Ἡ ἐρωτικὴ ἡδονὴ εἶναι μιὰ παλαιὰ τόλμη, ποὺ ἡ ἀπελευθέρωσις τῶν ἠθῶν μετέτρεψε σὲ κάτι τετριμμένο.
Μέσα στὴν φθορὰ καὶ στὴν ἀστάθεια τῶν συναισθημάτων γιὰ παρὰ πολλοὺς τὸ σὲξ γίνεται τὸ πεδίο ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ στηριχθοῦν γιὰ νὰ αὐξήσουν, σὲ ἀξιομνημόνευτες ποσότητες, τὶς φευγαλέες συγκινήσεις τους.

Ἄλλοι χρησιμοποιοῦν τὸ σὲξ γιὰ νὰ αὐτο-βαθμολογοῦνται καὶ νὰ ἀπονέμουν στὸν ἑαυτό τους βραβεία, σὲ σχέση μὲ τὴν κατάσταση τῶν ἱκανοτήτων τους.
Ἀπὸ χάδια σὲ στάσεις, ἀπὸ διαστροφὲς σὲ ἀνατριχίλες δοκιμάζουν τὸν ἑαυτό τους, συντάσσουν τοὺς ἰσολογισμοὺς τῆς ἀπολαύσεως καὶ πολλὲς φορὲς ἀνταγωνίζονται τοὺς ἄλλους μέσα ἀπὸ τὶς θορυβώδεις ἐπιδείξεις τους.

Ἡ ἐρωτικὴ ἐπαφὴ μπορεῖ νὰ ἐπεκτείνῃ τὴν ἀγάπη ἤ νὰ τὴν ἀποκλείσῃ…
Ὅταν ἀπὸ τὸ σὲξ ἀπουσιάζῃ ἡ ἀγάπη, τὸ πνευματικὸ δυναμικὸ αὐτῆς τῆς σωματικῆς οἰκειότητος παραμένει ἄθικτο καὶ τότε ὁ ὀργασμὸς δὲν εἶμαι παρὰ μιὰ ἁπλὴ σύσπασις…

Γιῶτα Σούσουλα