Ἡ μελαγχολία ἒχει καθίσει
ἀναπαυτικά, στὶς καρδιὲς
σ`αὐτόν τὸν παράξενο μικρό μας κόσμο.

Μὲ τὴν ἀσφαλή κάλυψη τῆς ἀδιαφορίας
ξεχάσαμε
ἀγνοήσαμε
παραβιάσαμε
ὃλα τὰ ἀνθρώπινα στοιχεῖα
ποὺ φώλιαζαν στὰ σπλάχνα.

Ἡ ἀνθρωπιὰ ἒγινε στόχος
δύσκολα ἀναγνωρίσιμος
καὶ παραμένουν ἀπαρατήρητοι
οἱ ἐκτελεστὲς τῆς ἀθωότητας
«Δὲν πλήγωσα ποτὲ κανέναν ποὺ δὲν ἒπρεπε»,
θὰ σοῦ ποῦν
καὶ ἒχουν τὴν ἐντύπωση πῶς εἶναι ἂτρωτοι·
καὶ ἒκαναν κανόνα τὴν ἐξοικείωση μὲ τὸ χάος·
τὸ χάος ποὺ ἒγινε
δήλωσις ὑπάρξεως τοῦ κόσμου.

Καὶ περπατοῦσα μὲ τὸ κεφάλι σκυφτὸ
ζαλωμένη τὶς βαρειὲς σκέψεις
καὶ ἂντεχα ἀδιαμαρτύρητα
ἀψηφῶντας
τὰ μουντὰ μυαλὰ ποὺ δέσποζαν.

Καὶ ὃταν ἀντίκρυσα
τὸ περίεργο ἀλισβερίσι
τῆς ἀδίστακτης δυνάμεως
ἒνοιωσα τὸ μυαλὸ νὰ σαλεύῃ
καὶ τότε…
ξέρασα τὴν πίκρα
ποὺ μὲ δηλητηρίαζαν
καὶ ἐξαγνίστηκα… 

Χλόη