Τίποτα δὲν ἐξαρτᾷται ἀπὸ ἔξω.
Ἡ βιώσιμος λύσις θὰ γεννηθῇ μέσα καὶ ἔχει σὲ πρώτη φάσι νὰ κάνῃ μὲ τοὺς μισθοὺς τῶν κρατικῶν ὑπαλλήλων καὶ τίς συντάξεις τῶν ἀπομάχων.

Κάποιος πρέπει νὰ πῇ στοὺς πρώτους ὅτι δὲν ἔχει σημασία πόσο κουράζονται γιὰ νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν ἀπὸ τὰ γραφεῖα τους, ἀλλὰ πόσο μποροῦμε νὰ τοὺς πληρώνουμε.
Καὶ κάποιος πρέπει νὰ πῇ στοὺς συνταξιούχους ὅτι οἱ κρατήσεις τους (ἀκόμη καὶ ἂν πράγματι κάποτε ἐπληρώθησαν) ἔχουν δυστυχῶς χαθεῖ. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ἔννοια, ἂν μπορῇ ἕνας χαμηλοσυνταξιοῦχος τοῦ ΙΚΑ νὰ ζήσῃ μὲ τὰ λίγα ποὺ παίρνει, μὲ τὰ ἴδια μπορεῖ νὰ ζήσῃ καὶ ἕνας ἀπόστρατος ἢ ἕνας δικαιοῦχος ἄλλου εὐγενοῦς ταμείου.

Εἴπαμε, τὰ λεφτὰ ἐχάθησαν καὶ δὲν τοῦ τὰ χρωστάει κάποιος. Θὰ πρέπῃ νὰ τοῦ ἐξηγηθῇ ὅτι δὲν ἔχει πλέον σύνταξι, ἀλλὰ βοήθημα. Καὶ τὸ κριτήριο πιὰ εἶναι νὰ μπορέσῃ νὰ ζήσῃ καὶ ὄχι νὰ πάρῃ πίσω τα ὑποτιθέμενα πληρωμένα. Αὐτὰ τὰ πῆραν ἄλλοι ἀπὸ καιρὸ καὶ τὰ ἔκρυψαν σὲ ἀσφαλεῖς κρυψῶνες.

Αὐτὰ τὰ πράγματα δὲν τὰ εἶπε κάποια θεσμικὴ φωνὴ μέχρι τώρα. Ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ἀκούγονταν μόνο ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι θέλουν νὰ παίρνουμε χαμηλοὺς μισθοὺς καὶ ὅτι οἱ ἴδιοι ἀντιστέκονται γιὰ νὰ μᾶς προστατεύσουν.

Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι παραμύθια χωρὶς δράκο.
Λύσις χωρὶς φτώχια δὲν ὑπάρχει καὶ δὲν θὰ ὑπάρξῃ.

Ὁ «κοπρολαὸς» δείχνει νὰ τὸ καταλαβαίνῃ.
Μένει νὰ τὸ καταλάβῃ καὶ ἡ ἀστική του τάξις.