Βιβλίο μπορεί να γράψει κάποιος, αλλά μη λέμε πολλά. Η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο τον Μάιο του 2010. Εκείνο που έπρεπε να γίνει τότε, και σήμερα θα ήμασταν εκτός, ήταν να στηριχθεί η Σύμβαση (που έφερνε δεσμεύσεις, αλλά και χρήματα), από όλες τις πτέρυγες της Βουλής (πλην ΚΚΕ, βέβαια).

Η χώρα χρεωκόπησε εκείνο τον Μάιο.
Τον Ιούνιο δεν είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. ΑΥΤΗ είναι η αλήθεια που κανείς δεν δύναται να αμφισβητήσει, αλλά και ελάχιστοι λένε.
Οι επιλογές ήταν ΔΥΟ: ή χρεωκοπία ή δανεισμός με όρους.
Επελέγη η δεύτερη, και ορθώς. Δεν βρήκα κανέναν μισθωτό και συνταξιούχο τότε (εκτός από έναν «γραφικό» από την Πάτρα) που ήταν διατεθειμένος να χαρίσει τα χρήματά του υπέρ της σωτηρίας της πατρίδας.
Όποιος γνωρίζει, ας τον παρουσιάσει.

Το Μνημόνιο ήταν μια συμφωνία μεταξύ δανειστών και δανειζομέενων, που σήμερα θα ήταν παρελθόν αν ΟΛΟΙ έβαζαν πλάτη. Θα ήταν παρελθόν αν ΟΛΟΙ συμφωνούσαν ότι η χώρα έχει ανάγκη αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και όλοι τις στήριζαν. Τότε το Μνημόνιο θα ήταν στα σίγουρα λιγότερο οδυνηρό (αναμφισβήτητα είχε και πολλά καλά – 70% κατά Βαρουφάκη) για όλους μας.

Γιατί αν κάτι το έκανε οδυνηρό δεν ήταν η Μέρκελ (γυρίστε πλευρό), ήταν ο διχασμός, οι συντεχνίες που βγήκαν στα κάγκελα για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους και οι «μαγικές λύσεις» που πρότειναν κάποιοι (και δυστυχώς εδώ δεν εξαιρείται ο πρώην πρωθυπουργός – ο ιστορικός αναμένει κάποτε την συγγνώμη του. Αλλά ούτε και ο Γ. Παπανδρέου που απεδείχθη ανεπαρκής στο να σπάσει αυγά – μόνη δικαιολογία: ήταν μόνος. Ωστόσο έπρεπε να το περιμένει, καθώς η προεκλογική ρητορική του δεν προμήνυε συναίνεση. Το μνημόνιο όμως, όχι: δεν πρέπει να το χρεωθεί. Ήταν μονόδρομος).
Όσο για τον Σύριζα, τι να πει κάποιος; Μιλούν τα γεγονότα σήμερα. Ίδια ανευθυνότητα τότε, ίδια και τώρα. Τίποτα δεν τους δίδαξε η ιστορία. (Τουλάχιστον ο Σαμαράς ντρέπεται να πει την λέξη «Ζάππεια»)

Με το χέρι στην καρδιά, αλλά κυρίως την λογική μπροστά από το κομματικό συμφέρον: Η συναίνεση, τότε, που θα οδηγούσε στο να αλλάξει σελίδα η χώρα, ήταν μια ιστορική ευκαιρία που χάθηκε.

Αποτέλεσμα: ένα βήμα μπρος, δύο πίσω. Στην καλλίτερη. Στην χειρότερη: μείωση μισθών, αύξηση φόρων κλπ, άρα ύφεση, για να επιτύχουμε τους δημοσιονομικούς στόχους. Επελέγη η εύκολη λύση χωρίς τέλος, γιατί δεν κάτσαμε να συμφωνήσουμε ΟΛΟΙ μαζί στις δύσκολες, αλλά σύντομες.
Για όποιον μελέτησε με καθαρό μυαλό και χωρίς κομματικές παρωπίδες τα δεδομένα του 2010 (και στην συνέχεια), αυτή είναι η αλήθεια.

Ο τόπος πληρώνει τον πόλεμο των παλαιών φατριών στην μετεπαναστατική Ελλάδα, που κατασπατάλησαν τα πρώτα δάνεια και αγωνίζονταν για τα αξιώματα και τις καρέκλες. Και το έθνος μάτωνε με λίγους πατριώτες να βάζουν πλάτη. Και αργότερα με έναν τραγικά μόνο Καποδίστρια.

Ίδιες νοοτροπίες και σήμερα, ίδιες ιδιοτέλειες, άρα ίδια και τα αποτελέσματα: Εξάρτηση από τους έχοντες τον παρά, υποτέλεια, καμμία πρόοδος, ανυπαρξία εθνικού σχεδίου, αλληλοφαγομάρα, παράλληλοι μονόλογοι, ο καθένας για το κόμμα του και τον εαυτό του.

Και διηγώντας τα να κλαις.

Ἀλικᾶκος Δημήτρης

φωτογραφία