Γράφει τὸ ΒΗΜΑ, ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἑλλὰς πῆγε νὰ κάνῃ μαγκιές, (νὰ ξεπεράσῃ τοὺς ἀριθμοὺς καὶ νὰ ἐπιδιώξῃ πολιτικὴ διαπραγμάτευσι – δῶστε μας τὰ λεφτὰ πέρα ἀπὸ ὅρους καὶ συμφωνηθέντα, ἐπειδὴ οἱ καταστάσεις εἶναι, καὶ καλά, ἔκτακτες, δηλαδή), εὑρῆκε ἐμπρός του τὸ δίδυμον ΔΝΤ – Γερμανικὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν. Τὰ πανίσχυρα τεχνοκρατικὰ μέρη τῆς ἐποπτείας, μὲ ἄλλα λόγια.

Καὶ γράφει ὁ βαθὺς σχολιαστὴς ἀπὸ κάτω: Καγκελάροιος εἶναι ἡ Μέρκελ!
Θέλοντας, προφανῶς, νὰ πῇ ὅτι «μπορεῖ νὰ λέῃ ὁ κάθε Σόιμπλε, ἀλλὰ τὴν κατάλληλο στιγμή, εἶναι εὔκολο νὰ φάῃ τὴν σφαλιάρα του ἀπὸ τὸ κέντρο ἐξουσίας καὶ νὰ πάρῃ τὰ κουβαδάκια του, νὰ πάῃ νὰ παίξῃ παρὰ πέρα».
Ὅλο τὸ πολιτικὸ πρόβλημα σὲ τέσσερεις λέξεις!!!

Ὅλη ἡ πολιτικὴ ὑπανάπτυξις μίας χώρας, ποὺ κυβερνᾶται ἀπὸ ἕναν Σουλτᾶνο καὶ τοὺς κολλητοὺς ποὺ μαζεύει κάθε φορὰ στὸ Μαξίμου, χωρὶς θεσμούς, χωρὶς προηγούμενα, χωρὶς δεσμεύσεις, χωρὶς τοὺς ἐλέγχους τῆς διακρίσεως τῶν ἐξουσιῶν. Καὶ ποὺ ἀπὸ ἐπάνω θεωρεῖ ὅτι αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ φυσιολογικό. Ὁ πρωθυπουργὸς ἀφέντης, μὲ τὴν προσωπικὴ λαϊκή του ἐντολὴ καὶ τὰ φιλαράκια του ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ τὶς ταβέρνες.

Μᾶς εἶναι πραγματικὰ δύσκολο, ἐὰν ὄχι κι ἀδύνατον, νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ Εὐρώπη δὲν εἶναι τόσο ἕνας γεωγραφικὸς χῶρος, ἀλλὰ πρῶτα καὶ πρὶν ἀπὸ ὅλα ἕνας χῶρος κρατῶν δικαίου, στὸν ὁποῖον δυστυχέστατα δὲν πολύ-ἀνήκουμε.

Ὁ Σόιμπλε στὴν Γερμανία δὲν εἶναι ὁ «κάθε Σόιμπλε ποὺ θὰ τὰ κατεβάσῃ στὴν κάθε Μέρκελ», μόλις ἡ τελευταία τὸν διατάξῃ, ἀλλὰ ὁ ἐκπρόσωπος ἑνὸς πανισχύρου συνταγματικοῦ θεσμοῦ τῆς φίλης χώρας, ποὺ κρατᾶ μὲ εὑρεῖες ἐξουσίες, ποὺ φθάνουν στὸ δικαίωμα βέτο κατὰ κυβερνητικῶν ἀποφάσεων, τὰ κλειδιὰ τοῦ κρατικοῦ χρηματοκιβωτίου.  Καὶ δὲν εἶναι ἐκεῖ γιὰ νὰ δέχεται ἐντολὲς ἀπὸ τὴν παρέα τοῦ πρωθυπουργοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποφασίζῃ, ἐντὸς τῶν ὁρίων καὶ τῶν κανόνων ἁρμοδιότητός του καί, μετά, νὰ ἐλέγχεται, πάλι συμφώνως μὲ γραπτοὺς καί, σαφῶς, προσδιοριζομένους κανόνες, ἀπὸ τὰ συντεταγμένα ἄλλα ὄργανα τῆς πολιτείας, μὲ ἔσχατον τὸ συνταγματικὸ δικαστήριο.

Ἀλλά, θὰ μοῦ πεῖτε, ἐὰν τὰ καταλαβαίνουμε ὅλα αὐτά, δὲν θὰ εἴχαμε καὶ τὴν κρίσι, οὔτως ἢ ἄλλως. Θὰ ἤμασταν μία κανονικὴ χώρα καὶ θὰ προετοιμαζόμασταν τώρα γιὰ τὶς καλοκαιρινὲς διακοπές μας, ἀνέμελοι, μιᾶς καὶ θὰ εἴχαμε ἀφήσει τὶς ὑποθέσεις μας σὲ καλὰ χέρια καὶ θὰ εἴχαμε φρουροὺς νὰ μᾶς φυλοῦν ἀπὸ τοὺς φρουρούς. Διότι θὰ εἴχαμε ὑπουργοὺς νὰ κάνουν τὴν δουλειά των καὶ νὰ λὲν ὄχι στὴν παράγκα τοῦ πρωθυπουργοῦ, ὅταν χρειαζόταν καί, ἀντί γιὰ τὰ παράσιτα τοῦ ΣτΕ, θὰ εἴχαμε δικαστές, ποὺ θὰ ἤλενχαν πότε οἱ συντάξεις στοὺς 50άρηδες εἶναι ἀντισυνταγματικὲς καὶ πότε τὰ ΠΝΠ ἐκδίδονται μὲ βάσιν πραγματικὲς ἔκτακτες ἀνάγκες καὶ πότε ὄχι. Καὶ πολλὰ ἄλλα. 

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου

φωτογράφία