺ μᾶς χρειάζεται, ὅσο κι ἐὰν φαντάζῃ κουραστικὸ καὶ δύσκολο, εἶναι τὸ νὰ μάθουμε νὰ πετᾶμε τὰ περιττά. Καὶ περιττὰ εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ παραποιοῦν τὸν φυσικὸ νόμο.
Μὰ γιὰ νὰ τὸ μάθουμε αὐτὸ πρέπει νὰ κυττάξουμε μὲ ἄλλο βλέμμα, καθαρό, τὸν κόσμο γύρω μας.
Οἱ κοινωνίες μας, γιὰ παράδειγμα, σὲ καμμία περίπτωσιν δὲν ἀπεικονίζουν αὐτὸ ποὺ ἡ Φύσις ὁρίζει. Ἀντιθέτως μάλιστα. Περισσότερο εἶναι δομημένες γιὰ νὰ ἀλλοιώνουν τοὺς φυσικοὺς νόμους, παρὰ γιὰ νὰ τοὺς ἐξυπηρετοῦν.
Ἀντιθέτως, ἡ κοινωνία τῶν ζώων εἶναι πολὺ πιὸ κοντὰ σὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν πραγματικότητα.
Ἐὰν λοιπὸν ὁ κόσμος μας περιλαμβάνῃ εἰκόνες δικαίου καὶ ἰσονομίας, γιὰ παράδειγμα, καλλίτερα εἶναι νὰ δοῦμε ἐὰν κάτι τέτοιο θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχύσῃ σὲ ἕνα πιὸ φυσικὸ ἀπὸ τὸ δικό μας περιβάλλον.

Ἡ κάθαρσις ἀπὸ τὰ περιττὰ εἶναι ἀναγκαία. Γιὰ νὰ γίνῃ χρειάζεται κάθε φορὰ νὰ βαδίζουμε μὲ μικρὰ βήματα, προσεκτικά, σίγουρα. Τὸ νὰ ὁρμᾶμε γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως ἐπιφέρει τὰ ἀντίθετα ἀπὸ τὰ ποθητὰ ἀποτελέσματα…
Κι ὁπωσδήποτε θὰ πρέπη πάντα νὰ θυμόμαστε πὼς αὐτὸ ποὺ θέλουμε ἐμεῖς δὲν σημαίνει πὼς θὰ τὸ θέλουν καὶ οἱ ἄλλοι.
Ἴσως ἐμεῖς νὰ εἴμαστε περισσότερο ὥριμοι ἀπὸ τοὺς γύρω μας, σὲ κάποια ζητήματα, ἴσως ὅμως κι ὄχι…!!!

Κάτι πάρα πολὺ σπουδαῖο φυσικά, γιὰ ὅλους μας, εἶναι τὸ πόσο ἐμεῖς εἴμαστε ἔτοιμοι νὰ μοιραστοῦμε τμήματα, ἤ καὶ τὸ ὅλον, αὐτοῦ τοῦ δικοῦ μας κόσμου. Ὑπάρχουν σίγουρα πολλὰ κομμάτια του ποὺ μποροῦμε νὰ ἐξωτερικεύσουμε… Μὰ ὑπάρχουν κι ἄλλα ποὺ δὲν μποροῦμε. Ἄλλως τέ…
…γιὰ νὰ γίνῃ κάτι ἀντιληπτὸ ἀπὸ τοὺς γύρω μας θὰ πρέπη νὰ βλέπουμε τὸν κόσμο μας μὲ τὸ ἴδιο βλέμμα. Ἐὰν ἐγὼ φορῷ κόκκινα ματογυάλια κι ὁ ἄλλος πράσινα, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπικοινωνήσουμε. Πρῶτα πρέπει νὰ πετάξῳ τὰ περιττὰ καὶ μετὰ νὰ ἐπικοινωνήσῳ.Ἄλλως τὲ καὶ ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τοὺς ἄλλους πραγματοποιεῖται μόνον σὲ ἐκεῖνα τὰ σημεῖα ποὺ ἔχουμε κοινὲς ὀπτικές.

Ὁ κόσμος μας λοιπόν…
Ὁ δικός μας κόσμος.
Αὐτὸς ποὺ πρέπει νὰ ἀνθίσῃ… Νὰ γίνῃ ἀντικείμενον παρατηρήσεως καὶ μελέτης.
Νὰ γίνῃ πηγὴ ἐμπνεύσεως καὶ ἰδεῶν.
Νὰ γίνῃ ἡ ἀφαιτηρία μας γιὰ ἐκεῖνον τὸν νέο, τὸν μοναδικό, τὸν σπουδαῖο κόσμο τοῦ Ἀνθρώπου ποὺ χάσαμε.

Ὅσο γιὰ αὐτὲς τὶς φωνές… Τὶς ἄλλοτε δυνατὲς καὶ τὶς ἄλλοτε ψιθυριστές…
Αὐτὲς;ποὺ μᾶς μιλοῦν, μᾶς κατευθύνουν, μᾶς σταματοῦν…
Αὐτὲς πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ σταθοῦμε μὲ ἡρεμία καὶ νὰ τὶς ἀκούσουμε. Λίγο λίγο κάθε φορά…
Νὰ ἀνακαλύψουμε τὶς ἀλήθειες ποὺ κρύβονται μέσα τους… Νὰ ξεγυμνώσουμε τὰ ψέμματα…
Νὰ πιστέψουμε στὸ …παράλογον καὶ νὰ ξεκινήσουμε γιὰ νὰ τὸ δομήσουμε ἀπὸ τὶς σωστές του βάσεις.

Φιλονόη

Υ.Γ.1. Εἶναι ἄνοιξις… Τὸ φῶς περισσότερο… Ὁ καιρὸς γλυκαίνει… Ἄς ἀφήσουμε καὶ τὸ βλέμμα μας νὰ ἁπλωθῇ σὲ ἄλλους ὁρίζοντες… Μᾶς ἀξίζει…

Υ.Γ.2. Δὲν εἴμαστε μόνοι μας… Τοὺς συντρόφους μας πρέπει νὰ ἐντοπίσουμε.

Υ.Γ.3. Ὁ χρόνος τῆς ἀναμονῆς τελειώνει…

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply