Κανονικὰ αὐτὸ τὸ κείμενον ἔπρεπε νὰ δημοσιευθῇ πρὸ πολλῶν ἡμερῶν.
Λίγο ὅμως τὰ γεγονότα ποὺ τρέχουν… Λίγο ἡ βαρειὰ συγκίνησις τῶν ἡμερῶν…
Λίγο τὸ ὅτι τὸ σκεπτόμουν καὶ τὸ ξανασκεπτόμουν γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἤ ὄχι, νὰ τὸ δημοσιεύσῳ…
Τελικῶς τὴν πῆρα τὴν ἀπόφασιν… Ὄχι λόγῳ τῆς ἐπικαιρότητος, ἀλλὰ λόγῳ τῆς σπουδαιότητος…
Ἴσως καταφέρουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ τὶ σημαίνει νὰ πεθαίνῃ κάποιος ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὸ μεροκάματαο…
Ἔτσι, διότι ἀπὸ τὰ δελτία εἰδήσεων ἡ εἴδησις εἶναι ξένη… ξεχνιέται…
Ἔτσι, διότι στὴν πραγματικότητα, ἐφ΄ ὅσον κάτι δὲν μᾶς ἀγγίζει, δὲν γίνεται νὰ αἰσθανθοῦμε οὔτε τὸν πόνο, οὔτε τὴν ἀπώλεια μὰ οὔτε καὶ τὴν ἀγωνία…
Ἔτσι, διότι ἄλλο τὸ νὰ συμβαίνῃ κάτι ξεκάρφωτο κι ἄλλο νὰ ἀποτελῇ συνέχεια, ἤ ἐνδιάμεσον κρίκο, τῶν ἐπομένων καὶ τῶν περασμένων…

Μὲ τὴν εὐχὴ νὰ μὴ ξανασυμβῇ…

Φιλονόη

Τρεῖς οἱ νεκροὶ ἀπὸ τὴν ἔκρηξη στὰ ΕΛ.ΠΕ. καὶ στὸ μυαλό μου γυρίζει μιὰ παρόμοια ἱστορία, μὲ κοινὰ χαρακτηριστικά…

«Τί νά σοῦ πῷ ῥέ φίλε – μοῦ εἶπε – …
Δὲν ἔχω καὶ πολλὲς γνώσεις … μὲ τὸ ζόρι τελείωσα τὸ δημοτικό…
Ἤθελα νὰ πάω σχολεῖο ἀλλὰ ὁ φουκαρὰς ὁ πατέρας μοῦ τὸ ξέκοψε μιὰ καὶ καλή!
«ἄκου ἀγόρι μου…» μοῦ εἶπε, «ἡ οἰκογένεια πεινάει… δὲν ἔχουμε δυνατότητα γιὰ σχολεῖα καὶ πολυτέλειες… ἀπὸ Δευτέρα ξεκινᾶς μαζύ μου στὸ ἐργοστάσιο. Τὰ ἔχω κανονίσει ὅλα, βοηθὸς στὴν ἀρχὴ κι ἅμα εἶσαι προσεκτικὸς μὲ ζῆλο καὶ δὲν βγάζεις γλῶσσα στοὺς προϊσταμένους σου, θὰ σοῦ μάθω τὴν τέχνη νὰ γίνῃς κι ἐσὺ ἐργάτης ἄλφα ἄλφα!…»
Τώρα …τί νά σοῦ πῷ ῥέ φίλε – συνέχισε – ψέμματα;…
Αὐτὸ τὸ ἄλφα ἄλφα ποὺ εἶπε ὁ γέρος μου πολὺ μὲ ἐντυπωσίασε!

Ὁ γέρος μου ἦταν χρόνια στὴν χαλυβουργική… ἤξερε πολλά! Τὸ μόνο ποὺ μὲ προβλημάτιζε ἤταν αὐτὴ ἡ μαυρίλα ποὺ ἔφερνε στὸ σπίτι κάθε βράδυ ποὺ σχόλαγε ἀπ’ τὴν δουλειά κι αὐτὴ ἡ παράξενη μυρουδιὰ καμένης σάρκας… ἀλλὰ δὲν πειράζει ἔλεγε πάντα, σαπούνι ἔχουμε θὰ πλενόμαστε καλὰ καὶ θὰ φεύγουν ὅλα!
– χαμήλωσε τὸ κεφάλι … πῆρε μιὰ βαθειὰ ἀνάσα … μὲ κοίταξε στὰ μάτια… καὶ ξομολογήθηκε…
Ἄκομα θυμᾶμαι… ἐκεῖ… στὴν γειτονιὰ ῥὲ φίλε…
Τὸν Γιωργῆ …τὸν Τσαγκάρακη… ὅταν ἔσπασε τὸ συρματόσκοινο τοῦ γερανοῦ καὶ τὸν τύλιξε ἡ λάβα τοῦ λειωμένου μετάλλου στὴν χαλυβουργική… τρία παιδιὰ εἶχε ὁ φουκαρὰς … ἄκομα θυμᾶμαι νὰ μιλοῦν ἔξω ἀπὸ τὶς πόρτες οἱ γυναῖκες στὴν γειτονιὰ γιὰ τὰ χυμένα ἄντερά του στὸ σεντόνι τοῦ νοσοκομείου ποὺ τὸν εἶχαν  διασωληνωμένο…
Ἄκομα θυμᾶμαι τὸν Πάρη τὸν Ἰμανοῦμ, 35 χρόνων παιδί! …Εἶχε δὲν εἶχε δύο ἑβδομάδες στὴν δουλειά… ἄκομα θυμᾶμαι τὸν Νικόλα τὸν Κωστόπουλο, τὸν Στέλιο Μέξη… ὅλοι ἐκεῖ …στὴν χαλυβουργική… εἴχαμε πολλοὺς ἀπὸ τὴν γειτονιὰ για μεροκάματο στὴν χαλυβουργική… ἔδιναν καὶ καλὰ λεφτά…
Ἄκομα θυμᾶμαι νὰ λένε γιὰ τὸν Διακονικολάου, ἔναν Ῥοδίτη πιτσιρικὰ ὅταν ἔπεσε ἀπὸ τὴν σκαλωσιά… 19 χρονῶν ἦταν… μέση εἴπαν … καὶ δῶρο καροτσάκι γιὰ ὅλη τοῦ τὴν ζωή…
Ἄκομα θυμᾶμαι τὸν Ῥήγα – τὸν κοροϊδεύαμε στὸ δημοτικό – … ὅτι δὲ μοιάζει μὲ τὸν ἄλλο τὸν …Βελεστινλῆ ποὺ εἴχαμε ἐπάνω ἀπὸ τὰ θρανία… 21 χρονῶν ἦταν …τὸν κατάπιε μιὰ τρύπα στὸν δρόμο… τὸν σκέπασαν τὰ μπάζα ποὺ ἔβγαζε… δὲν πρόλαβε λέει νὰ τὸν βγάλουν καὶ πέθανε ἀπὸ ἀσφυξία …καὶ ‘κείνη ἡ Μάννα του ῥὲ φίλε… ἄκομα βουίζουν τὰ αὐτιά μου ἀπὸ τὸ οὐρλιαχτό της… τὸν εἶχε κι ἔναν… καταλαβαίνεις…

Ἄκομα θυμάμαι… καὶ τὶ δὲν θυμάμαι ῥὲ φίλε!…
Ὅμως… τὰ χρόνια πέρασαν φίλε μου…
Ὅπως ὁ πατέρας μου ἔτσι κι ἐγὼ ἔφτιαξα τὴν οἰκογένειά μου… τοῦ ἔμοιασα πολὺ φαίνεται γιατὶ ζῶ ὅπως κι αὐτός…
Δουλεύω πολὺ …ἀλλά τί νά σοῦ πῷ… ψέμματα; … δὲν τὰ βγάζω πέρα…
Δουλεύει καὶ ἡ Κυρά… – κάποιες ἡμέρες – … δόξα τῷ θεῷ νὰ λὲς ποὺ ὑπάρχει αὐτὸ τὸ ἅγιο σπίτι τοῦ ἐφοπλιστὴ στὴν Πεύκη καὶ πάει τρεῖς φορὲς στὴν ἑβδομάδα καὶ καθαρίζει καὶ τουλάχιστον δὲ ξεμένουμε ἀπὸ γάλα γιὰ τὰ παιδιά…
Γιὰ αὐτὸ σοῦ λέω φίλε … μὴν μὲ ῥωτᾷς γιὰ διεκδικήσεις, προγράμματα, ἀγῶνες, ἀπεργίες κι ἐπαναστάσεις … καὶ τὸ ἄλλο… πῶς τό ‘πες τό ἄλλο;
Ἃ ναί… …«ἀπατήσεις»…
Δὲν ξέρω ἐγὼ ἀπ’ αὐτὰ φίλε … ἕνα ξέρω… εἶδα χθὲς τὸ βράδυ στὴν Κάνιγγος τὸν Βασίλη, ἕνα τριαντάχρονο παλληκάρι μὲ δύο κουτσούβελα, μὲ δύο δάκτυλα λειψὰ ἀπὸ τὴν πρέσσα, νά κλαίῃ μ’ ἀναφιλητὰ μοναχὸς σὲ μιὰ γωνιά … ὄχι, δὲν τὸν πλησίασα … δὲν ἤθελα νὰ τὸν κάνῳ νὰ νοιώσῃ ἄσχημα… ἄνδρας εἶναι…ἄντε… «καλὰ χρόνια νὰ ἔχουμε φίλε…» μοῦ πέταξε καὶ γύρισε τὴν πλάτη φεύγοντας μὲ τὸ κεφάλι σκυφτό……
Τώρα… δεν ὁρκίζομαι, ἀλλὰ μᾶλλον εἴδα τὰ μάτια του λίγο θολά…
Ἴσως… νὰ ἦταν ἀπ’ τὴν σκόνη… φύσαγε κιόλας… ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ τὸ συζητήσω ἄλλο… δὲν θέλω νὰ τὸν κάνω νὰ νοιώσῃ ἄσχημα… ἄνδρας εἶναι!……………. –

Καὶ τρίτος νεκρὸς σήμερα ἀπὸ τὴν ἔκρηξη στὰ ΕΛ.ΠΕ. καὶ στὸ μυαλό μου γυρίζουν Ἰστορίες ποὺ μοιάζουν τόσο καὶ μὲ κάνουν καὶ δακρύζω…

Καφετζόπουλος Χάρης

φωτογραφία